Panem ID Naam: Kathy Gold District: 1 Partner: α ѕιηgℓє яσѕє cαη вє му gαя∂єη, α яєℓαтισηѕнιρ му ωσяℓ∂
Onderwerp: Re: [dump] gαмє σƒ тнσяηѕ do jun 27, 2013 7:45 am
ĸαderѕ eɴ ѕнeeтѕ
TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXTTEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT
If I had a flower for every time I thought about you, I could walk trough my garden forever
Laatst aangepast door Kathy op ma sep 30, 2013 4:18 am; in totaal 4 keer bewerkt
Tekst hier, dit is zo'n ding wat ik eigenlijk helemaal niet nodig heb en wat heel niet-nuttig is omdat ik er niet veel in kan schrijven omdat hij niet scrollt. Maar ik kan hem wel gebruiken voor mijn journal xD Bye, dollfacie
Panem ID Naam: Kathy Gold District: 1 Partner: α ѕιηgℓє яσѕє cαη вє му gαя∂єη, α яєℓαтισηѕнιρ му ωσяℓ∂
Onderwerp: Re: [dump] gαмє σƒ тнσяηѕ ma sep 30, 2013 4:21 am
Het bloemenveld waar ik zo graag kwam was prachtig in het morgenrood. Verscheidene bloemen ontvouwde hun blaadjes en leken alles om me heen lichter te maken. De wind liet pluisjes door de lucht vliegen en zich nestelen in de aarde, om vervolgens weer bloemen te worden. Ik zuchtte. Ik zou terug moeten gaan voor de rest wakker zou worden en dat zou al snel zijn. Het liefst bleef ik hier de hele dag zitten, met niets om me heen dan bloemen. Maar dat kon niet. Dat mocht niet. Mijn familie had het me verboden toen ze me hadden betrapt. Ze hadden niet het recht dat te doen. Als je iemand de rug toe keert heb je ook niet meer het recht iemand iets te bevelen of verbieden. Of je moet er helemaal zijn, of helemaal niet. Ik prefereerde eigenlijk het laatste. Ik had nooit iets aan mijn familie gehad. Alleen met mijn jongere broertje had ik een band gehad. Toen ik merkte dat ik huilde veegde ik de tranen snel van mijn gezicht. Sterk zijn. Met een diepe zucht stond ik op en klopte al het bewijs dat ik hier was geweest van me af. "Vaarwel..." Fluisterde ik. De bloemen leken te beantwoorden toen ze in een beweging allemaal mijn kant op werden gewaaid. Ik glimlachte. Lichtvoetig rende ik, met een laatste blik het veld af. Ik werd met de afstand dichterbij huis chagrijniger. Alles om me heen kreeg een wazige rand, ik greep naar mijn hoofd en zocht steun tegen een muur. Duizelig haalde ik een aantal keren diep adem. Ik was te moe. Ik haalde het niet om 's nachts op te staan en uren op het veld te blijven, te training, naar school te gaan en mijn familie onder ogen te komen. De vreselijke gedachte kwam in me op dat ik het eerste maar moest skippen. Ik hijgde. Nee. Dan zou ik helemaal dood gaan van binnen. Ik bedoelde, het bloemenveld was het enige waar ik nog waarde aan hechtte. Ik slikte en schudde mijn hoofd. Daarna liep ik gestaag door, vluchtig om me heen kijkend of niemand me had gezien. Natuurlijk niet. Het was nog vroeg, waarschijnlijk lag iedereen nog te slapen. Met gejaagde ademhaling versnelde ik mijn pas, op naar de kortste route naar huis.
Mijn gedachten zonken weg onder het lopen. Het veld was niet ver weg van mijn huis verwijderd, maar ik begon steeds langzamer te lopen, waarnaar ik uiteindelijk stil bleef staan, terwijl de zon steeds verder omhoog kroop. Het leek net alsof ik er weer was. Niet op het vredige bloemenveld, maar op de plek die het daarvoor was. De diamantenmijn. De explosie. Het vernietigde lichaam van mijn broertje. Het was nog maar een maand geleden. De geuren, het gevoel, zicht, smaak... Alles kwam terug, echt alsof ik het opnieuw meemaakte. Ik wilde hem alleen maar meenemen om een keer iets leuks te doen. Te wandelen. Zijn gedachte te ordenen. En toen... Toen de explosie. Zijn lichaam... Ziekenhuizen en infusen en steeds maar een lege kamer. Mijn familie kwam me geen enkele keer opzoeken, ervan overtuigd dat het mijn eigen stomme schuld was, met mijn stomme bloemenobsessie dat mijn bloedeigen broertje... En plotseling was ik weer terug. De keiharde realiteit in. Alsof ik een klap in mijn gezicht had gekregen, schoot ik rechtovereind, met moeite mijn extreem vroege ontbijt binnen te houden. Ik slikte en realiseerde me dat ik had gehuild. Soms had ik van die momenten dat mijn gedachte me helemaal meevoerde en ik niets meer merkte van wat dan ook om me heen. Alleen in de gevallen dat ik bij het bloemenveld was, waren die gedachte fijn. En andere keren werd ik alleen maar herinnerd aan moord en doodslag. Snel veegde ik mijn wangen droog. Ik hoopte dat het niet zichtbaar zou zijn, dat ik gehuild had. Ik droeg geen make-up om dat te bevestigen, maar misschien waren mijn ogen rood. Ik haalde diep en trillend adem en stond zo rustig mogelijk op. Ik stak mijn hoofd de hoek om en bekeek de straat van links naar rechts. Verlaten. Net zoals alles. Een steek van eenzaamheid schoot door mijn borstkas. Sterk zijn. Ik rechtte mijn rug en liep richting huis. Ondanks dat er niemand was. Toen ik de hoek om liep, botste ik bijna tegen de rug van een jongen aan, die langzaam over de stoep liep, Met ingehouden adem bleef ik staan, hopend dat hij me niet gehoord had. Tot mijn grote opluchting liep hij door. Zo snel als de jongen dat toeliet, liep ik hem op mijn tenen achterna. Maar plotseling draaide hij zich abrupt om en botste ik vol tegen hem aan. Fijn. Ik klemde mijn lippen op elkaar toen zijn hand de grote brandwond op mijn heup raakte en deed mijn best niet ineen te krimpen. In plaats daarvan lachte ik vriendelijk en een tikkeltje verlegen. Hij keek me aan alsof hij geen hersenen had. Ik slaakte een inwendige zucht. Ik had het niet zo op het leggen van contact. Ik werd er niet beter op en uiteindelijk werd iedereen in de relatie pijn gedaan. Kortom; ik maakte dus met niemand contact en kon het prima af alleen. Ik wist niet wanneer de laatste keer was dat ik met iemand gesproken had, maar dat was geloof ik voor de explosie geweest. Ik was niet van plan het record van een maand te verbreken. Ik voelde me dan ook verraden toen hij -uiteindelijk- naar me terug lachte en zijn mond open deed: "Sorry, was een beetje onhandig, ik ben Nathan, en jij?" Over het eerste deel was ik het volledig met hem eens, maar het voorstel-gedeelte viel me niet zo in de smaak. En vooral niet zijn vraag. Ik keek hem lang en doordringend aan. Hopelijk, als ik lang genoeg stil zou blijven, zou hij misschien denken dat ik een Avox was. Iemand diens tong was afgenomen op brute wijze omdat die een misdaad had begaan. Ik wendde mijn blik af en zuchtte. Ik had wel degelijk een misdaad begaan. Hopelijk zou het Capitool mijn tong er ook afsnijden en... Ik dwaalde af. Hij bleef maar naar me kijken en ik moest iets doen. Normaal gesproken was ik misschien gewoon doorgelopen en had ik hem verder geen blik waardig gekeurd. Maar dit... Dit kon nu niet. Ik wist niet waarom, maar iets hield me hier vast, aan de stoeptegels genageld. Ik besloot dat ik het zou gaan beantwoorden. Ik haalde diep adem en opende mijn mond. "Kathy." Zei ik. Hoewel het alleen maar mijn naam was, klonk mijn stem schor van de lange tijd niet spreken. En toen herkende ik hem. Hij woonde in De Winnaarswijk. Ik zuchtte weer. Waarom had ik überhaupt de moeite genomen stil te blijven staan. Hij, of iemand in zijn familie was een winnaar, wat betekende dat hij of wie dan ook om hem heen een moordenaar was. Nee bedankt. Ik keek hem nog even aan en maakte me klaar om door te lopen.
Panem ID Naam: Kathy Gold District: 1 Partner: α ѕιηgℓє яσѕє cαη вє му gαя∂єη, α яєℓαтισηѕнιρ му ωσяℓ∂
Onderwerp: Re: [dump] gαмє σƒ тнσяηѕ ma okt 07, 2013 6:42 am
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi. Nam liber tempor cum soluta nobis eleifend option congue nihil imperdiet doming id quod mazim placerat facer possim assum. Typi non habent claritatem insitam; est usus legentis in iis qui facit eorum claritatem. Investigationes demonstraverunt lectores legere me lius quod ii legunt saepius. Claritas est etiam processus dynamicus, qui sequitur mutationem consuetudium lectorum. Mirum est notare quam littera gothica, quam nunc putamus parum claram, anteposuerit litterarum formas humanitatis per seacula quarta decima et quinta decima. Eodem modo typi, qui nunc nobis videntur parum clari, fiant sollemnes in futurum.
Laatst aangepast door Kathy op ma okt 14, 2013 1:40 am; in totaal 2 keer bewerkt
Panem ID Naam: Kathy Gold District: 1 Partner: α ѕιηgℓє яσѕє cαη вє му gαя∂єη, α яєℓαтισηѕнιρ му ωσяℓ∂
Onderwerp: Re: [dump] gαмє σƒ тнσяηѕ za okt 12, 2013 5:16 am
My laughter fades away when Nathan leans toward me. I get serious. Ready for the moment our body's touch. And I just can't wait. I try to get as close to him as possible. As the wires let my. We get so close our noses touch. Unfortunately, that's all. "Want to know a secret?" He whispers. Yes, I want to know it more than anything in the world right now. "I love you too!" I forgot al the tears I cried today. All the pain, physically and mentally and I, somehow, just turn it into loving the boy who has sit in a chair next to me, the whole time, without even know me. Well, he only knew my mouth. I choke a idiot giggle and grab his hand. As I watch his face closely, my eyes light up, I realize how lucky I am. A smile appears, and he laughs back to me, which gives me the most wonderful feeling in the world I can't discribe, the feeling of to people smiling to eachother. "And I love you so much, it hurts." I try to say something, to awnser his beautiful words. But I can't. He easily took away my voice with it. He grabs the hand I don't hold into his, which is on my lap. My heart beats so fast it can't be healthy as he brings it to his chest. "This is what you do with me Kathy, this is what you do with my heart." I feel his heart, knocking against my palm. Normally I would associate it with fear, the most scared fear excisting. But now I know better. My cheeks go red. I take his hand, strungled into mine, and press a kiss to it. Then, I lean as far as possible to get my lips on his mounth. It feels so good to kiss him. So good I understand what he said about the hurding-part. I grab my hands around his neck and push his lips to mine as long as possible. But then I run out of breaths and I let go off him, to refill my lungs. With it, I find my voice again. "You shouldn't, you know, loving me so mutch it hurts. I don't want you to get hurt." My voice is still weak, and I think I must say nonsens, but it feels good to talk, and I must talk because my head is pounding with pain I don't want to feel and thoughts I don't want to think if I don't. "The day before... The excident, my mother found a white mockingjay on the pavement before our house. You know how rare they are, right? I had never seen one before, and I think my mother didn't to." I remain silent. Why do I tell him this? He probably doesn't care. I turn my head of. But when I do, I realize I have to speak again. "I'm sorry, but I just have to talk, I know it's rubbish, but somehow I need someone to... listen." It feels strange to say it, even though I thought it so many times I lost the number. Nobody listend to me, ever. Probably I'm addicted now I know how to speak again. I smile a little. I never talked that mucht as I did today. It feels stranges. Stranges but good. "And that day, my brother died. I came home with him in my arms, and before I got out and they needed to take him and me to the hospital, I saw two withe mockingjays, sitting in the tree near our house. It really looked like they were mourning about the other we find that morning..." I hold my toungeu. This is useless. My brother died in the hospital, but I woke up, with the peaceful thought of white mockingjays and their sweet melodies in my head. I take his hand and say; "And now... Now I need you to talk." I wait for him to open his mounth. Every distraction is a welcome one.