Exactly me

De uitnodiging lag op tafel, ik kon niet stoppen met kijken, mijn ogen niet gelovend. Het was een eer om met de President te mogen dineren op een bal. En ik was uitgenodigd! Ik liep de keuken binnen en pakte het trapje. Boven op de kastjes had ik een aantal geld potjes neergezet. Caroline en Rebekah zouden wel jaloers zijn op mij. Ze waren altijd al jaloerse types geweest, vooral Rebekah. Een voor een zette ik de potjes op tafel: vakantie, feestjes, schoenen, we hadden zelfs een potje voor tijdens de hongerspelen. Ik pakte het potje met het etiket: Special Party's V. Dit feest leek me wel speciaal genoeg. Ik schudde het potje leeg en deed de briefjes in mijn portemonnee, de munten deed ik terug. Ik maakte me klaar om naar de winkel en liet Caroline en Rebekah weten dat ik de stad in was. Ik pakte mijn tas en sloot de deur.

In de stad wist ik wel een paar mooie boetiekjes met prachtige baljurken. Ik moest er natuurlijk wel spik en span uitzien voor het diner. De President liet zich niet zo vaak zien, en zijn familie hield zich al helemaal schuil. Na zo'n 20 minuutjes was ik bij boetiek dressed good. Het belletje rinkelde terwijl ik de deur opende. De verkoopster zag me naar het rek kijken en stond meteen op. " Mevrouw Lenobia, Uw jurk is binnen. Hij hangt al in het pashokje, ik ben zo benieuwd hoe hij zal staan!'' De vrouw duwde me het pashokje in. Ik had geen idee waarom ze mij Lenobia noemde, mijn naam was toch echt Victoria. Ze sloot de deur en liep weer naar de balie. In het pashokje hing een prachtige baljurk. De jurk was zwart met nog een vage kleur waarvan ik niet kon bepalen of het grijs of bruin was. De jurk was bezaaid met glitters. Ik kon me niet snel genoeg uitkleden. Ik stond te popelen om mezelf in deze jurk te zien. Heel voorzichtig stapte ik erin en trok hem omhoog. Ik klooide nog een tijdje met de rits maar uiteindelijk kreeg ik hem dicht. Ik stond nog even uit te hijgen toen ik de verkoopster hoorde praten. ''U stond toch in het pashokje? Hoe kan u dan in een keer binnen wandelen? Ik snap er niks meer van.'' Ik hoorde een stem, hij leek erg op die van mij. maar ik was het niet. dat wist ik zeker. Ze praatte net te zacht om  het te verstaan. Ik besloot het te negeren en de bijpassende handschoenen aan te trekken. Als finishing touch deed ik natuurlijk ook de schoenen aan die voor me klaar waren gezet. In de outfit liep ik het pashokje uit. ''Deze jurk is echt pracht...'' Mijn mond viel open van verbazing. Naast de balie stond ik. Maar ik was het niet, en het was ook niet mijn spiegelbeeld. We keken elkaar aan. Ze was precies mij. Dezelfde ogen, dezelfde mond zelfs precies hetzelfde figuur. ''Hoe..? Wie..? Wat..?'' Ik kreeg geen woord uitgebracht, maar gelukkig was ik niet de enige. De verkoopster en het meisje keken mij even verbaasd aan als ik hen. Ik begreep er niks van. Opnieuw was mijn leven een raadsel. Hoe kon zij zoveel op mij lijken, dat er geen verschil te zien was? Ik had het het liefst meteen gevraagd, maar ik kon geen woord uitbrengen.

De uitnodiging lag me al de hele morgen streng aan te kijken. Bij alles wat ik deed was en bleef het een doorn in mijn oog. Ik voelde erg de neiging om hem stuk te scheuren, te verbranden en het as over de maatpakken van mijn vader te verspreiden, maar dat alles leek te min voor een wraakzuchtige uitoefening. Zuchtend liet ik me op mijn bed vallen. Ik deed mijn ogen dicht, moe van alle verplichtingen. Waarom moest hij nou weer een bal organiseren? Gatver, dat was nog wel het laatste waar ik zin in had. Als hij dacht dat ik me ging binden, ik zou nog liever mijn liezen opensnijden in een warm bad. Ik wilde niet afhankelijk zijn van een vent zoals mijn moeder altijd was geweest, ik had gezien wat er van was gekomen. Ik zou nu in de winkel moeten zijn, al ongeveer een kwartier. Ik had expres een de donkerste en meest pittige jurken die ik kon vinden uitgezocht, zodat ik zo defensief als maar zijn kon was opgesteld. Ik moest nu echt gaan als ik nog in goede naam wilde blijven bij de koninklijke kledingzaak. Nog eens deed ik vooral niet de moeite een diepe zucht te onderdrukken. Dit was kansloos.

Binnen drie minuten stond mijn luchtlimosine geparkeerd voor de zaak waar mijn jurk al klaarlag. Ik keurde de chauffeur geen blik waardig toen ik uitstapte en nijdig mijn entree maakte. Ik wist een glimlach te forceren. Waarom deed ik daar in hemelsnaam nog moeite voor? "Goedemorgen, ik kom mijn jurk halen." Zij ik zuur tegen het blonde meisje achter de kassa, wat aandoenlijk weinig smaak had om in deze dure zaak te werken. Ze keek op van de labeltjes die ze uitschreef en ik zag haar wit wegtrekken. Nu hoefde ik niet meer te doen alsof ik glimlachte. Ik zwiepte mijn haar naar achteren en ging extra rechtop staan. Het was en bleef leuk als mensen -burgers- onderdanigheid voor haar vertoonde. Haar nog blekere gezicht bleef me maar aankijken. Ik onderdrukte de neiging om met mijn ogen te rollen en een opmerking te maken die iets in de trant vertelde van dat ik niet de hele dag de tijd had, dat ze me mijn jurk eindelijk moest geven en te min was om hier te werken. In plaats daarvan ademde ik scherp in en uit en wachtte, zonder met mijn nagels op de balie te tikken of haar de woorden die ik in gedachten had toe te snauwen. "U stond toch in het pashokje? Hoe kan u dan in een keer binnen wandelen? Ik snap er niks meer van." Haar woorden lieten me mijn reputatie vergeten, zoals wel vaker gebeurde, en ik siste: "Luister, ik heb niet de hele dag de tijd; Geef. Me. Mijn. Jurk." De laatste woorden rekte ik erg hyperbool uit, waardoor het net leek of ik het voor haar spelde. Ik zuchtte. Wat een geweldige dag was dit. Nog steeds leek het meisje geen aanstalten te maken om mijn jurk te gaan halen. Ik begon nu echt behoorlijk pissig te worden. "Zeg, ben jij altijd zo klantvriendelijk?" Snauwde ik. Ze bracht geen woord uit. Juist toen ik dacht haar op haar plaats te hebben gezet, werden de randen rond haar neus nog bleker en staarde ze naar iets achter mij. Ongeduldig en hangend naar een wat agressievere kant van mij, wilde ik me omdraaien toen ik iemand hoorden praten. ''Deze jurk is echt pracht...'' Ik draaide me op de punt van mijn naaldhakken om. Ziedend hapte ik naar lucht. Die burger had mijn jurk aan. Mijn jurk! Mijn handschoenen en mijn hakken! Dat was het eerste wat me woedend maakte en door mijn hoofd echode. Het tweede, wat me al helemaal furieus maakte, was dat ze precies op mij leek. Ze was als een goedkope namaak versie van mij. Ik was Lenobia LaFonte, dochter van de president, en de eerste de beste goedkope burger dacht mij, mij, te kunnen evenaren? Met een snelle pas stond ik dreigend voor haar, mijn ogen vernauwd en mijn hand geven. Alsof ik haar elk moment iets aan zou kunnen doen. Ik deed mijn mond open en weer dicht en weer open, als een vis uit District 4, zoekend naar de juiste woorden, de woorden die haar zo op haar plek zouden zetten dat ze er over tien seconden niet eens meer voor door kon als iemand die... nou ja... op mij leek. Het machteloze gevoel maakte me alleen maar woedender en woedender, tot het enige wat ik kon uitbrengen was: "Hoe durf je!" Het leek alsof Wicht, achter de kassa, nu pas doorhad dat ze leefde. Ze kwam achter haar werkplek vandaan gedraafd en bleef toen tussen ons in staan, als een barslechte en zielige imitatie van een barricade. Haar mollige lichaam kromp ineen toen ik met een dodende blik naar haar keek. God, als blikken zouden kunnen doden waren we een hoop districten armer geweest dankzij mij. "Zouden jullie zou aardig willen zijn dit gesprek buiten voort te willen zetten?" Piepte ze. Ik hief mijn handen, ze zag toch dat we bezig waren? "Nee!" Zei ik onmiddellijk, zonder echt te luisteren naar wat ze had gezegd. Terwijl ik het zei, besefte ik dat er een ander geluid klonk. Precies zoals een echo van mij. Ik keek naar het meisje dat mijn spiegelbeeld had kunnen zijn. Hadden we zojuist precies op hetzelfde moment elkaars woorden uitgesproken? Ik hield mijn hoofd schuin en keek naar haar, precies zoals zij dat deed. Wat voor de hel was dit? "Wat is je naam, buiten Copycat?" Vroeg ik achterdochtig. Ik vertrouwde haar nog steeds niet, ook al mochten we dan dezelfde mening hebben. "Ik neem aan dat jij mij al wel had herkend, aangezien je een vervalsing van Lenobia LaFonte bent, de dochter van de President?" Ik sprak mijn naam en die van mijn vader uit alsof het een titel was, wat dat voor mij zeker genoemd mocht worden. Het liefst wilde ik dat mensen me de hele dag zo aanspraken. Het laatste wat ik wilde was dat ze onze geliefde Copycat zo aanspraken, om haar voor nu (en misschien altijd) zo te noemen. Oke, mijn jurk was er niet, ik moest blijkbaar trouwen en ik had een of andere zielige kopie van mezelf hier aangetroffen. Mijn dag kon niet meer stuk.

Het meisje keek me plotseling ziedend aan toen ze zich had omgedraaid. Toen kwam ze naar me toe gelopen, haar hand in de lucht alsof ze me een klap wilde verkopen. Dat liet ik mooi niet gebeuren! Ik stond op het punt haar ook te slaan, omdat ze ook nog eens zei; "Hoe durf je!" Hoe ik durfde? Ik was in een hokje gedouwd met een jurk aan die ik dus niet besteld had en vervolgens hier een meisje tegen gekomen die ik totaal niet kende maar toch zo op mij leek, dus waarna ik zag had ik totaal niets verkeerds gedaan. Wanneer ze zo tegen mij zou durven snauwen, zou ik dat niet pikken! Op dat moment kwam het meisje achter de kassa vandaan, wat ik tot nu toe echt niet aardig had gevonden, om ons te onderbreken. "Zouden jullie zou aardig willen zijn dit gesprek buiten voort te willen zetten?" Vroeg ze zenuwachtig. Dat was nogal onbeschoft en totaal niet klantvriendelijk, dus het eerste woord dat daarna uit mijn mond kwam was een harde en niet bepaald beleefde; "Nee!" Ik fronste mijn wenkbrauwen. Had zij... Nou precies tegelijkertijd hetzelfde gezegd? Ik keek haar wantrouwend aan, mijn hoofd schuin, precies zoals zij dat op dat moment deed en ze leek net mijn spiegelbeeld. Exact. "Wat is je naam, buiten Copycat?" Vroeg ze achterdochtig aan me. Ik aarzelde niet om mijn naam te geven. "Mijn naam is Victoria Newborn." Zei ik vastberaden. Ik trok mijn wenkbrauwen op en sloeg toen mijn armen over elkaar. "Ik neem aan dat jij mij al wel had herkend, aangezien je een vervalsing van Lenobia LaFonte bent, de dochter van de President?" Ze sprak het statig uit, maar dat veranderde niets aan het feit dat het nergens op sloeg. Vervalsing? Ik keek haar aan. "Luister, Lenobia, ik heb geen idee waar je het over hebt, maar naar mijn idee ben je nogal far off." Jezus, zat die meid aan de drugs of zo? "Ik kom hier alleen om mijn jurk voor het bal te regelen en ik heb geen idee wat er aan de hand is en ik ben geen zielige Copycat. Het maakt me niet uit dat je de dochter van een of ander hoge pief bent, want ik verkoop je toch wel een klap als je die opmerking nog eens durft te maken." Ik hield al die tijd mijn armen over elkaar geslagen. "Dus, ik zou het graag van je horen als je een verklaring had voor deze onnodige shit."

"Luister, Lenobia, ik heb geen idee waar je het over hebt, maar naar mijn idee ben je nogal far off." Zei Victoria, nadat ze zichzelf had voorgesteld. Ik trok beide wenkbrauwen op. Waar had ze het over? Wie dacht Victoria wel niet dat ze was? "Ik kom hier alleen om mijn jurk voor het bal te regelen en ik heb geen idee wat er aan de hand is en ik ben geen zielige Copycat. Het maakt me niet uit dat je de dochter van een of ander hoge pief bent, want ik verkoop je toch wel een klap als je die opmerking nog eens durft te maken." Net op het moment dat ik haar met een grovere opmerking in de reden wilde vallen, sloeg ze haar armen over elkaar en zei; "Dus, ik zou het graag van je horen als je een verklaring had voor deze onnodige shit." Ik knipperde met mijn ogen. Even verbaasd over deze onophoudelijke kots van woorden die bijna nog beter waren dan die van mij. Nee. Ik tuitte mijn lippen en sloeg ook mijn armen over elkaar heen, haar met tot spleetjes geknepen ogen aankijkend. "Ten eerste, je moest me eens proberen een klap te geven, gewoon voor de gein om uit te proberen met wie en in welke problemen zou raken, ten tweede, ik heb hier geen verklaring voor, dus kijk me niet aan alsof ik dat zou moeten hebben en ten derde..." Plotseling stokte mijn adem in mijn keel. Ze zag er precies zo uit als ik, als ik... in mijn baljurk. Als ik, klaar voor het bal... Ik grijnsde breed toen er een fantastisch idee in me opkwam, zoals meestal we het geval was. "Ten derde, dit is geen onnodige shit..." Ik hield even op en keek vanuit mijn ooghoeken naar de werknemer die nog steeds angstig en gebiologeerd tegelijkertijd naar ons stond te kijken. "Ksst!" Siste ik naar haar, ten teken dat ze zich uit de voeten moest maken en ons lastig viel. Ik verlaagde mijn stemvolume en ging dichterbij haar staan, terwijl ik het mens wat een werknemer moest voorstellen scherp in de gaten hield. "Luister, wat zeg je ervan... een paar centjes te verdienen?" Oke, dat was de understatement van de eeuw. Natuurlijk zou ze hier niet 'een paar centjes' voor krijgen, ik had kapitalen op mijn creditcard waar ik niets mee deed en voor zaken als deze, kwamen ze eindelijk een keer van pas. Ik stak van wal met mijn natuurlijk briljante plan; "Je wilt ook naar dat bal, toch? Hoe... zou je het vinden mijn plaats in te nemen?" zei ik, mijn lippen haast tegen haar oor. Toen draaide ik me resoluut om, liep naar de balie toe zodat het vrouwtje bijna achter de toonbank kroop, en zei; "Luister, je hebt hier niets voor gehoord of gezien, begrepen? Mocht je je arrogante lippen toch niet kunnen houden..." Ik haalde mijn portemonnee uit mijn kontzak en smakte een paar briefjes van honderd op de toonbank. "Moet dit genoeg zijn om je mond mee te snoeren, toch? O ja, we nemen de jurk ook." Ik trok Victoria mee de winkel uit en zwaaide overdreven vrolijk naar het mens wat mijn briljante plan deels verziekt had, maar dat nam niet weg dat ik nog steeds vervuld wast met een triomfantelijk gevoel dat niemand me af zou nemen vandaag.

Lenobia keek even verbaast, maar pakte daarna haar arrogante blik weer op en tuitte haar lippen. "Ten eerste, je moest me eens proberen een klap te geven, gewoon voor de gein om uit te proberen met wie en in welke problemen zou raken, ten tweede, ik heb hier geen verklaring voor, dus kijk me niet aan alsof ik dat zou moeten hebben en ten derde..." Begon ze. Ze maakte haar laatste zin niet af, maar grijnsde in plaats daarvan. Ik werd er zenuwachtig van dat de verkoopster zo op onze lippen hing. Ze wilde niks missen, iemand die ruzie zoekt met de presidents dochter, die moest wel heel erg dapper zijn. "Ten derde, dit is geen onnodige shit..." Ging Lenobia verder. "Ksst!" Zei ze tegen de verkoopster die zich naar de balie haastte om er vervolgens helemaal overheen te hangen om toch nog een deel van ons gesprek mee te krijgen "Luister, wat zeg je ervan... een paar centjes te verdienen?" Eiste Lenobia haar aandacht weer op. Wat zei ze me nou? Ik kon niet plaatsen wat ze hiermee bedoelde. Het kwam niet vaak voor dat iemand mij om een gunst vroeg, meestal vroeg ik anderen om een gunst. Ik wist ze toch wel over te halen. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek Lenobia vragend aan. Ze leek mijn vraag te begrijpen en antwoordde: "Je wilt ook naar dat bal, toch? Hoe... zou je het vinden mijn plaats in te nemen?" Ik moest even de tijd nemen om deze vraag tot me door te laten dringen. Verbaast trok ik mijn wenkbrauwen op. Ik knikte maar Lenobia zag het al niet meer. Ze had haar blik al naar de vrouw achter de kassa geworpen. "Luister, je hebt hier niets voor gehoord of gezien, begrepen? Mocht je je arrogante lippen toch niet kunnen houden..." Zei ze, bijna hypnotiserend. "Moet dit genoeg zijn om je mond mee te snoeren, toch? O ja, we nemen de jurk ook." Ze gooide wat briefjes van honderd op de toonbank en keerde zich weer naar mij. Met grote passen liep ze in de richting van de deur, waarbij ze onderweg mijn pols greep en me naar buiten sleurde. ''Ho ho, stop eens even.'' Zei ik voor ze me haar limousine in wilde sleuren. ''Hoe zie je dit precies? Ik bedoel, natuurlijk wil ik naar het bal, ik wordt niet zo vaak uitgenodigd voor een royale gelegenheid. Maar je weet dat we er allebei voor opdraaien als dit verkeerd uitpakt.'' Ze keek me aan alsof ik ineens de raarste groentenaam ooit zei. Ze gebaarde me dat ik nu eindelijk eens in moest stappen. Ik deed een stap achteruit. ''Voor ik instap wil ik eerst antwoord. Hoe weet ik zeker dat dit niet een of andere list is? En by the way, mijn kleren liggen nog in het kleedhokje. Die ga ik ook halen.'' Ik rechtte mijn rug en sloeg mijn armen weer over elkaar. Lenobia zette haar hand in haar zij en zuchtte. Ik trok mijn wenkbrauw omhoog, en keek haar vragend aan. ''Ik heb het tegen jou hoor. Niet tegen die belachelijk geklede inwoners, maar tegen jou. Dus ik zou maar antwoorden, anders ben ik hier weg, met je jurk.'' Zei ik zo dreigend als ik kon.