Hongerspelen
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexIndex  PortalPortal  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  Panem  

 

 Not alone anymore

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Nathan

Nathan


Aantal berichten : 22
Mockingjays : 40040
Registratiedatum : 29-05-13

Panem ID
Naam: Nathan Chester
District: 1
Partner: Kathy

Not alone anymore - Pagina 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Not alone anymore   Not alone anymore - Pagina 1 Emptydi aug 13, 2013 3:13 am

Ik zag twijfel in haar ogen, dat maakte me bang, had ik een verkeerde stap gemaakt? maar tot mijn opluchting knikte ze. Toen ze mijn hand greep voelde ik sprankels, tinteling, een warme hand. Ik nam hem aan en liep richting mijn huis. ''Ik hoop niet dat je het erg vind je crème te verspillen aan mijn eigen stomme schuld'', ik begon te lachen, ik wilde antwoorden maar er kwam niets uit, ze was zo mooi, hoe haar haren in golven over haar schouders vallen, hoe haar groenen ogen zo mooi glimmen wanneer ze lacht, en haar lippen, haar rode lippen. Het maakte me gewoonweg stil. we waren even stil, genoot van de omgeving en haar naast mijn zij tot ik voelde dat ze in mijn hand kneep. Ik keek naar beneden waar het blonden meisje me met grote ogen aankeek. "Je weet denk ik nog wel van de explosie, bij de oude diamanten Uitgraving?" Die kon ik me nog herinneren ja, veel mensen hielpen in die mijn, oude mensen, volwassenen en kinderen. Ik had ook overwogen om daar te helpen om voor extra zakgeld te zorgen maar uiteindelijk leek het me toch een beter idee om een fatsoenlijke baan te vinden die zich niet bevind onder de grond, ik bedoel, ik hield veel meer van licht en open velden, niet van donker, vochtig en klein. Je kon het klaustofobie noemen ofzo iets. Ik stopte voor haar om haar een betere mogelijkheid te geven om het te vertellen. ik glimlachte vriendelijk naar haar. Tot ze weer begon met praten. "Het is mijn schuld. Ik heb die explosie veroorzaakt. Mijn... Het heeft mijn..." ze wilde de zin niet afmaken, ik zag dat ze moeite deed om niet in huilen uit te barsten, om niet op de grond te zakken. Maar ze hield zich sterk, slikte haar tranen in. en vervolgde haar zin. ''Mijn... familie heeft het me nooit vergeven. Ze zwijgen steeds sinds het gebeurd is. Ik ben lucht voor ze. Minzamer dan lucht. Ik...ik haat ze'' Toen keek ze even weg en glimlachte, een hele kleine glimlach, om me te laten weten dat ze weer oke was. ''Zijn we er bijna?'' ik knikte en we liepen nog even door. "Hier is het..." ik wees naar een groot wit huis met meerdere verdiepingen. Ik opende de deur voorzichtig terwijl ze me zwijgend achterna liep. Ik liep de woonkamer in en begon in een la te graaien, ik haalde zalf tegen brandwonden tevoorschijn en opende het potje. Ik graaide met mijn wijsvinger wat zalf uit het potje en keek naar haar. "Mag ik?" ze knikte voorzichtig. Ze schoof haar t-shirt net genoeg omhoog om de plek te zien. Toen mijn vinger de plek aanraakte zag ik tranen uit haar ogen komen, "Sorry, ik wil je geen pijn doen, ik zal mijn best doen om je geen pijn te doen." het deed mij ook pijn, om haar te zien huilen. Mijn vingers wreven zacht over de plek tot het er goed opzat. Ik keek naar haar op en kon nog maar één ding bedenken hoe ik de pijn weg kon halen. Voorzichtig gaf ik haar een knuffel, waarbij ik niet in de buurt kwam van haar plek. Ik liet haar los en keek haar even aan. "Alles komt goed, dat beloof ik"
Terug naar boven Ga naar beneden
Kathy
Admin
Kathy


Aantal berichten : 667
Mockingjays : 45347
Registratiedatum : 25-05-13
Woonplaats : Panem

Panem ID
Naam: Kathy Gold
District: 1
Partner: α ѕιηgℓє яσѕє cαη вє му gαя∂єη, α яєℓαтισηѕнιρ му ωσяℓ∂

Not alone anymore - Pagina 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Not alone anymore   Not alone anymore - Pagina 1 Emptydi aug 13, 2013 5:09 am

Tot mijn grote opluchting knikte hij. Ik had het de laatste tijd niet meer zo op lopen, maar dat kon ook liggen aan mijn wond. Een akelig gevoel bekroop me toen ik zag wat we naderde. Ik hoopte vurig dat ik het mis had en we gewoon voor we er waren een andere straat in zouden gaan, maar ik moest moeite doen niet naar adem te happen bij het zien van het grote ijzeren hek dat de Winnaars van de gewone burgers scheidde. De letters op het bord joegen me angst aan en het voelde helemaal niet goed toen we het hek binnenstapten. Ik kneep zo hard in zijn hand dat het me verbaasde dat hij geen kik gaf. Ik haalde opgelucht maar beklemd adem toen we het hek passeerde. Het voelde alsof ze ons hadden opgesloten. Vroeger leek het zorgeloos en vredig om in de Winnaarswijk te leven. Nu wist ik dat de sfeer die er hing alles behalve dat was -de restanten van de angst die altijd op de harten van de Winnaars zou drukken. Ze hadden gedood. Toch hing die gedachten onuitgesproken tussen de hekken in de lucht. De grote huizen intimideerde me, maakte me bang en lieten me me klein voelen. Ik keek Nathan angstig aan, maar het leek er niet op dat hij het had gezien. Had hij ook gedood? Hij leek het niet te voelen. Misschien leefde hij hier al zo lang dat hij het gewend was, dan zou een van zijn ouders een Winnaar moeten zijn. Die gedachten zorgde er ook niet voor dat ik me op mijn gemak ging voelen. Maar ik wenste alles, alles behalve dat hij een moordenaar zou zijn. Een speler van het Capitool. Ik huiverde. "Hier is het..." Zei hij, wijzend op een groot wit huis met wel vier verdiepingen. Mijn ogen werden groot. Ik dacht altijd dat ik in een groot huis woonden, nou ja, vergeleken met de huizen in District 12 of 13, maar dit... Bij deze aanblik viel die gedachten in het niet. Ik staarde verwonderd naar de ramen, waarvan er een paar een eeuwenoude techniek bevatten, die glas-in-lood werd genoemd. De afbeeldingen waren prachtig. Alles aan het huis was sierlijk en elegant, maar vooral kolossaal. Mijn mond viel pas echt open toen ik de voortuin zag. Dit was alleen nog maar de voortuin. Tientallen verschillende kleuren aan planten, bloesems en bomen, strekte zich voor me uit. Ik lachte en ontspande. Wanneer er bloemen waren, voelde ik me op mijn gemak. Bloemen maakte elke plaats of situatie, hoe luguber of duister ook mooier en gemakkelijker. Terwijl hij me voor ging naar de deur, liet ik mijn handen over de bloembedden gaan, waarbij ik er natuurlijk voor oppaste ook maar iets van de pure schoonheid kapot te maken. Ik vond het bijna jammer toen hij de deur voor me dichtdeed toen we binnen waren, omdat mijn oog eraan onttrokken werd. Ik slaakte een diepe zucht. Dat was geweldig. De schoonheid had me zo overweldigd dat de tranen me bijna in de ogen stonden. Het was bijna mooier dan het bloemenveld, waar de wilde bloemen ongestoord mooi konden zijn, wat ik dagelijks bezocht. Tot mijn teleurstelling liet hij mijn hand los en liep voor me uit, terwijl ik rondkeek. De hal was overweldigend. Ik wist niet waar ik moest kijken. Overal schitterde of fonkelde wel iets wat mijn aandacht trok, diamanten en andere edelstenen behingen bijna alle meubelen die alleen nog maar hier stonden. Aan de rechterkant stond een statige trap, bekleed met rode stof en schitterende stenen. De trapleuning fonkelde van goud en ik raakte het ademloos zo voorzichtig mogelijk aan. Er stonden bijzettafels met bloemen in vazen waarvan ik bang was dat ze zouden breken als ik er alleen nog maar naar keek, en die waren nog prachtiger dan de exemplaren in de tuin. Ik volgde Nathan naar de keuken, waar alles nog mooier en ruimer was. Het deed bijna pijn aan mijn ogen. Ademloos keek ik mijn ogen uit. Plotseling stond Nathan, die daarvoor in de cederhouten kasten en laatjes had gezocht, voor me met de zalf waarover hij had gesproken. Ik glimlachte naar hem. "Mag ik?" Als antwoord knikte ik en schoof mijn T-shirt een stukje omhoog. Ik keek zelf de andere kant op zodat ik het niet weer hoefde te zijn en onthulde toen de gehele brandwond. Ik kon er niets aan doen dat er toch tranen in mijn ogen opwelden. Tranen voor het meisje dat ik altijd was geweest, het meisje dat vandaag in mijn was gestorven en zich had opgeofferd voor het meisje wat mij niet was maar tegelijkertijd wel. De onbekende bekende. Tranen voor het feit dat de wond nog steeds op me drukte als een brandmerk voor de dingen die ik had aangericht. Tranen voor het feit dat hij me hielp. De wildvreemde jongen die me had gekust, naar me had geluisterd en me vervolgens ook nog eens zijn hulp aan had geboden. Zijn persoonlijkheid was te mooi om waar te zijn. Hij was te mooi om waar te zijn. Ik probeerde ze hevig binnen te houden, maar het lukte niet. Na een tijdje rolde de zoute druppels onophoudelijk over mijn wangen. Het prikte toen ze onderaan mijn gezicht opdroogde in mijn huid, die schraal was van de tranen van de afgelopen dagen. Maanden. Maar toch focuste ik me daar op, om de pijn die zijn aanraking met mijn wond bracht te maskeren. "Sorry, ik wil je geen pijn doen, ik zal mijn best doen om je geen pijn te doen." Ik schudde mijn hoofd en liet hem verder gaan. Ik beet mijn onderlip totdat ik de smaak van ijzer proefde en toen balde ik mijn handen tot vuisten, zo hard dat de normale rode kleur eruit wegtrok. Toen trok de aanhoudende pijn weg, en keek hij naar me op. Toen gaf hij me een knuffel, en de tranen doorweekten zijn schouders. Ik sloeg mijn armen om hem heen en begroef mijn gezicht in zijn shirt. Ik snikte zacht, maar de geur van zijn kleding kalmeerde me. Ik haalde diep adem, met horten en stoten, maar mijn wangen waren niet nat meer en ik wilde hem alleen maar voor altijd en eeuwig vast blijven houden. Hij liet me even los, waarbij ik bijna in paniek raakte, maar toen zei hij; "Alles komt goed, dat beloof ik." Mijn ogen liepen weer vol, maar deze keer wist ik mijn tranen in te houden. Ik trok mijn mauw over mijn hand heen en veegde er een aantal keer mee over mijn gezicht. Ik droeg mijn hele leven al geen make-up en dit was een van de redenen waarom niet. Ik glimlachte zwak en kuste hem, waardoor ik me plotseling zoveel en zoveel beter voelde dat ik zelfs zin had om de dingen te doen die mijn wond me niet toestond. Ik had zin dingen te doen die mijn familie me niet toestond. Ze hadden geen recht meer me dingen niet toe te staan en daar zou ik gebruik van maken ook. En deze situatie was daar het perfecte voorbeeld toe. Ik drukte mijn lippen weer op de zijne en leidde ons naar het aanrecht toe, waar ik me vervolgens aan optrok. Even moest ik hem loslaten om naar adem te happen en een kreet van pijn te onderdrukken, maar toen ik zat, sloeg ik mijn benen om hem heen en kuste hem weer, mijn handen in zijn haar en aan de randen van zijn shirt. Langzaam liet ik mijn hand onder zijn shirt glijden, waar ik mijn huid met de zijne liet versmelten. Ik vergat alles om me heen en focuste me alleen op hem. Heel even liet ik hem los en zei; "Bedankt... Gewoon... Bedankt." Ik had nog zo veel meer willen zeggen om hem te bedanken, maar ik hijgde en mijn lichaam hunkerde er alleen maar naar bij dat van hem te zijn en ik moest mijn lippen weer op die van hem drukken. Door onze kussen door hield ik hem even op armlengte afstand vast, zodat ik kon praten. "En jij? Waarom... Waarom woon je hier? Ik bedoel... En met wie..." Op dat moment werd ons moment verstoord door voetstappen. Geschrokken ging mijn blik naar de deurpost van de keuken, waar een lang, bruin meisje stond. Ze keek ons met opgetrokken wenkbrauwen aan en keek naar onze verstrengelde lichamen. En plotseling herkende ik haar. Zij, zij won de Spelen. Niet Nathan. Een enorm gevoel van opluchting trok door me heen. Maar dat maakte al gauw plaats voor een angstige paniek. Zij was een winnaar.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://hongerspelen.actieforum.com
Nathan

Nathan


Aantal berichten : 22
Mockingjays : 40040
Registratiedatum : 29-05-13

Panem ID
Naam: Nathan Chester
District: 1
Partner: Kathy

Not alone anymore - Pagina 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Not alone anymore   Not alone anymore - Pagina 1 Emptydo aug 15, 2013 6:53 am

Ze veegde met haar mouw de tranen weg van haar gezicht. Hoe was het toch mogelijk? Dat een meisje die staat op instorten, tranen in haar ogen, geen make-up en zo onzeker is, nog steeds het mooiste meisje is ter wereld. Hoe was het toch mogelijk dat ik me zo voelde, tegenover het mooiste meisje ter wereld. Terwijl ik me zelf altijd had gezworen om nooit meer zo iets te voelen, om nooit meer iemand binnen te laten. Want als je geen mensen meer binnen laat kun je ze ook niet verliezen. De beste manier om geen gebroken hart te krijgen is doen alsof je er geen hebt. En door haar, was dit onmogelijk. Het maakte het onmogelijk om 'geen' hart te hebben als zij je hart tekeer laat gaan.
Ze keek tenslotte weer naar me op. En ik zag als ik goed keek een glimlach, een hele kleine. Maar hey. Ze gaf me een tedere kus. En ik koesterde elke seconde waarbij mijn lippen haar rode zachte
lippen aanraakte. Ik sleurde haar nog steeds kussend mee naar de aanrecht. Ze sloeg haar benen om mijn heup. De kus werd dieper en we ademde samen zwaar. We braken de kus even om naar adem te happen. Maar 3 seconden later waren we alweer aan elkaar geplakt. Haar handen vastgegrepen in mijn haar, haar handen lieten voorzichtig los en haar vingers gleden langs mijn borst naar beneden tot haar handen zich een weg baande onder mijn shirt. Toen liet ze me los, tot mijn teleurstelling. "Bedankt, gewoon bedankt" ze gaf me nog een kus en keek me toen serieus aan. " En jij? Waarom... Waarom woon je hier? Ik bedoel... En met wie..." Voor ik kon antwoorden werden we gestoord door iemand die de kamer in kwam lopen. Mijn zus... Cleo... Ik liet Kathy los en rende naar Cleo. "Cleo, wat doe je thuis?" Ze keek naar Kathy met een vuile blik. "Wat doet dit meisje in ONS huis?" "Ehmm, Cleo, dit is Kathy, Kathy dit is mijn zus Cleo. Cleo, ik ga haar nu naar huis brengen, ik spreek jou zo oke?" Cleo knikte kortaf en verdween naar boven. Ik rende weer op naar Kathy en sloeg mijn armen beschermend om haar heen. "Sorry Kathy, Cleo heeft al tijden geen andere mensen meer gezien. Ze schrok denk ik een beetje. En tja, ze hangt weer eens de beschermende zus uit." Ik kuste haar voorhoofd en trok haar nog dichter naar me toe, zonder zwaar contact te maken met haar wond. Ik sloeg mijn arm om haar heen en lieep met haar mee naar buiten. Onderweg hadden we wat gepraat, en gelachen. Ze vroeg gelukkig niet verder over mijn zus. Ik had haar thuis afgezet en liep terug naar huis. Thuis aangekomen zag ik Cleo televisie kijken op de bank. Ik kwam naast haar zitten en we staarde een tijdje naar de televisie tot ik de stilte verbrak en haar strikt aankeek. "Waar ging dat over daarnet? Wil je mijn vriendin soms wegjagen?" Ik hoopte in ieder geval dat ik haar vriendje was. "Sorry dat ik mijn kleine broertje wil beschermen. Maar ik wil gewoon het beste voor je. Je verdient het beste van het beste." Ik glimlachte naar haar. "En geloof me Cleo, ze is de beste van de beste. Ik weet het zeker!" Toen keken we verder televisie. Ik kon niet wachten tot ik Kathy weer kon zien!
Terug naar boven Ga naar beneden
Kathy
Admin
Kathy


Aantal berichten : 667
Mockingjays : 45347
Registratiedatum : 25-05-13
Woonplaats : Panem

Panem ID
Naam: Kathy Gold
District: 1
Partner: α ѕιηgℓє яσѕє cαη вє му gαя∂єη, α яєℓαтισηѕнιρ му ωσяℓ∂

Not alone anymore - Pagina 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Not alone anymore   Not alone anymore - Pagina 1 Emptyza aug 17, 2013 1:07 am


"Cleo, wat doe je thuis?" Ik keek haar angstig aan en drukte de rug van mijn hand beschaamd tegen mijn lip, alsof dat het feit kon veranderen dat het meisje, Cleo, ons had zien kussen -en hoe. "Cleo, wat doe je thuis?" Ja, wat deed zij bij Nathan thuis, wat deed een winnaar bij hem thuis. Of, wat deed hij, bij een winnaar thuis? Ik liet mezelf van het aanrecht glijden en stelde me onopvallend achter Nathan op, maar bleef haar schuchter aankijken. Een huivering gleed langs mijn ruggengraat. Cleo... De eenentwintigste Hongerspelen. Het was te afschuwelijk om te zien hoe onoverwinbaar ze was. Hoe onschendbaar en dodelijk. De helft van de doodsoorzaak van de tributen, was Cleo Chester. Ik huiverde opnieuw. Ze keek me vuil aan en ik ademde scherp in. "Wat doet dit meisje in ONS huis?" Ik zei niets, ze had het immers niet tegen mij. Zoals ze het zei, klonk ze net op zijn vriendin. Een felle pijnscheut doorboorde mijn middel en ik verzwolg in de neiging niet naar adem te happen. Ik vernauwde mijn ogen, was ze zijn vriendin? Heette Nathan ook Chester? Dat kon betekenen dat ze... of getrouwd waren of familie waren. Ik speurde gespannen hun gezichten af. Tot mijn grote opluchting zag ik duidelijke gelijkenissen in hun gezichten en houdingen. Ik wilde bijna glimlachen, maar toen Nathan zei; "Eh, Cleo, dit is Kathy, Kathy dit is mijn zus Cleo. Cleo, ik ga haar nu naar huis brengen, ik spreek jou zo oké?" wist ik dat het geen tijd was voor glimlachen. Ik liet mijn schouders teleurgesteld zakken, maar voelde me een heel stuk minder gespannen toen Cleo kortaf knikte en toen zo snel mogelijk te keuken uitkwam. Nathan draaide zich naar me om en sloeg beschermend zijn armen om me heen. Ik deed mijn ogen dicht en heel even stonden we niet meer in de keuken van het huis waar een winnaar woonde. Ik sloeg ook mijn armen om hem heen."Sorry Kathy, Cleo heeft al tijden geen andere mensen meer gezien. Ze schrok denk ik een beetje. En tja, ze hangt weer eens de beschermende zus uit." Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en ik werd weer helemaal afgeleid over Cleo. Toen sloeg hij zijn armen over me heen en begeleidde me naar buiten. De bloemen lieten me me weer licht voelen en ik raakte ze zacht en liefkozend aan. "Vaarwel." Fluisterde ik tegen ze. We liepen zwijgend naar mijn huis. Ik had het gevoel dat ik weer kon ademen toen we de poort uit liepen. De lucht was niet langer oranje en rood, en de dageraad was verdwenen. Dat moest betekenen dat iedereen thuis allang uit de veren was. Moest ik wel teruggaan? Waarom zou ik niet gewoon voor altijd wegblijven? Ik haalde diep adem, zwaar op Nathan leunend. Het was niet ver naar mijn huis, wat me heel dubbel gevoel gaf. Aan de ene kant was ik blij dat ik niet meer hoefde te lopen, fysieke inspanning had zijn tol geëist en zelfs de zalf hield het branden van de wond bij elke stap die ik zette niet langer tegen. Anderzijds was ik bang, boos en teleurgesteld dat mijn huis in zicht was. Plotseling ging er een licht in me op. "Nathan, je kunt beter nu teruggaan. Mijn familie... Ze raken in alle staten als ze je zien. Begrijp je?" Ik kon goed liegen, daar was ik inmiddels op getraind. Dat deed ik thuis en op straat en tegen iedereen immers de hele tijd. Maar tegen hem liegen kostte me veel en veel meer kracht, hoewel het niet eens een volle leugen was. Ze verzweeg alleen een gedeelte. Het was echt zo dat Nathan beter niet mee kon gaan, omdat hij anders met dingen te maken kreeg waar hij nooit van zijn leven weer mee te maken wilde hebben. Ik kreeg weer tranen in mijn ogen. Ik trok hem mee naar een rustiger stuk van de straat en keek om me heen. Niemand zag ons. Toen drukte ik een vurige kus op zijn lippen en sloeg mijn armen om hem heen. "Ik zie je weer, zo snel mogelijk." Fluisterde ik tegen zijn bedekte borst. Mijn vingers verlangde er weer naar om dat gebied te verkennen, ik voelde ze tintelen en ik moest moeite doen ze stil te houden. Ik glimlachte en liet mijn tranen de vrije loop. "Je bent de beste persoon die iemand zich kan wensen." Zei ik zacht. Ik kuste hem nog eens teder. Ik liet zijn hand met moeite los toen ik van hem wegliep. Ik keek niet om. Dat maakte alles alleen nog maar meer pijnlijk dan het al voor ons was.
Ik ging niet naar huis. Misschien wel nooit meer. Ik liep en liep totdat mijn benen me niet meer konden houden en ik trillend op het zand zakte. Ik glimlachte toen ik eindelijk de kracht had overeind te komen en te zien waar ze me heen hadden gebracht. Het bloemenveld. Natuurlijk. Het lag afgelegen van de stad en niemand kwam er ooit. Ze zouden niet weten dat ik hier was. Ik bewoog me op mijn knieën voort naar de rivier, die hier niet wild was en vormde een kom met haar handen. Ik liet het koele water over haar gezicht glijden en goot het, met op elkaar geklemde tanden over haar wond heen. Het verzachtte meteen, maar was enkele seconden daarna weer uitgewerkt. Ik zuchtte. Ik had meer van die zalf moeten vragen. Een pijnlijke steek schoot door me heen toen ik aan hem dacht. Ik kon niet wachten hem weer te zien. Maar het zou moeilijk worden. Niemand wilde ons bij elkaar hebben. Nathan zou hier heen kunnen komen, maar dan moest hij mijn briefje wel ontdekken... Vlak voordat ik vertrok had ik zo onopvallend mogelijk een briefje in zijn borstzak gestoken. Mijn nummer stond erop. Ik hoopte vurig dat hij me zou bellen, want hier weggaan was nu geen optie meer. Als bekende me tegen zouden komen, was ik er geweest. Voorzichtig bracht ik mijn handen naar mijn lippen en waagde een slokje van het water. Ik zuchtte toen het mijn keel verzachtte. Toen liet ik me op mijn rug naast de rivier op het zachte mos vallen en glimlachte. Dit was net de Spelen, alleen dan duizend keer beter.
Tegen de tijd dat ik mijn schuilplaats, de hut die ik lang geleden ooit had gebouwd tussen de bomen, gerenoveerd en het gezelliger gemaakt, ik had een aantal van de bloemen over geplaatst en met moeite wat van de planten gegeten, waarvan ik natuurlijk wist dat ik ze eetbaar waren, ging mijn telefoon. Ik had juist met alle kracht die ik in me had een omgevallen boom van de hut afgehaald en zat hijgend op de grond. Ik veegde wat zweet van mijn voorhoofd en checkte toen hoopvol en snel het nummer. Ik haalde opgelucht adem. Geen van de mensen die op de lijst stonden als 'ik wil beslist niet met je praten.' Ik nam op. "Hallo, met... Kathy." Zei ik hijgend. Hoopvol wachtte ik af toen ik even niets hoorde. Hoop brandde zo vurig in mijn borst, dat het mijn hele lichaam verwarmde en ik fluisterde; "Nathan?" Ik wist dat het riskant was, maar ik moest het toch zeggen. "Ik zit... Ik ben bij het bloemenveld." De informatie was nauwelijks hoorbaar en mijn zicht werd wazig van de tranen. Ik wilde hem alleen maar bij me hebben. Ik wilde niet dat hij weg was. Plotseling begon de hut te kraken. Met angstige grote ogen keek ik toe hoe de planken een voor een doorbraken en toen hoe een boom het geheel verpletterde. Ik gilde. Ik rolde me op tot een bal en drukte me tegen de hoek van de hut. Ik was nog net op tijd ontweken om te zien hoe de boom de hut deed instorten en mijn mobiel verpletterde. En te voelen hoe mijn rechtervoet met een vreselijk gekraak onder de boom terecht kwam. Mijn gegil sijpelde door de ijzige zwarte nachtmerrie heen waar ik in belandde toen ik mijn bewustzijn verloor.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://hongerspelen.actieforum.com
Gesponsorde inhoud





Not alone anymore - Pagina 1 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Not alone anymore   Not alone anymore - Pagina 1 Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Not alone anymore
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Hongerspelen :: Panem :: District 1-
Ga naar: