The perks of being a me

Onderwerp: The perks of being a me vr okt 11, 2013 3:56 am

-Let me be your ruler, you can call me queen bee. And baby I'll rule, let me live that fantasy.

[L E V I]

Dit was de ergste dag ooit. Een diepe zucht ontsnapte haar perfect glimmende lippen. De trein schokte opstandig heen en weer en bij elk klein bochtje begon het toestel onheilspellend te piepen. Dat lag natuurlijk niet aan het voertuig zelf maar aan de slechte spoorverbinding in Zeven. Zeven. Waarom Zeven? Lenobia had ook heus een andere bestemming kunnen kiezen toen ze het huis in hoogste euforie had verlaten. Ze rolde met haar ogen. Zo was het niet bepaald gegaan. Dat verrekte bal ook weer... Ze draaide haar hand om om een blik te werpen op haar lange, zwartgelakte nagels, waar ze haar vaders gezicht nog eens mee open zou krabben. Een bal? Wat dacht hij wel niet? Ze ging zich niet binden. Punt uit. Meestal reageerde ze haar woede af op een van de Avoxen, maar nu leek als enige haar vader een terechte keus om een moord op te beramen. Ze liet haar blik van haar nagels naar het raam glijden. Ze zag niets dan bomen. Nergens huizen, nergens gebouwen of ook maar plekken waar mensen konden wonen en ze reden nu al zo'n drie kwartier door deze wildernis. Nog een geërgerde zucht ontsnapte haar. Ze was wel vaker van huis weggegaan en naar een ander district gereisd uit woede, maar een district als dit was iets nieuws voor haar. Het laagste district waar ze ooit geweest was, was District 5, en dat zou ze niet gauw nog eens doen. Er leek geen einde te komen aan de bomen. Ze werd al duizelig bij de gedachten aan het cijfer van het aantal bomen dat de grens vormde tussen District 7 en 11.
Toen de trein eindelijk halt hield, stond ze op, en sprong, nog voordat iemand haar tegen kon houden de trein uit. ze haalde de pet van haar hoofd en schudde haar dikke, bruine krullen in model. Daarna vouwde ze de zonnebril op en stopte die in haar tas. Dit alles had moeten voorkomen dat iemand haar tegen had gehouden om terug te sturen naar haar vader, die, sinds dit al een vierde keer gebeurd was, de werknemers had verboden haar nog in een enkele trein toe te laten. Ze trok een mondhoek op. Gelukkig was ze slimmer dan dat. Even wierp ze achterdochtig een blik om zich heen, maar er was niemand die zich om Lenobia bekommerde. Nog steeds met die glimlach op haar gezicht, liep ze met zelfverzekerde, hooggehakte passen tikkend het perron af. Hoe lang ze ook zocht, wegwijzers waren hier blijkbaar een taboe. Af ze hadden gewoon geen hotels. Een van de twee. Hoe dan ook, een plek om te verblijven kon ze niet vinden en ze een afstand afgelegd die niet bepaald plezierig was voor haar voeten. Hoewel District 7 groot was, was ze in dit deel ervan maar weinig mensen tegengekomen. Ze kon niet zomaar teruggaan. Niet zonder haar vader tenminste een greintje ongerust te krijgen. Nee, terug naar het station gaan was geen optie, in ieder geval niet vandaag nog. Gefrustreerd trok ze haar mouwen verder naar beneden. Dit was niet bepaald het warmste district ooit. De maat raakte vol toen toen er ook nog kleine druppeltjes op haar blote huid neerdaalde. Dat kon er ook nog wel bij. Ze maakte een geluid dat midden hield tussen een zucht en een kreun en zette haar doel met gejaagde passen door. "Klote district..." Haar lippen kwamen nauwelijks van elkaar af bij de woorden. Plotseling trok een onverwachte beweging in haar ooghoeken haar aandacht. Ze staakte haar beweging en draaide langzaam haar hoofd. Haar ogen gleden over de gestalte heen, maar ze bedacht dat ze nu niet veel tijd had om kieskeurig te zijn. Ze zuchtte en liep erop af. Zonder erbij na te denken, zoals meestal het geval was, opende ze haar mond en zei; "He..." Ze moest moeite doen haar wenkbrauwen laag te houden en niet op te trekken zoals altijd, en keek de burger aan. "Vertel me waar ik een hotel kan vinden, wil je?" Ze had niet bepaald zin contact te maken, maar moest, op de een of andere manier toch van dit gezeik af zien te komen.

[Ulgh... Beginposts en ik zijn niet bepaald vrienden ]

Onderwerp: Re: The perks of being a me vr okt 11, 2013 6:05 am

i don't know different

Kleine steentjes die door het zandpad gemengd zaten, kraakten onder Levi’s schoenen. Hij was net zowat zijn huis uitgeduwd om te gaan werken, aangezien hij er zelf het nut niet meer van inzag. Uiteindelijk ging bijna alles naar het Capitool. Levi had nog geen enkele keer zijn hout ergens in district 7 zelf gezien. Hij kon er niet overheen dat het Capitool de mensen zo erg uitbuitte. Niet alleen bedenken ze zoiets zieks als de hongerspelen, nee! Vergeet niet dat alles van hun is en de rest van het land rustig mag wegrotten in hun schaduw. Hij snapte niet dat mensen zo konden denken. Niet dat hij zelf erg sociaal was.. Bij langer na niet. Hij hield het liefste juist afstand. Er kwam tenslotte altijd een punt, dat je er alleen voor staat. Je kan er niet omheen.

Plots hield Levi zijn pas in. Met opgetrokken wenkbrauw luisterde hij naar het geluid van een soort piepen, dat hij herkende als een tweetalig iets per jaar. Het was het geluid van een remmende trein. De enige keren dat je dat geluid de stilte hoorde verstoren, was bij de boete en bij de overwinningstoer. Maar zover was het nog niet. Levi’s wenkbrauwen trokken naar elkaar toe en hij liep wat sneller verder. Hij stak zijn handen in zijn zakken en probeerde redenen te bedenken, maar geen kwamen in hem op. Waarom zou iemand hierheen komen? Wíé zou hierheen willen komen? Zoveel was er niet in district 7 te vinden, tenzij je van bossen hield. Het grootste deel van het district was bezaaid met bomen, en het was best rustig aangezien die indeling van het gebied.
Levi schudde zijn hoofd kort. Waar maakte hij zich zorgen om. Niet zijn probleem, dus niks aan de hand. Tenminste.. Zover hij kon herinneren heeft hij niks gedaan. Levi rolde zijn schouders en herstelde zich weer. Met zijn hoofd gewoon weer in de lucht en zijn pas weer op een normaal tempo, liep hij verder naar zijn werk. Hij volgde de kleine weggetjes tussen wat lossere bomen. Het waren de binnendoor weggetjes die hij nam. Hij zou uiteindelijk weer op de ‘hoofdweg’ komen, als hij er bijna was. Deze liep tenslotte vlak langs het gebied voor het kappen, zodat er een makkelijke toegang was, maar iedere bewoner van het District had verschillende kortere weggetjes gevonden en deze zowat in de grond gesleten door ze af te leggen. Het paadje dat hij momenteel nam, was een paadje waar het meestal best rustig was. De meesten die hierover liepen, waren uit de buurt waar hij woonde en waren hem dus bekend. Levi hoorde zijn naam van ergens achter hem geroepen worden, hij ging achteruit lopen om Davey te zien en zwaaide kort. Hij draaide terug om een noodstop te moeten maken. Voor hem stond een vrouw, waarschijnlijk iets ouder dan hem en zeker wat gezonder. Hij nam haar in haar op. Ze had een mooi gestalte, niet te goedkope kleding en een gezond gezicht met lichte rode wangen, wat nog meer op gezondheid duidde. Hij trok een wenkbrauw op. Dit kon niet anders dan iemand van het Capitool zijn. Niemand in 7 zag er zo uit. Het zou de trein verklaren.. Hij keek haar recht aan toen ze hem aansprak.
’Nu al verdwaald, Capitooltje?’ zei hij met lichte spot in zijn stem en zijn grijns kwam terug. Als er toch iemand van het Capitool was, waarom er dan geen gebruik van maken. Die mensen waren gestoord, zo mochten ze behandeld worden ook.

lenobia • district 7 • --

FLEUR OF ATF & SHINE

Onderwerp: Re: The perks of being a me vr okt 11, 2013 11:10 pm

Toen ze haar woorden duidelijk had uitgesproken, bekeek ze de jongen eens beter. Haar blik begon boven, bij zijn bruine en kort krullende haar. Hij had wenkbrauwen die duidelijk een epileerbeurt nodig hadden en hun borstelige plek boven fletse grijs groene ogen. Hij had redelijk volle lippen met nogal witte tanden. Wat haar verbaasde aangezien het er niet echt op leek dat mensen zich hier tandenborstels konden permitteren. Hij zag er niet bepaald gezond uit en was ook niet echt stevig gebouwd. Zijn handen waren groot en zagen er ruw uit, wat waarschijnlijk bewees dat hij een echte cliché was en een baan had in het houthakken. Zijn ogen weerspiegelde een uitdrukking die aangaven dat hij haar ook onderzoekend aankeek. Ondanks dat het leek alsof ze alleen maar aan zichzelf dacht, was ze beter in het peilen van anderen dan de meeste mensen zouden denken. De jongen trok een wenkbrauw op. Ze vroeg zich af of hij wist wie ze was. Eerst was ze daar heilig van overtuigd, maar sinds ze zich bij enkele ontmoetingen had moeten voorstellen, was ze daar niet meer zo zeker van. Al werd ze er natuurlijk wel moe van. Even hoopte ze, toen er een uitdrukking van herkennen over zijn gelaat gleed. Maar toen deed hij zijn mond open en sprak; "Nu al verdwaald, Capitooltje?" Er schemerde duidelijk spot door in zijn stem, alsof zij dat niet zo herkennen. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. Lenobia kon het niet helpen dat ze met haar ogen rolde. Ze had zijn grijns het liefste van zijn gezicht geslagen, maar ze was moe en zwaar geërgerd en het enige wat ze wilde was een hotel of om het even wat voor slaapplek vinden en haar ogen sluiten. Ze zette haar perfect gemanicuurde hand in haar zij, tegen het zwarte leer van haar jas. Ze droeg meestal zwart, al was dat meer uit opstand dan dat ze het mooi vond. Bovendien vond ze de andere kledingstijlen van de burgers in het Capitool maar niets. Kom op, elke imbeciel kon zien dat het belachelijk was je huid groen te verven of wat ze dan ook deden. Ze slaakte een diepe zucht. "Luister," sprak ze. "Het enige wat ik van je wil is dat je me op de een of andere wijze de weg naar een hotel wijst zodat ik je nooit meer lastig hoef te vallen, afgesproken? En het antwoord op je vraag is ja. Ik ben nu al verdwaald maar dat is niet bepaald mijn schuld aangezien ik hier niet een verdomd bordje heb gezien." Ze nam even een adempauze, waarna ze vervolgde: "O, en trouwens, mijn naam is niet 'Capitooltje', maar Lenobia LaFonte, voor je informatie." Ze haalde haar hand weer van haar zij en deed alsof ze zich wilde omdraaien. Eigenlijk deed ze alsof ze hem niet mocht. Ze bedoelde, het zou schandalig zijn als zij iets of iemand mocht. Maar eigenlijk had ze respect voor gedrag als dit.

Onderwerp: Re: The perks of being a me za okt 12, 2013 4:04 am

i don't know different

Hij zag hoe ze hem bekeek, hoe ze langzaam haar blik over hem liet glijden, waarschijnlijk beoordelend. Het maakte dat zijn mondhoeken nog iets verder omhoog schoten. Elk mens was blijkbaar hetzelfde. Altijd wel een oordeel klaar. Bij mensen uit het Capitool moest dat wel groter zijn. Kijk alleen maar naar hoe ze de tributen aankleden als een stel idioten om alleen maar indruk te kunnen maken. Werkelijk waar zielig, dacht Levi bij zichzelf. Al wist hij dat hij iemand uit het Capitool ook meteen beoordeelde op afkomst, maar je afkomst nam je toch een beetje mee. Ze rolde met haar ogen en Levi was onmiddellijk tevreden met zijn uitspraak. Even stangen. Nu kon het nog. Ze zette haar hand in haar zij en soort snuivende lach, maar kort, maar het duidde hoe belachelijk hij dat gedrag vond.
‘Luister, het enige wat ik van je wil is dat je me op de een of andere wijze de weg naar een hotel wijst zodat ik je nooit meer lastig hoef te vallen, afgesproken? En het antwoord op je vraag is ja. Ik ben nu al verdwaald maar dat is niet bepaald mijn schuld aangezien ik hier niet een verdomd bordje heb gezien’, sprak ze en Levi’s grijns was nu zo breed, dat er zelfs tanden bij kwamen, geamuseerd. Hij wilde antwoorde, maar ze ging al verder. ‘O, en trouwens, mijn naam is niet 'Capitooltje', maar Lenobia LaFonte, voor je informatie.’

Hij trok beiden wenkbrauwen op. Ze wilde blijkbaar echt haar standpunt maken; Er zo bij gaan staan en zo’n verhaal ophangen. Maar haar naam.. Hij had het gevoel dat hij moest kotsen. LaFonte, ging het door walgend door zijn hoofd. Zijn grijns verdween en hij haalde een hand door zijn haar. Waarom kwam precies zíj hierheen en vroeg hém iets. Ze draaide zich van hem weg, maar hij draaide haar terug door haar arm vast te pakken. Hij keek haar recht aan, zonder grijns dit keer.
‘ Je bent geen bordje tegen gekomen, omdat je nog amper in de buurt van de stad bent. Je staat nog niet eens op een kwart van de hoofdweg, LaFonte.’ Zei hij en probeerde de walging voor de naam uit zijn stem te houden en het gewoon heel direct te laten klinken, haar op haar plek te zetten.

lenobia • district 7 • --

FLEUR OF ATF & SHINE

Onderwerp: Re: The perks of being a me za okt 12, 2013 6:15 am

Na Lenobia's woorden, trok de jongeman beide wenkbrauwen op. Na het horen van haar naam, gleed er weer herkenning over zijn gezicht, maar ook een uitdrukking die volgde en niet liet zien dat hij respect voor haar had; Zijn grijns verdween en hij zag eruit alsof hij elk moment ging gaan kotsen. Daarmee het grijntje respect dat ze voor hem had vervloog. Ze wist zeker dat het niet meer terug zou komen toen hij haar arm vastpakte. Er verscheen kippenvel op haar arm en ze onderdrukte een rilling voordat die zijn weg naar haar onderrug kon vervolgen. Zijn hand was koud en, zoals ze eerder gedacht had, ruw. Zo lang hij haar vast had vernauwde ze haar ogen en keek hem met een met een blik waarvan, als blikken konden doden, hij morsdood op de grond neer zou kunnen vallen. Maar dat gebeurde niet, en dat was maar goed ook want ze wist nog steeds niet waar ze een hotel kon vinden. Hij keek Lenobia recht aan en zei: "Je bent geen bordje tegen gekomen, omdat je nog amper in de buurt van de stad bent. Je staat nog niet eens op een kwart van de hoofdweg, LaFonte." Ze zuchtte diep, en dat was niet eens omdat ze echt wel hoorde dat hij haar naam vol walging uitsprak, alsof hij dacht dat hij de taak van haar vader beter zou kunnen vervullen. Ze was, als ze die jongen op zijn woord moest geloven, wat ze niet helemaal vertrouwde, echt het verste weg mogelijk van een hotel. Ze herinnerde ze zich eraan dat ze, de volgende keer als ze zoiets deed, eerst haar schoenen moest verwisselen. Daarna schudde ze zich hardhandig los uit zijn greep en keek hem aan, ze bewoog haar wenkbrauwen een maal naar boven en weer omhoog en liet haar lip onder haar tanden door rollen. Ze kon een zoveelste zucht niet onderdrukken. "Goed, ik denk niet dat ik hier zin in heb, maar zou je mij de weg naar de hoofdweg willen wijzen?" Hij mocht blij zijn dat ze voor het eerst een vraag stelde, en geen bevel. Lenobia hief haar hand en liet hem toen weer zakken, in een hopeloos gebaar bij gebrek aan kennis voor wat ze anders moest doen. Ze haalde eens diep adem en bereidde haar voeten voor op het driedubbele van wat ze al gelopen had.

Onderwerp: Re: The perks of being a me za okt 12, 2013 7:52 am

i don't know different

Haar blik was kil toen hij die van Levi kruiste. Hij vatte het op alsof hij iets deed, wat ze niet respecteerde, en was daar helemaal niet bezorgd over. Wat wilde ze doen? Zij was de gene die hier in een onbekend district stond. De trein had hij al horen vertrekken en er zou er ook niet snel weer een komen, misschien op doorreis, maar daar had ze niks aan. En hij wist juist hoe het district in elkaar zat. Waar kleine weggetjes zaten en hoe je makkelijk uit zicht kon blijven. Hij had het snel geleerd, elke keer dat hij zich voor de vredesbewakers moest verbergen. Ze waren nu eenmaal niet erg soepel in district 7 als het om geintjes ging.
Na een zucht, trok ze haar arm van hem los, en niet zo voorzichtig. Levi balde kort een vuist en liet hem toen ontspannen weer in zijn broekzak glijden. Ze zuchtte opnieuw en hij zag hoe ze haar mond open deed om weer iets te zeggen. Hij had amper zin om nog naar haar te luisteren. Hier komen met een trein die niemand hier behalve de winnaars kunnen betalen, hem de weg vragen en hem vervolgens de rug toekeren voor hij een antwoord had gegeven. Hij vond dat ze zich wel erg hoog gedroeg. Maar hij kon haast niet anders dan luisteren. Tenslotte was het enige geluid binnen gehoorsafstand dat van hun ‘gesprek’.
‘Goed, ik denk niet dat ik hier zin in heb, maar zou je mij de weg naar de hoofdweg willen wijzen?’ zei ze en Levi lachte een kort spottend lachje. Er waren al drie dingen fout aan die zin. Het eerste, voor hem, was overduidelijk dat zij het zo zei. Tegen hem. En dan het feit dat ze zégt dat ze er geen zin in had. Levi kon zijn oren niet geloven. Moest hij dat serieus nemen? Een zin die zo begon? En dan nog dat ze er een vraag van maakt, die een duidelijk antwoord heeft. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken om ze over elkaar te slaan en keek haar aan. Het was nadelig dat ze hoge schoenen aanhad, nu was ze op gelijke hoogte met hem, misschien net iets groter. Hij had liever op haar neer gekeken.
‘Je vraagt me nu, heel serieus, of ik je de weg wilwijzen?’ zei hij met opnieuw duidelijke spot. ‘Dat antwoord lijkt me toch vrij duidelijk’, ging hij verder. ‘Natuurlijk wil ik dat niet. Waarom zou ik dat willen? Ik heb er geen zak aan en help zo.. Tja.. Zo iemand als jij. Een capitooltje die denkt dat alles in dit land van haar is, omdat ze van het Capitool komt.’ Hij probeerde niet steeds harder te gaan praten, waardoor het lichtelijk grommend begon te klinken. ‘Dus nee, ik wil je niet helpen. Nooit van je langer dan ik zal je leve niet.’

lenobia • district 7 •
omg love mijn laatste zin xd

FLEUR OF ATF & SHINE

Onderwerp: Re: The perks of being a me za okt 12, 2013 7:42 pm

Uit het niets begon de jongen spottend te lachen. Lenobia schrok van het geluid. Ze had niet gedacht dat hij kon lachen, als je een sarcastische grijns niet meetelde. Maar hallo, ze stond met een compleet vreemde gast, die waarschijnlijk net iets te goed wist hoe een hakbijl te hanteren in een donker, koud bos en het enige waarmee ze zich kon verdedigen was haar afkomst. Het was triest gewoon, nog triester dan het angstaanjagender was. Ze had natuurlijk ook een wapen mee moeten nemen, maar ze dacht niet dat ze dat hier nodig had gehad. Nu wel. Het spot droop van zijn lach af. Lenobia deed niets anders dan ongeduldig wachten op het moment dat er eindelijk woorden uit zijn mond zouden komen. Hij sloeg zijn handen, voorheen in zijn zakken verblijvend, over elkaar en keek haar aan. "Je vraagt me nu, heel serieus, of ik je de weg wil wijzen?" Zei hij, met de nadruk op het woordje 'wil' en zijn spot nog duidelijk niet verdwenen. Wat een imbeciel. Ja, natuurlijk vroeg ze dat en daar moest hij blij mee zijn want ze kende wel andere, onplezierige en misschien illegale manieren om iemand zo ver te krijgen te doen wat Lenobia wilde. Daar was ze gespecialiseerd in. Hij had niets te klagen en moest haar gewoon de weg wijzen. Zo moeilijk was dat niet. Arme jongen. Had hij wel ooit op school gezeten? Hoe graag ze ook dingen over haar lippen wilde laten komen om hem naar benden te halen, ze hield haar mond. "Dat antwoord lijkt me toch vrij duidelijk." O, dus hij snapte het wel. Mooi. "Natuurlijk wil ik dat niet. Waarom zou ik dat willen? Ik heb er geen zak aan en help zo.. Tja.. Zo iemand als jij. Een capitooltje die denkt dat alles in dit land van haar is, omdat ze van het Capitool komt. Dus nee, ik wil je niet helpen. Nooit van je langer dan ik zal je leve niet." Hoewel zijn woorden dreigend en angstaanjagend hadden moeten overkomen, verbaasde ze haar. Al zou ze natuurlijk liever een overdosis eenhoornpillen nemen dan dat openlijk toe te geven. Ze mocht het wel als mensen haar gehoorzaamden, maar ook als ze het pit hadden om haar bevel te negeren. Dat betekende revolutie. Dat betekende misschien ook maar het kleinste beetje respect voor haar. Ze kon er niets aan doen dat ze haar rechtermondhoek op had getrokken en hem nog eens bekeek. Maar ze liet haar glimlach meteen varen toen ze zich herinnerde dat ze nog eens moest antwoorden. Ze kon niet anders dan alweer een zucht slaken en weer in de rol kruipen die ze kosten wat het kost niet mocht verliezen aan de realiteit. "Je snapt het niet hè? Ik denk niet dat alles in dit land van mij is, dat is ook nog eens zo. Verrassing!" Haar stem droop van het cynisme, maar eigenlijk was ze al te moe geweest om het nog eens uit te leggen. Hij moest wakker worden, ze was de dochter van de president. Ze had hier geen zin in, zelfs niet om hem naar beneden te halen of haar status te behouden. "Oke, blijkbaar ben je niet geïnteresseerd in dergelijke beleefdheid, dus ik zal het anders stellen; Breng me naar de dichtstbijzijnde slaapplek." Zei ze, vermoeid. "O, en voor het geval je dacht dat je er niets mee op schoot..." Ze opende haar tas en stopte drie briefjes van vijftig Collar in zijn hand. Ze keek hem aan met een blik die zei dat dat alles wat wat hij kreeg en hij niet eens naar haar tas mocht kijken of ze vermoorde hem en draaide zich daarna om. "Goed, kunnen we nu eindelijk gaan?"

Onderwerp: Re: The perks of being a me zo okt 13, 2013 6:16 am

i don't know different

Ze liet hem, tot enige verbazing, helemaal uitspreken voor ze ook maar enige actie ondernam. Toen hij zijn woorden uit had gesproken, net niet uitgespuugd, meende hij een mondhoek omhoog te zien gaan. Levi wilde er eigenlijk niet eens aan denken dat ze dat deed. Hij praatte niet tegen haar om haar te amuseren. Hij praatte tegen haar, omdat ze hem iets had gevraagd en hij zich ver[licht had gevoeld haar een beetje af te snauwen. Maar nog voor hij had gezien of ze dat kleine trekje echt had vertoond, was het al verdwenen. In plaats van wat hij dacht te zien, deed ze nu haar mond open om te praten. ‘Je snapt het niet hè? Ik denk niet dat alles in dit land van mij is, dat is ook nog eens zo. Verrassing!’ zei ze en hij trok een wenkbrauw op. Zij was werkelijk niet helemaal goed. Dacht ze er serieus zo over? Hij kon alleen maar denken hoe dom ze moest zijn om dat te denken.

Hij wilde eigenlijk wat zeggen, maar ze ging al verder. ‘Oke, blijkbaar ben je niet geïnteresseerd in dergelijke beleefdheid, dus ik zal het anders stellen; Breng me naar de dichtstbijzijnde slaapplek.’ Het klonk nu echt alsof ze er geen zin meer in had, niet dat hij dat had. Hij was zijn tijd aan het verdoen. Hoe moest eigenlijk al aan het werk, maar hij stond hier, met haar. Als hij dadelijk dan eindelijk op zijn werk kwam, zou hij waarschijnlijk loon in moeten leveren. En hij verdiende al niet te veel. Zijn vader zou hem vermoorden, of het op zijn minst proberen. ‘Oke, blijkbaar ben je niet geïnteresseerd in dergelijke beleefdheid, dus ik zal het anders stellen; Breng me naar de dichtstbijzijnde slaapplek’, ging ze toen verder. Hij keek met nog steeds opgetrokken wenkbrauw naar hoe ze iets uit haar tas haalde. Ze propte het in zijn hand en Levi voelde iets van papier in zijn hand.

Hij opende zijn hand om de drie briefjes van vijftig Collar te bekijken. Hij klemde zijn kaken opelkaar, zijn wenkbrauwen trokken kort samen en hij probeerde ze toen wat te ontspannen, om niet zo woedend te lijken. Hij keek haar weer aan. ‘Goed, kunnen we nu eindelijk gaan?’ zei ze en toen had Levi er wel even genoeg van.
‘Wie denk je dat ík ben? Denk je dat ik om te kopen ben? Ik ga zo’n Capitool trut als jou niet helpen. Zelfs niet voor dit’, zei hij en hij zwaaide met de briefjes waarna hij ze op de grond smeet. ‘Nooit, en luister goed, nóóit zal ik je helpen voor dát. Het is misschien iets waard in jouw ogen, maar mijn trots staat míj hoger’, zei hij en hij keek haar kwaad aan, niet meer in staat de woede uit zijn ogen te houden.

lenobia • district 7 •
omg love mijn laatste zin xd

FLEUR OF ATF & SHINE

Onderwerp: Re: The perks of being a me zo okt 13, 2013 8:06 am

Lenobia wist niet of het een slimme zet was geweest hem geld te geven, maar daar kwam ze snel genoeg achter. Nog voor ze zich kon omdraaien om haar woorden waar te maken, had hij zijn voorhoofd in een diepe frons getrokken die waarschijnlijk iets moest verbergen. Maar tevergeefs. Het lukte hem niet dat te doen. Hij keek haar aan met een blik die emotieloos moest lijken, maar nu erg aandeed als een woedende. Wie denk je dat ík ben? Denk je dat ik om te kopen ben? Ik ga zo’n Capitool trut als jou niet helpen. Zelfs niet voor dit." Ze wist niet waarover ze meer verbaasd moest zijn; het feit dat hij het geld niet aannam, wat echt heel stom was, of het feit dat hij haar 'Capitool trut' maakte, wat echt nog veel stommer was. Voordat ze haar hoofd langzaam had omgedraaid, lagen de briefjes op de grond. "Nooit, en luister goed, nóóit zal ik je helpen voor dát. Het is misschien iets waard in jouw ogen, maar mijn trots staat míj hoger." Haar blik verplaatste zich van de Collars op de grond naar zijn gezicht. Een serene kalmte gleed over haar gezicht, wat haar vaak des te gevaarlijker maakte. "Wat," haar stem klonk zacht en gemeen, als een likeurbonbon. "bezielt je in hemelsnaam? Ik bedoel, je kunt niet de hele tijd zeiken over dat je het Capitool haat -wat waarschijnlijk is omdat je ons egocentrisch vind aangezien het kapitaal wat wij in handen hebben ten opzichte van jullie percentage, maar toegeven dat je hulp nodig hebt of het zelfs maar aannemen, ho maar. Wie is hier nu egocentrisch?" Langzamerhand was ze harder gaan praten. Ze had zichzelf in de hand willen houden. Ze was er een beetje moe van geworden dat elke conversatie in een ruzie of op zijn minst discussie moest uitlopen, maar ze kon er niets aan doen. Het zat in haar bloed. Ze hief haar kin en keek koppig op hem neer. Ze had echt geprobeerd wat aardiger te doen en niet iedereen te zien als een onderdaan de laatste tijd, (en dat was echt niet omdat haar vader dat wilde maar omdat ze het zelf wilde) maar als dat moest toch echt van twee kanten komen. En voor zover ze nu had gezien, was dat niet bepaald aan de orde.
Lenobia verplaatste haar hoofd niet een centimeter toen ze haar een blik op de Collars wierp. Doorweekt, maar misschien nog bruikbaar als hij ze op tijd van de grond zou oprapen. Geheel zijn keuze. Hoewel ze niet dacht dat winkeliers hier ontevreden zouden zijn met een zo'n bedrag al was het briefje niet meer heel. Haar blik kruiste die van haar vader, diens hoofd statig op de briefjes was geplaatst. Ooit, ooit zou ze zo naar zichzelf kunnen kijken. Maar voor nu was het enige wat ze voelde als ze naar de foto keek haat. Haat voor het zijn van de meest onverantwoordelijke vader en echtgenoot ooit. Toen ze in haar hoofd een waterval van haar behoorlijk uitgebreide assortiment aan scheldwoorden had laten passeren jegens haar vader, liet ze haar ogen weer naar het gezicht van de jongen glijden. "Best. Help me niet. Ook goed. Maar ik ga je naam na, zodat ik in ieder geval weet wiens kont ik een trap moet verkopen wanneer ik zelf president ben." Ze sprak elk woord luid en duidelijk uit. Daarna schraapte ze haar keel om te voorkomen dat haar stem zou breken en zei; "Ga je dat nog oprapen of niet?" Daarna draaide ze zich om in een zoveelste poging een slaapplek te vinden en zette een aantal stappen de andere kant uit dan die ze op was gegaan. Verwoed maar onopvallend veegde ze met de rug van haar hand haar nog zo kort betraande jukbeenderen droog. Echt, als ze thuiskwam, met de nadruk op als uiteraard, zou ze haar vader eens flink de waarheid laten weten. Dat hij een grandioze zak was.

Onderwerp: Re: The perks of being a me ma okt 14, 2013 4:58 am

i don't know different

‘Wat, bezielt je in hemelsnaam? Ik bedoel, je kunt niet de hele tijd zeiken over dat je het Capitool haat -wat waarschijnlijk is omdat je ons egocentrisch vind aangezien het kapitaal wat wij in handen hebben ten opzichte van jullie percentage, maar toegeven dat je hulp nodig hebt of het zelfs maar aannemen, ho maar. Wie is hier nu egocentrisch?’ zei ze met een erg kalme uitdrukking, die lichtelijk intimideerde. Haar stem was steeds een beetje harder en krachtiger geworden. Levi keek haar alsnog woedend aan, al was het wat afgezwakt door haar klank. Ze snapt werkelijk niks, dacht hij bij zichzelf en met zijn armen weer over elkaar balde hij zijn vuisten en ontspande ze ook weer om niet zichzelf dadelijk te bezeren of andere domme dingen te doen. ‘Ik wéét dat ik het moeilijk heb, dat geef ik wél toe, maar ik los mijn problemen liever op een manier waar mijn familie en ik hun trots kunnen behouden. Dat is niet egocentrisch, dat is je waarden en normen hoog stellen. Al weet jij daar waarschijnlijk erg weinig van af’, zei hij en hij had van haar de kalmte overgenomen. Hij kende dat spelletjes net zo goed en in zijn ogen was ze op elk vlak toch fout. Niks te verliezen. ‘En jij weet, net zo goed als ik, dat jullie je macht uit geld halen dat nooit eerlijk verdeeld is. Wij hebben hier, in de districten, nooit ook maar een gelijke positie met jullie gehad’, voegde hij er nog aan toe.

Haar blik ging naar de briefjes Collar, net als ze voor ze begon te praten kort had gedaan. ‘Best. Help me niet. Ook goed. Maar ik ga je naam na, zodat ik in ieder geval weet wiens kont ik een trap moet verkopen wanneer ik zelf president ben’, zei ze toen ze eenmaal weer terug keek. Hij schudde zijn hoofd geërgerd. Moest hij dit gezeur echt aanhoren? Het sloeg nergens op. Wat wilde ze bereiken met zo’n uitspraak? Hij kon het niet als een bedreiging opvatten. Het zou nog een tijd duren, en hij wist nooit zeker hoelang hij zou leven. Zeker niet met die verdomde spelen die altijd ergens om de hoek schuilde. Ze schraapte haar keel.

‘Ga je dat nog oprapen of niet?’ zei ze en dat was hem toch een beetje te veel, maar hij probeerde toch kalm te blijven. Hij perste zijn lippen op elkaar, om niet tegen haar te gaan schreeuwen. Blijf het spelletje spelen, Levi, kon hij enkel denken. Hij besloot haar laatste opmerking maar te negeren. Dat zou haar alleen een plezier doen. Hij wilde dat onder geen enkele omstandigheid haar dat pleziertje gunnen. Juíst niet door die laatste opmerking. Ze draaide zich om en zette enkele passen. ‘Levi Portway’, zei hij, niet eens twijfelend of hij het wel moest zeggen. ‘Laat ik je de moeite besparen. Dan kun je lekker lui achterover blijven zitten, kijken hoe iedereen leidt behalve de gene die toevallig op de juiste plek geboren zijn.’ Hij sprak zijn woorden duidelijk uit. Zonder twijfel. Nog geen greintje angst. Dan zocht ze hem maar op als ze president was. Hij liet zich niet bedreigen door haar. Voor geen moment. Momenteel had hij nog steeds de touwtjes in handen. Dit was zijn gebied, niet het hare. Hij moest dat voordeel maar even gebruiken.

lenobia • district 7 •
ik probeer het lang te houden Wink

FLEUR OF ATF & SHINE

Onderwerp: Re: The perks of being a me di okt 15, 2013 3:17 am

Zo te zien was de jongen net zo koppig als Lenobia zelf. Hoewel ze niet had geluisterd naar wat hij ook tussen haar door te zeggen had, had zijn klank aangegeven dat hij het zelfde spelletje probeerde te spelen. Niet dat Lenobia ook maar iets grappig vond aan de manier waarop ze haar houding had neergezet omdat ze nu echt niets liever zou willen dan slapen. Het maakte haar ook echt niet meer uit wat hij allemaal zei. Ze had al opgegeven dat hij haar nog zou gaan helpen en was bereid zelf de weg te vinden. Het kon haar zelfs niet meer schelen wat zij allemaal zei, en dat was een teken dat ze echt vermoeid was. Haar voeten begonnen akelig te bonken toen ze een paar stappen had gezet, maar toen haar eerdere traan verdwenen was, werd haar gezicht weer hard, kil. Bereid alles en iedereen die haar niet aanstond uit de weg te ruimen. Totdat zijn woorden haar stopte. "Levi Portway." Ze stond abrupt stil. Het was niet genoeg om haar weer om te laten draaien, maar verbazing was duidelijk van haar gezicht af te lezen. Had ze zijn intentie verkeerd begrepen? Of was hij zo plotseling geschakeld? Waarom gaf hij uit het niets zijn naam? Ze trok een perfecte wenkbrauw op en wachtte op meer waar ze bewijs uit kon halen. Dat kreeg ze snel genoeg. "Laat ik je de moeite besparen. Dan kun je lekker lui achterover blijven zitten, kijken hoe iedereen leidt behalve de gene die toevallig op de juiste plek geboren zijn." Niets om zich zorgen over te maken dus, hij was nog steeds dezelfde jongen als net. Ze draaide zich op haar hakken om. Er verscheen een cynisch aardige glimlach op haar gezicht terwijl ze hem aankeek. "Ach, zo ben ik. Mensen zien leiden is immers mijn grote passie." Sprak ze, vol ironie. "En in de tijd die je gebruikt hebt om je hakken in het zand te zetten, had je me al tien keer de weg kunnen wijzen. Dus wil je alsjeblieft niet zo ontzettend schizofreen doen en een beslissing maken? En ik zou graag hebben dat dat niet te lang duurt want dit meisje heeft honger en is misschien enigszins kannibalistisch opgevoed." Tijdens haar woordenstroom was weer naar hem toe gelopen. Ze keek hem poeslief aan voordat ze zich enkele centimeters voorover boog, haar stemniveau naar beneden bracht en zei; "En ja, dat was een dreigement, Portway."

Onderwerp: Re: The perks of being a me di okt 15, 2013 4:54 am

i don't know different

Hij merkte hoe ze amper de moeite nam naar zijn woorden te luisteren. Hij had heel eerlijk niet anders verwacht. Ze was koppig en zo naïef. Ze wilde amper proberen te begrijpen hoe het zat. Ze had niet eens door hoe dat haar kon gaan beïnvloeden, hoe dat haar zwakke punt gaat zijn als het erop aankomt. En hij hoopte dat hij het moment kon vinden om het daadwerkelijk tegen haar te gebruiken. Maar, geduld was belangrijk. Net als een leeuw moet je eerst sluipen, voor je springt. Hoewel hij wist dat ze niet de moeite zou nemen naar hem te luisteren, verbaasde het hem niks dat ze het laatste wel hoorde. Ze had plots gestopt met lopen toen hij haar zijn naam gaf. Hij wist dat het haar van haar stuk zou brengen, dat was ook lichtelijk bij hemzelf het geval, maar hij wist toch dat hij er geen spijt van zou krijgen. Ze liet hem uitspreken, waarschijnlijk vanwege de verbazing. Ze draaide zich om, op de hakken, waardoor Levi zich echt afvroeg hoe ze overeind bleef.

‘Ach, zo ben ik. Mensen zien leiden is immers mijn grote passie’, zei ze en haar stem droop van de ironie. Hij had het kunnen verwachten. Natuurlijk zou ze zo reageren. Ze zou zich herstellen en zich irritant blijven gedrag. Al maakte de glimlach die ze op had gezet hem lichtelijk nerveus. Hij wist niet wat hij daarvan moest denken. Ze was zo anders dan de mensen hier, dat hij sowieso niet wist wat te verwachten. ‘En in de tijd die je gebruikt hebt om je hakken in het zand te zetten, had je me al tien keer de weg kunnen wijzen. Dus wil je alsjeblieft niet zo ontzettend schizofreen doen en een beslissing maken? En ik zou graag hebben dat dat niet te lang duurt want dit meisje heeft honger en is misschien enigszins kannibalistisch opgevoed’, zei ze vervolgens en ze liep naar hem toe. Hij hief zijn hoofd een beetje. Of ze luisterde echt niet, of ze dacht dat hij telkens van keuze veranderde door zijn woorden, wat ze dan volledig verkeerd begrepen had. Toen ze voor hem stond, keek ze op een angstaanjagende manier hem poeslief aan. Ze boog zich een beetje naar voren en ging zachter praten. ‘En ja, dat was een dreigement, Portway.’

Hij walgde van hoe ze zijn naam uitsprak. Daar had Levi haar zijn naam niet voor gegeven. Hij wilde zijn naam niet zo horen, nooit. Hij had zo’n zin om haar een klap te geven. Ze stond zo dichtbij, zo gemakkelijk als het was. Maar hij deed het niet. Hij had zin om haar het bos in te slepen en enkele vingers eraf te halen misschien. Maar hij deed het niet. Sluipen, niet springen. Hij kreeg een klein grijnsje op zijn gezicht. ‘Een erg zwak dreigement dan’, zei hij en haalde zijn armen van elkaar. Hij had betere dingen te doen, waarom stond hij hier nog? Hij liep langs haar heen. Nou ja, hij beukte hard met zijn schouder tegen haar aan en liep daarna gewoon door. Ze zocht het maar uit. Het boeide hem niet als ze hem op kwamen zoeken en een Avox van hem zouden maken, het boeide hem eigenlijk gewoon helemaal niks wat ze met hem van plan was. Hij vond het wel zoetjes. Ze verdwaalde maar. Dat, of hij zou haar opzoeken. Met een bijl erbij.

lenobia • district 7 •
ik probeer het lang te houden Wink

FLEUR OF ATF & SHINE

Onderwerp: Re: The perks of being a me wo okt 16, 2013 3:44 am

Meteen reageerde Levi op Lenobia's sarcastische opmerking. Zijn grijns verscheen weer op zijn ingevallen gezicht en hij zei: "‘Een erg zwak dreigement dan." Hij sloeg zijn armen over elkaar. Lenobia kon het niet laten met haar ogen te rollen en "Joh,"te mompelen. Waarschijnlijk had hij het niet gehoord. Waarschijnlijk had hij zelfs niet eens begrepen wat Lenobia hem wel niet had aangeboden. Als hij nou eens niet zo verrekte koppig deed, had het een win-winsituatie kunnen zijn, maar nee, meneer liep langs haar heen, zijn schouder tegen de hare beukend. Ze luisterde, hij was nog niet weg. Haar oog viel weer op het geld dat ze hem had geprobeerd te geven. (Ze zou zich nooit meer goede voornemen stellen, niemand werkte immers mee.) Plotseling ging haar weer eens een briljant licht op. Zonder naar hem te kijken of zich om te draaien, sloeg zij ook haar armen over elkaar. Toen bracht ze haar glimmende lippen van elkaar af om te zeggen: "Je zou me tenminste moeten vertellen waar ik mensen kan vinden die het wél schelen of hun familie uithongert of niet." Ze richtte haar blik naar boven en wachtte, nog steeds voorzien van een triomfantelijke grijns, wachtend totdat hij zou reageren. Dit moest een breaking point zijn, een gevoelig puntje of op zijn minst zijn laatste druppel. Het maakte niet uit wat voor reactie het in hem los zou maken, als ze hem maar terugkreeg. Ze wist namelijk donders goed dat als ze hem nu weg zou laten lopen ze jaren in dit achterlijke bos zou kunnen rondlopen zonder ooit een slaapplek te vinden. Het was echt het zieligste tafereel ooit, en ze zou het natuurlijk niet toegeven al hadden haar keel en Levi's hakbijl een onderonsje, maar ze had hem nou eenmaal nodig.

//Sorry, sorry, sorry dat hij zo kort is, maar ik had vandaag echt bagger weinig tijd.
[i]

Onderwerp: Re: The perks of being a me wo okt 16, 2013 4:56 am

i don't know different

Hij hoorde haar nog net ‘joh’ zeggen voordat hij langs haar heen liep. Hij liet zijn handen weer in zijn zakken glijden. Nu was ze iemand anders probleem maar. Momenteel hoopte hij dat ze op werk maar niet te boos waren, al zou de naam LaFonte dat snel uit de weg ruimen. Maar, natuurlijk, wist Levi dat ze dat niet zo snel zouden geloven. Wat zou iemand uit die familie tenslotte hier doen? Mij irriteren, beantwoordde Levi zichzelf in gedachte. Toen hoorde Levi haar opnieuw praten, en de woorden lieten hem abrupt stilstaan. ‘Je zou me tenminste moeten vertellen waar ik mensen kan vinden die het wél schelen of hun familie uithongert of niet’, sprak ze en Levi balde zijn handen tot vuisten. Ze kon hem bedreigen wat ze wilde, maar zijn familie?

Hij sloot zijn ogen en haalde een keer diep adem voor hij omdraaide. ‘Wat?’ Hij fluisterde het, en er klonk een verontwaardigde toon in, misschien gemengd met wat angst. Zijn ouders en hij waren niet heel close. Maar hij was de gene die hen beschermde. Die juist voor brood op de plank zorgde. En nu, gebruikte ze, daadwerkelijk, dat ene puntje. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Ze bedreigde hem met zijn familie. Het bleef door zijn hoofd galmen. Haar woorden weerkaatsten tegen zijn schedel. Niet alleen was dat het laagste dat ze kon zakken, het was werkelijk een stap te ver, het was werkelijk waar een belediging, ook nog het feit dat Levi zijn familie als iets heel belangrijks zag.

Hij had zoveel kansen gehad, maar gewacht tot ze het zwakste was, maar hij had blijkbaar te lang gewacht. Want nu had zij hem, waar ze hem hebben wilde. Ze had een gevoelige plek gevonden en hem gebruikt op de beste manier die ze waarschijnlijk kon bedenken. ‘Waag het niet’, zei hij en hij siste bijna door zijn woede en verontwaardiging. ‘Zij hebben hier niks mee te maken.’ Hij wilde dat hij iets bij de hand had. Iets om zich mee kenbaar te maken. Te laten zien dat ze niet zomaar alles kon doen. Hij wilde zo graag een bijl in haar rug smijten, zoals ze met haar rug naar hem toe stond. ‘Je raakt ze met geen vinger aan.’

lenobia • district 7 • good enough?

FLEUR OF ATF & SHINE[/quote]

Onderwerp: Re: The perks of being a me do okt 17, 2013 12:19 am

Lenobia hoorde hem zijn passen staken. Haar gehoor vertelde haar dat hij niet twijfelde nog een stap te zetten maar abrupt stil had gestaan. Eindelijk had ze woorden kunnen vinden die iets bij hem losmaakte. Het werd doodstil. ze luisterde. Volgens haar had ze nog nooit zo'n stille stilte gehoord. Thuis, in het Capitool, was het stil wanneer er geen uitverkoop was. Of als de Spelen niet georganiseerd werden. Als haar vader niet tegen haar schreeuwde. Maar stil, dat betekende nog wel geluiden. Nu was het zo stil, dat ze haar hart haast kon horen kloppen. Lenobia drukte haar lippen tegen elkaar en wachtte, nog steeds triomfantelijk op enige reactie. Levi's diepe ademhaling doorsneed de stilte. Ze hoorde hem weer bewegen, alsof hij zich omdraaide. Als dat het geval was, had ze wat bereikt. Hij doorbrak de stilte nog eens. "Wat?" bracht hij uit. Hij liet het enigszins verontwaardigd klinken, maar Lenobia was een expert in het herkennen van angst. En wat ze nu rook was zeker angst. Een valse glimlach sierde haar gezicht. Ze voelde sterk de neiging zich om te draaien, maar ze deed het niet. Wacht. Ze wist wel dat ze gelijk had gehad. Ze bleek meer mensenkennis te hebben dan ze dacht te bezitten. Misschien was het gewoon iets algemeens. De mensen in lagere districten werkten, alleen maar om er voor te zorgen dat hun familie niet stierf van de honger. Hij had net een kans van haar aangeboden gekregen die er voor zou zorgen dat zijn familie misschien wel een half jaar te eten zou krijgen, maar hij had het niet aangenomen. En dan had ze ook nog zijn dreigement beledigd. Wat verwachtte hij dan? Dat ze daar poeslief mee zou instemmen? "Je hoorde me wel." Zei ze, zo sarcastisch als maar mogelijk was.
"Waag het niet," reageerde hij bijna sissend. "Zij hebben hier niks mee te maken." Nu had ze hem precies hoe ze dat wilde. Zo kwetsbaar mogelijk. In alle staten. Misschien wenste hij een wapen bij de hand te hebben op dit moment, maar als hij haar ook maar met een van zijn vieze vingertjes zou aanraken, zou ze hem eens laten voelen dat ze niet het 'Capitooltje' was dat hij dacht dat ze was. Ze glimlachte bij de gedachten. "Je raakt ze met geen vinger aan." Lenobia floot tussen haar tanden. "Och, kijk. Wie heeft er nu een zwak dreigement?" Ze draaide zich langzaam naar hem om. "Is het ons kleine houthakkertje? Moet je je kleine houthakkertjesfamilie niet beschermen?" Haar stem klonk hoger dan normaal, bijna vertroetelend, zoals ze mensen wel eens tegen haar had horen praten toen ze kleiner was en ze hen het liefste in hun gezicht had willen stompen. Ze kon er niets aan doen. Moest gewoon zo reageren. "Kijk, het is erg simpel hoor. Ik hoef ze met geen vinger aan te raken, je niet eens een duwtje in de juiste richting te geven, al zou ik dat natuurlijk graag doen." Ze bekeek haar lange, puntige nagels eens. Moest ze het hem nu echt gaan uitleggen? "Je doet het toch echt zelf. Als je dat niet opraapt." verwees ze naar de Collars, die nog steeds op de grond lagen. "Ach ja, geen reden me te bedanken. Zo ben ik," Er verscheen een overdreven brede glimlach op haar gezicht. "Altijd behulpzaam."

//Of course it is. Damm, ik hou van de relatie tussen Lev en Len. :p

Onderwerp: Re: The perks of being a me za nov 02, 2013 5:43 am

i don't know different

Het moment dat ze weer begon te praten, wist Levi dat ze de overwinning al had geproefd. ‘Och, kijk. Wie heeft er nu een zwak dreigement?’ zei ze, en ze draaide zich om. Hij keek haar recht in de ogen aan. Oh, als blikken konden doden, als het maar kon. Ze had geen briesje meer kunnen uitademen. ‘Is het ons kleine houthakkertje? Moet je je kleine houthakkertjesfamilie niet beschermen?’ Levi klemde zijn kaken stevig op elkaar. Haar stem, zo hoog als het was, alsof hij een of ander klein kind was, hem bespottend. Hij probeerde rustig ze blijven ademhalen, niet als een wilde stier te ademen, want het voelde alsof hij dat ging doen. Hij was razend. ‘Kijk, het is erg simpel hoor. Ik hoef ze met geen vinger aan te raken, je niet eens een duwtje in de juiste richting te geven, al zou ik dat natuurlijk graag doen’, ging ze verder, terwijl ze haar nagels inspecteerde. Was ze nu serieus? Haar nagels? ‘Je doet het toch echt zelf. Als je dat niet opraapt’, zei ze en Levi’s blik vloog kort naar de briefjes Collar. Nu was ze echt met hem aan het dollen. Dit kon ze niet menen. ‘Altijd behulpzaam.’

En daar was het dan, de laatste druppel die de ton doet overstromen. Die irritante grijns die ze erbij trok en die woorden. Genoeg. Hij liep met stevige passen op haar af. Zijn handen waren opnieuw tot vuisten gebald en bewogen stram langs zijn lijf. ‘Waar haal je het lef vandaan?’ Hij was luider gaan praten dan eerst. De woede nam simpelweg bezit van hem. Hij had er zo genoeg van. Recht voor haar stopte hij, nog geen halve meter van haar weg. Hij wilde dat hij die stomme hakken van haar kon afbreken, zodat ze niet zo groot was, maar eigenlijk boeide het hem nu nog maar weinig. ‘Je wilt weten waar je dat stomme hotel van je kan vinden? Thuis, in dat stomme Capitool. Niemand hier heeft ook maar het geld om een hotel te onderhouden, waar mogelijk eens in de vijf jaar iemand komt. Als je ergens wilt slapen, hoop ik dat je gewend bent aan buiten slapen.’ Hij schreeuwde het nog net niet in haar gezicht. Hij kon het niet meer hebben. Nog één verkeerd woord van haar en hij zou haar iets aandoen, maakt niet uit met welke gevolgen.

lenobia • district 7 • Na enige tijd.

FLEUR OF ATF & SHINE

Onderwerp: Re: The perks of being a me zo nov 10, 2013 2:14 am

Lenobia's triomf verdween niet toen Levi met stevige passen op haar afliep. Zijn handen waren tot vuisten gebald, maar dat maakte het allemaal niet dreigender. Lenobia voelde zelfs de drang om in lachen uit te barsten, maar ze drukte haar lippen op elkaar en slikte het in. Hij begon te praten, luider dan eerst. "Waar haal je het lef vandaan?" Hij stopte met lopen en stond stil recht voor haar, misschien iets te dichtbij. Hoewel ze walgde van de afstand tussen hen, bleef ze stevig staan en keek afwachtend op hem neer. Wachtend op het moment dat hij zelf ook besefte dat ze gewonnen had. "Je wilt weten waar je dat stomme hotel van je kan vinden? Thuis, in dat stomme Capitool. Niemand hier heeft ook maar het geld om een hotel te onderhouden, waar mogelijk eens in de vijf jaar iemand komt. Als je ergens wilt slapen, hoop ik dat je gewend bent aan buiten slapen." Hij praatte hard, maar schreeuwen viel het niet te noemen. Ook zat hij zo dicht bij haar gezicht dat ze bang was aangestoken te worden door zijn houthakkersvirus. Ze was niet iemand om zich zorgen te maken over haar uiterlijk, in vergelijking met mensen uit het Capitool. Maar hier leek ze iemand die dat wel zou doen. Lenobia had een hekel aan dat soort mensen. Bij hen was arrogantie niet meer dan een image, een houding die ervoor zou moeten zorgen dat ze populair zouden zijn. Maar bij haar zat het diepgeworteld. Tenslotte had ze geen houding nodig die ervoor zorgde dat ze een hogere status had. Levi's woorden hadden haar niet geschokt. Nu ze erover nadacht was het te voor de hand liggend dat er geen hotel in dit gebied zou zijn. District 7 was niet alleen arm, maar dit was ook nog eens een van de armere delen van het district. Ze zou terug kunnen gaan. Maar daar voelde ze zich te goed voor. Ze zou buiten kunnen slapen. Maar daar voelde ze zich te goed voor. Lenobia zuchtte inwendig. "Oke, ten eerste, Portway; afstand. Ten tweede, het spijt me dat ik je uiterst vriendelijk om een antwoord heb verzocht, zo moeilijk was het niet te geven, wel? En te derde, ik hoop echt dat je dat je dat eens een keer opraapt, want dat was nog wel het meeste wat ik voor je kon doen." Lenobia sprak snel en zette amper punten tussen haar zinnen door. Ze hoefde maar een stap te zetten die ervoor zorgde dat hun lichamen elkaar bijna raakten. Toen keek ze hem strak aan en zei; "Ik wens je veel plezier met je verdere zielige leventje." Ze maakte aanstalten, voor de zoveelste keer, om weg te lopen. Maar voordat ze dat deed, moest ze haar mond gewoon nog een keer opendoen. "Succes met het in leven houden van je houthakkertjesfamilie zonder dat." Natuurlijk doelde ze op de Collars. Ze grijnsde en hoopte oprecht dat het hem weer als een messteek zou aanvoelen.

//Ga je nu een Lena-attack plannen? cat

[i]