Not alone anymore

Onderwerp: Not alone anymore wo mei 29, 2013 7:25 am

Ik ben Nathan Chester, 17 jaar, een zus van 23 Cleo, wij 2 zijn heel close. Mijn moeder was 3 jaar geleden opeens spoorloos verdwenen. Mijn vader, tja... daar praatte ik liever niet over. Ik had ook een tweelingbroer Alex, maar die ging toen hij 10 was dood aan een vreselijke ziekte. Ik had alleen nog maar mijn zus. Ze had een paar jaar geleden meegedaan aan de hongerspelen, en gewonnen. Ze had gevochten voor haar leven, ik kon toekijken hoe ze telkens op het nippertje in leven werd gehouden. Ik kon het me herrineren alsof het gister was, haar naam werd geloot uit een bol, en ze werd meegevoerd. Ik was kapot van verdriet. Toen ze na zo een maand terug kwam als winnaar van de spelen kon mijn geluk niet op. Dat moment ging ongerveer zo:

Not alone anymore Tumblrmic040uiul1qhp2oj

Na de spelen waren we steeds closer geworden. Ruzie hadden we amper, maar als we het hadden, kwam het altijd goed. Ik woonde sinds die hongerspelen heel luxe. Dus geld tekort hadden we niet. Ik liep de woonkamer in en gaf mijn zus een kus op haar wang "Ik ben zo terug, even wandelen oké?" Ze gaf me een lieve glimlach en ging verder met lezen in haar tijdschrift. Ik liep de deur uit en sloeg hem met een klap dicht. Ik kwam amper buiten, in het begin zat ik liever binnen, sociaal was ik niet. Dus met moeite sleepte ik mezelf elke dag naar buiten, en ik begon er steeds meer van te genieten. Ik liep over straat en hoorde iemand achter me lopen, vage voetstappen, ik keek achterom om te kijken, maar het volgende moment toen ik omkeek botste ik tegen een meisje. ze keek me geschrokken aan, en ik verdronk in haar ogen. Ik was meteen verkocht. Haar lach liet me smelten. Ik keek denk ik zo:

Not alone anymore 0b33be50f7ffa0d82245741

Ik lachte even naar haar en zei "sorry, was een beetje onhandig, ik ben Nathan, en jij?"
//Kathy

Onderwerp: Re: Not alone anymore do mei 30, 2013 8:22 am

Het bloemenveld waar ik zo graag kwam was prachtig in het morgenrood. Verscheidene bloemen ontvouwde hun blaadjes en leken alles om me heen lichter te maken. De wind liet pluisjes door de lucht vliegen en zich nestelen in de aarde, om vervolgens weer bloemen te worden. Ik zuchtte. Ik zou terug moeten gaan voor de rest wakker zou worden en dat zou al snel zijn. Het liefst bleef ik hier de hele dag zitten, met niets om me heen dan bloemen. Maar dat kon niet. Dat mocht niet. Mijn familie had het me verboden toen ze me hadden betrapt. Ze hadden niet het recht dat te doen. Als je iemand de rug toe keert heb je ook niet meer het recht iemand iets te bevelen of verbieden. Of je moet er helemaal zijn, of helemaal niet. Ik prefereerde eigenlijk het laatste. Ik had nooit iets aan mijn familie gehad. Alleen met mijn jongere broertje had ik een band gehad. Toen ik merkte dat ik huilde veegde ik de tranen snel van mijn gezicht. Sterk zijn. Met een diepe zucht stond ik op en klopte al het bewijs dat ik hier was geweest van me af. "Vaarwel..." Fluisterde ik. De bloemen leken te beantwoorden toen ze in een beweging allemaal mijn kant op werden gewaaid. Ik glimlachte. Lichtvoetig rende ik, met een laatste blik het veld af. Ik werd met de afstand dichterbij huis chagrijniger. Alles om me heen kreeg een wazige rand, ik greep naar mijn hoofd en zocht steun tegen een muur. Duizelig haalde ik een aantal keren diep adem. Ik was te moe. Ik haalde het niet om 's nachts op te staan en uren op het veld te blijven, te training, naar school te gaan en mijn familie onder ogen te komen. De vreselijke gedachte kwam in me op dat ik het eerste maar moest skippen. Ik hijgde. Nee. Dan zou ik helemaal dood gaan van binnen. Ik bedoelde, het bloemenveld was het enige waar ik nog waarde aan hechtte. Ik slikte en schudde mijn hoofd. Daarna liep ik gestaag door, vluchtig om me heen kijkend of niemand me had gezien. Natuurlijk niet. Het was nog vroeg, waarschijnlijk lag iedereen nog te slapen. Met gejaagde ademhaling versnelde ik mijn pas, op naar de kortste route naar huis.

Mijn gedachten zonken weg onder het lopen. Het veld was niet ver weg van mijn huis verwijderd, maar ik begon steeds langzamer te lopen, waarnaar ik uiteindelijk stil bleef staan, terwijl de zon steeds verder omhoog kroop. Het leek net alsof ik er weer was. Niet op het vredige bloemenveld, maar op de plek die het daarvoor was. De diamantenmijn. De explosie. Het vernietigde lichaam van mijn broertje. Het was nog maar een maand geleden. De geuren, het gevoel, zicht, smaak... Alles kwam terug, echt alsof ik het opnieuw meemaakte. Ik wilde hem alleen maar meenemen om een keer iets leuks te doen. Te wandelen. Zijn gedachte te ordenen. En toen... Toen de explosie. Zijn lichaam... Ziekenhuizen en infusen en steeds maar een lege kamer. Mijn familie kwam me geen enkele keer opzoeken, ervan overtuigd dat het mijn eigen stomme schuld was, met mijn stomme bloemenobsessie dat mijn bloedeigen broertje... En plotseling was ik weer terug. De keiharde realiteit in. Alsof ik een klap in mijn gezicht had gekregen, schoot ik rechtovereind, met moeite mijn extreem vroege ontbijt binnen te houden. Ik slikte en realiseerde me dat ik had gehuild. Soms had ik van die momenten dat mijn gedachte me helemaal meevoerde en ik niets meer merkte van wat dan ook om me heen. Alleen in de gevallen dat ik bij het bloemenveld was, waren die gedachte fijn. En andere keren werd ik alleen maar herinnerd aan moord en doodslag. Snel veegde ik mijn wangen droog. Ik hoopte dat het niet zichtbaar zou zijn, dat ik gehuild had. Ik droeg geen make-up om dat te bevestigen, maar misschien waren mijn ogen rood. Ik haalde diep en trillend adem en stond zo rustig mogelijk op. Ik stak mijn hoofd de hoek om en bekeek de straat van links naar rechts. Verlaten. Net zoals alles. Een steek van eenzaamheid schoot door mijn borstkas. Sterk zijn. Ik rechtte mijn rug en liep richting huis. Ondanks dat er niemand was.
Toen ik de hoek om liep, botste ik bijna tegen de rug van een jongen aan, die langzaam over de stoep liep, Met ingehouden adem bleef ik staan, hopend dat hij me niet gehoord had. Tot mijn grote opluchting liep hij door. Zo snel als de jongen dat toeliet, liep ik hem op mijn tenen achterna. Maar plotseling draaide hij zich abrupt om en botste ik vol tegen hem aan. Fijn. Ik klemde mijn lippen op elkaar toen zijn hand de grote brandwond op mijn heup raakte en deed mijn best niet ineen te krimpen. In plaats daarvan lachte ik vriendelijk en een tikkeltje verlegen. Hij keek me aan alsof hij geen hersenen had. Ik slaakte een inwendige zucht. Ik had het niet zo op het leggen van contact. Ik werd er niet beter op en uiteindelijk werd iedereen in de relatie pijn gedaan. Kortom; ik maakte dus met niemand contact en kon het prima af alleen. Ik wist niet wanneer de laatste keer was dat ik met iemand gesproken had, maar dat was geloof ik voor de explosie geweest. Ik was niet van plan het record van een maand te verbreken. Ik voelde me dan ook verraden toen hij -uiteindelijk- naar me terug lachte en zijn mond open deed: "Sorry, was een beetje onhandig, ik ben Nathan, en jij?" Over het eerste deel was ik het volledig met hem eens, maar het voorstel-gedeelte viel me niet zo in de smaak. En vooral niet zijn vraag. Ik keek hem lang en doordringend aan. Hopelijk, als ik lang genoeg stil zou blijven, zou hij misschien denken dat ik een avox was. Iemand diens tong was afgenomen op brute wijze omdat die een misdaad had begaan. Ik wendde mijn blik af en zuchtte. Ik had wel degelijk een misdaad begaan. Hopelijk zou het Capitool mijn tong er ook afsnijden en... Ik dwaalde af. Hij bleef maar naar me kijken en ik moest iets doen. Normaal gesproken was ik misschien gewoon doorgelopen en had ik hem verder geen blik waardig gekeurd. Maar dit... Dit kon nu niet. Ik wist niet waarom, maar iets hield me hier vast, aan de stoeptegels genageld. Ik besloot dat ik het zou gaan beantwoorden. Ik haalde diep adem en opende mijn mond. "Kathy." Zei ik. Hoewel het alleen maar mijn naam was, klonk mijn stem schor van de lange tijd niet spreken. En toen herkende ik hem. Hij woonde in De Winnaarswijk. Ik zuchtte weer. Waarom had ik überhaupt de moeite genomen stil te blijven staan. Hij, of iemand in zijn familie was een winnaar, wat betekende dat hij of wie dan ook om hem heen een moordenaar was. Nee bedankt. Ik keek hem nog even aan en maakte me klaar om door te lopen.

Onderwerp: Re: Not alone anymore di jun 11, 2013 6:47 am

ik zag een lichte vervreemding in haar ogen. Alsof ze angstig was. toch niet voor mij? Na enkele seconden kwam er toch wat uit haar mond. "Kathy." zei ze verlegen. Ik had geen zin om nu weg te lopen van mijn problemen, of als iets een beetje zwaar werd. Of als iets moeite kostte. Uit ervaring had ik geleerd dat opgeven nooit het antwoord kon zijn, in welke situatie je dan ook mocht zitten. Opeens keek ze me raar aan, alsof ze een spook had gezien. "Gaat het? Je kijkt ehhm" Ze bleef me maar aankijken met haar mooie groenen ogen. Zo stil, zwijgend. Maar haar ogen zeiden tegelijkertijd ook zoveel. Zoveel dingen. Ik zag dat er op dat moment wel duizend dingen in haar hoofd omgingen. duizenden mysterieuze gedachten die ik niet wist. Vragen en antwoorden, verhalen en gebeurtenissen. Pijn, verdriet en vreugde. En uit al die dingen die ik in haar ogen waarnam zei ze niets. Ze zweeg enkel. Haar mond gesloten en haar ogen wijd open. Normaal in een situatie als deze zou zo een moment ongemakkelijk zijn. Maar we keken elkaar alleen aan en ik voelde me er redelijk rustig onder. De zon kwam langzaam op en het licht viel als een prachtige cirkel om haar heen. Om haar haar, haar gezicht, haar ogen, haar lippen... Haar prachtige lippen... Waar was ik mee bezig? Plotseling leek ik me niet meer te kunnen verzetten tegen de drang. De geweldige drang om haar te omhelzen en te zeggen dat alles goed zou komen. De drang om haar als de enige persoon te kunnen betitelen (buiten mijn zus) die wist van mijn verhaal. De drang om haar te troosten. Te troosten met mijn lippen... Het lukte me niet het tegen te gaan. Ik zette een stap dichter in haar richting en voor ik het wist lagen mijn handen op haar schouders en mijn lippen op de hare. Deed ik mijn mond open om haar te kussen.

Onderwerp: Re: Not alone anymore ma jun 24, 2013 6:36 am

"Gaat het? Je kijkt ehm..." Ja, ik keek hem inderdaad vreemd aan. Niet per se omwille van wat hij net zij, maar vooral omdat ik niet wist waarom ik hier nog stond. Ik moest weg. Dat ten eerste. Ik wilde weg. Dat ten tweede. Hij was een winnaar en ik mocht niet praten was toch wel de derde en meest wegende reden. Ik zuchtte licht en beet even op mijn lip. Ik had het nu toch al verpest, mijn recordpoging om tegen niemand of niets te praten, maar ik was nog steeds niet van plan om hem te antwoorden op deze vraag. Natuurlijk ging het niet, dat zag hij zelf toch ook wel? Ik had mezelf voorgesteld, aan een winnaar nota bene. Ik huiverde. Hoeveel mensen zou hij gedood hebben? Of iemand in zijn familie in ieder geval. Misschien net zoveel als ik. Ik slikte onwillekeurig en knipperde, vechtend tegen de tranen daarna perste ik mijn lippen op elkaar om het vreselijke prikken van de brandwond die heel mijn zij in beslag nam te negeren. Eigenlijk wilde ik doorlopen. Naar huis. Ik vond het een vreemde gedachte dat ik liever thuis wilde zijn dan hier. Ik wilde nooit liever thuis zijn dan waar dan ook. Thuis was vreselijk. Hij merkte de verharding in mijn ogen op. Mijn voeten zochten al een weg van hier tot thuis en ik had al een pas die richting in gedaan, toen hij plotseling een stap mijn richting opzette. Geschrokken deinsde ik achteruit, maar met een kleine gil belandde mijn rug tegen de muur van een of andere winkel die nog gesloten was. Ik beet op de binnenkant van mijn wang om niet nog eens heel hard te gaan gillen. Ik kon geen kant op toen hij zijn armen op mijn schouders legde en steeds dichterbij kwam. Ook kon ik niet tegensputteren, mijn wond zou open gaan en ik was weer terug bij af. Het enige wat ik kon doen was recht in zijn ogen kijken. Ik wist dat hij het op mijn lippen gemunt had, maar zijn ogen zeiden zoveel anders. Zoveel anders dan liefde, of lust naar mij. Hij wilde getroost worden. Getroost voor een gebeurtenis die hij maar niet had kunnen verwerken en terwijl ik mijn ogen dichtkneep besloot ik dat ik niet zou tegensputteren en niemand wat zou zeggen. Hij had dit nodig. En als dat was wat hem kon troosten zou ik naar hem luisteren, ook al was hij een winnaar. Ook al... Voor ik het wist lagen zijn lippen op mijn mond en leken die al de gedachten uit mijn hoofd weg te nemen. Ik kende hem niet en eigenlijk moest ik hem van me afduwen, maar eigenlijk, diep vanbinnen, wilde ik ook getroost worden door zijn kus. Wilde ik dat er eindelijk iemand was die luisterde. Naar de woorden die ik te zeggen had, die misschien wel belangrijk konden zijn. Wilde ik contact hebben, na maanden genegeerd te zijn door iedereen. Het kon me niets schelen dat hij misschien wel mensen gedood had. Misschien waren we hetzelfde... Op het moment dat hij zijn mond opende, leek het net alsof alle gedachten over de vreselijke gebeurtenis wegvaagde. Alsof we alleen waren met elkaar. De bloemen kwam terug. Ik voelde me zowaar gelukkig. Onze kus duurde voort en voort, net zo lang totdat zijn handen langzaam naar beneden schoven. Ik had het nog niet eens door, tot er plotseling een pijnscheut door mij zij brandde. Mijn handen, die met zijn haar hadden gespeeld, lieten hem in een reflex los en zette zich op zijn borst, om hem bij me vandaan te duwen. Ik beet hard op mijn lip, om alles te verbergen. En ik kon niets anders dan hopen, vurig hopen dat hij dit niet verkeerd opvatte, want ik had het wel degelijk fijn gevonden.

If I had a flower for every time I thought about you, I could walk trough my garden forever

Onderwerp: Re: Not alone anymore ma jun 24, 2013 7:25 am

In het begin voelde ik me ongemakkelijk, dat moment dat ik haar lippen zachtjes raakte merkte ik een lichte twijfel, zelf bracht dat me ook aan het denken. Wilde ze dit wel? Het viel me op hoeveel ik dacht in die enkele seconden. Hoeveel er door me heen ging. herinneringen, traumas. En ik wist niet eens wat dat te maken had met haar. Waarom ik er juist nu aan dacht. Ik was met zoveel tegelijk bezig, met zoveel dingen, en dat zoog aan me. Het was vermoeiend maar ik kon niet anders. Er was veel druk op me gelegd, niet door mijn zus of zij, door mezelf. Ik verwachtte teveel van mezelf, wilde teveel van mezelf, dingen die ik niet waar kon maken. En als het me dan niet lukte, flipte ik hem. En soms, heel soms liep de maat over. Dan ging ik op bed liggen, op mijn cremé kleurige deken, met mijn hoofd verstopt in mijn kussen. Met mijn handen gevouwen over mijn oren, alsof de werkelijkheid dan zou verdwijnen. Alsof de wereld om me heen, buiten mijn kamer, de wereld vol geweld, oorlog en moorden er dan niet zou zijn. Ik ontvluchtte de waarheid. Dan kon ik alleen nog maar huilen. De tranen rolde dan over mijn wangen, tot ze belandde op mijn kussen. En dit dacht ik allemaal in minder dan 5 seconden. Ik liet het los, voor één moment mocht het zo zijn. Mocht IK er zijn. Ze duwde zich van me af. Dit was een teken, dat ik te ver ging. Ik liet me teveel meeslepen in het moment. En een stemmetje in mijn hoofd lachte me dan ook vierkant uit. Geschrokken deinsde ze naar achteren. Met haar handen strak tegen de muur en haar gezicht wat naar de grond gebogen. Ik zette een stap naar achteren. Ik schraapte mijn keel voorzichtig. "V..ond je het niet fijn?, dom van me. Ik... ik moet gaan, dat is denk ik beter.... Ik..." Ik draaide me met een ruk om....

Onderwerp: Re: Not alone anymore di jun 25, 2013 1:13 am

Meteen toen we elkaar loslieten wist ik dat ik de verkeerde beslissing had gemaakt. Alweer. De teleurstelling, de zelfstraf, het was echt niet moeilijk van zijn gezicht af te lezen, zelfs niet voor iemand die er niet zoveel op lette als ik dat deed. Hij had het dus wel verkeerd opgevat. Ik had moeten praten! Ik had eindelijk verdomme de moed moeten hebben om mijn bek open te trekken en hem te zeggen dat het niet aan hem lag maar aan die vervloekte gebeurtenis! Ja, het maakte mijn leven kapot. Het was mijn eigen stomme schuld. De stem in mijn hoofd berispte me, keer op keer. Steeds weer als ik iemand in mijn beurt had die ongelukkig was, was het mijn schuld. Mijn schuld! Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, en dat bedoelde ik niet als metafoor. Dat bedoelde ik omdat ik gestraft moest worden. Wat had ik gedaan? Ten eerste, ik had een wildvreemde gekust. Ten tweede, ik had hem vervolgens laten vallen. Dat was echt vreselijk van me. Stomme egoïst die ik was... Het geluid van Nathan die zijn keel schraapte, bracht me met een klap terug in de realiteit, die nog ongelukkiger en ongemakkelijker leek dan in mijn hoofd. "V..ond je het niet fijn?, dom van me. Ik... ik moet gaan, dat is denk ik beter.... Ik..." Shit. Shit shit shit. Ik had dit echt verpest. Ik kon nou niet bepaald zeggen dat ik iets wat we hadden opgebouwd vergooide, maar -ik weet dat het heel vreemd klinkt- zo voelde het wel. Alsof we elkaar niet net pas op straat voor het eerst tegen het lijf hadden gelopen. Alsof we in tien minuten alles van elkaar hadden leren kennen. Alsof ik in die tien minuten... verliefde op hem geworden was. Hij draaide zich met een ruk resoluut om, klaar om weg te lopen. Daar ging de bloem die ik nog wel het meest liefhad van allemaal. De bloem die daadwerkelijk een vriend, een steun voor me kon zijn, die daadwerkelijk tegen me kon praten. Ik moest het hem zeggen. Zeggen. Met woorden. Het was belachelijk, maar ik raakte ervan in paniek. Ik realiseerde me heel goed dat ik nu twee keuzes had. Of ik zei niets, gaf mijn stem de voldoening en zou mijn bloem kwijtraken. Of ik trok eindelijk eens een keer mijn mond open om het hem te zeggen en ik zou de enige persoon die naar me had geluisterd niet laten lopen, maar de belofte die ik mezelf had gemaakt wel verbreken en mezelf laten vallen. Ik slaakte een inwendige, diepe zucht. 'Egoïst!' Zo te horen zat er nog een Kathy daarboven, die me van alles toeschreeuwde in de hoop te winnen wat ze wilde. Ik werd verscheurd door alle stemmen. Maar de nieuwe Kathy had gelijk; ik was een egoïst. Ik zou hem dit toch niet af willen nemen alleen maar omdat ik een of andere stomme belofte aan mezelf had gemaakt niet meer te praten omdat niemand luisterde. Hij luisterde wel, was dat een uitzondering? Ik besloot van wel. Bovendien had ik hem toch al gebroken. Ik voelde me ellendiger en ellendiger, samengeperst onder de druk van mijn twijfels. Kathy's die me van alles toeriepen... Nee! Nee nee... "Nee!" Riep ik, nog voordat hij een stap gezet kon hebben. Meer kon ik niet uitbrengen. Het lukte gewoon niet hoe hard ik het ook probeerde. Mijn stembanden werkten wel mee, maar iets in mij, misschien mijn sterke gevoel voor rechtvaardigheid, vertelde me zo sterk het niet te doen, dat ik bijna niet anders kan dan gehoorzamen. Ik kon natuurlijk allerlei excuses gaan bedenken waarom ik hem van me had afgeduwd, maar het voelde niet goed te liegen of te verzwijgen tegenover hem. Ik zou Nathan de waarheid gaan vertellen en hopelijk was dit een belofte aan mezelf die ik waardevol genoeg vond om vol te houden. Ik sloeg mijn ogen neer. Ja, ik zou hem beslist de waarheid vertellen, of laten zien, en dat zou ik nu doen. Voorzichtig en langzaam begon ik de onderkant van mijn T-shirt op te rollen. En toen ik me niet meer gegeneerd voelde, steeds sneller. Totdat mijn hele romp tot aan mijn borst zichtbaar werd gesteld aan hem, nog voor hij zich omdraaide.

If I had a flower for every time I thought about you, I could walk trough my garden forever ♥

Onderwerp: Re: Not alone anymore di jun 25, 2013 2:14 am

Voor ik maar een stap kon zetten riep ze me. ''NEE!" Voorzichtig draaide ik me om. Wilde ze niet dat ik weg ging? Het klonk gek, maar toen ik haar voor het eerst zag zag ik iets in haar. Ik zou nooit een vreemde kussen. Alsof we samen moesten zijn. Dat het zo moest zijn. Ik draaide me voorzichtig terug naar haar en ze keek me met grote ogen aan. "Ik ehm... Ik snap als ik dat anders had moeten aanpakken, maar toen ik je zag dacht ik opeens aan mij, ik zag mezelf in je. Ik bedoel... Ik had ook iemand nodig, en ik denk, heb het gevoel dat je ook wel gezelschap zou willen. Ik ben nu een beetje in mijn eentje. En ik... ik ratel nu door he?" ik begon te lachen. En in haar ogen zag ik ook iets terug van vreugde. Dit zou nog iets kunnen worden.

Onderwerp: Re: Not alone anymore di jun 25, 2013 2:39 am

Hij draaide zich om en keek me met grote ogen aan. Ik beet afwachtend op mijn lip. Wat zou hij gaan zeggen? Voor een moment sloeg ik mijn ogen neer en bekeek de wond die ik onthuld had. Maar hij leek er geen oog voor te hebben. Hij keek alleen maar in mijn ogen en ik in de zijne. Ik keek angstig, alsof ik bang was pijn gedaan te worden, bang dat hij het niet zou begrijpen. "Ik ehm... Ik snap als ik dat anders had moeten aanpakken, maar toen ik je zag dacht ik opeens aan mij, ik zag mezelf in je. Ik bedoel... Ik had ook iemand nodig, en ik denk, heb het gevoel dat je ook wel gezelschap zou willen. Ik ben nu een beetje in mijn eentje. En ik... ik ratel nu door he?" Ik knipperde met mijn ogen nadat hij dat gezegd had. Ik had echt niet alles geïnterpreteerd, ik had me alleen maar bezig gehouden met het peilen van zijn reactie in zijn ogen... zijn mooie bruine ogen... Focus! We waren totaal tegenovergesteld, dat had die waterval van woorden die uit hem kwam wel bewezen. Maar misschien kwam dat juist precies goed uit. Het zou geweldig zijn als we elkaar de ontbrekende kanten zouden kunnen leren. Maar het zou vooral geweldig zijn als we steun bij elkaar konden vinden. Ik wist gewoon dat hij iets kwijt moest. En hij wist dat ik iets kwijt moest. Het zou perfect kunnen zijn. Een opgeluchte zucht ontsnapte mijn mond toen hij begon te lachen. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en mijn ogen lachte mee. Ik zag dat hij het merkte. Mijn hart sloeg over toen ik zijn voeten zag omdraaien, een teken dat hij definitief had besloten niet meer weg te lopen. Toen ons gelach wegstierf vond ik het toch echt tijd het hem te laten merken, waarvoor ik mijn shirt had uitgetrokken. Nou ja, dat vond ik niet, maar de duizend Kathy's die zich intussen in mijn hoofd hadden verzameld waren het klaarblijkelijk eens met elkaar eens. Ik haalde diep adem en kreeg mijn mond uit geperst: "Kijk. Je deed niets verkeerd." Dat was waarschijnlijk het meeste wat ik tot nu toe had gezegd. Ik wees naar de enorme brandwond die mijn zij bedekte als een traumatische deken van kwaad en verdriet. Voor de zoveelste keer beet ik op mijn lip. Onzeker en bang. Bang om er straks weer alleen voor te staan. Bang dat ik de steel van mijn bloem zou doen knakken.

If I had a flower for every time I thought about you, I could walk trough my garden forever♥

Onderwerp: Re: Not alone anymore za aug 10, 2013 8:11 am

het was even stil, we staarde in elkaars ogen voor een tijdje, er leken uren voorbij te gaan totdat ze de stilte verbrak. "Kijk. Je deed niets verkeerd." ze wees maar haar handen naar de wond op haar buik. Nu snapte ik het. "sorry, dat ik je pijn deed..." zei ik. Maar nu was ik toch wel nieuwschierig. wie had dat bij haar gedaan, of hoe kwam ze daaraan? Ze was zo een misterieus meisje. Het was maar moeilijk om haar uit te vogelen. De meeste meiden die ik kende waren altijd compleet open kaart, maar zij, Kathy, was compleet anders. "Ehmm, hoe is dat gebeurd?" toen keek ik voorzichtig naar de grond, haar niet in de ogen willen kijken. Tot ik voorzichtig opkeek naar de warme glimlach van haar, tot onze ogen elkaar weer tegen kwamen. "Ik bedoel, dat ziet er niet goed uit. Ik heb thuis nog wel wat creme dat helpt, ik bedoel... als je dat wilt teminste..."

Onderwerp: Re: Not alone anymore za aug 10, 2013 9:37 am

"Sorry, dat ik je pijn deed..." De woorden vloeiden uit zijn mond alsof het niets was. Iets wat normaal voor hem was en hij elke dag deed. Natuurlijk. Het was normaal voor zo ongeveer iedereen te praten. Maar niet voor mij... Ik schudde mijn hoofd als teken dat het er niet toe deed. Nathan keek me aan alsof hij zich dingen afvroeg over mij. Dingen waar ik niet over wilden spreken, zelfs niet de jongen die ik in een impuls zomaar gekust had. Ik doorboorde zijn bruine ogen met mijn blik. Wat had hij te verbergen? Hij was een wildvreemde, kon ik hem wel vertrouwen? Zijn ogen leken me te vertellen dat ik dat kon, maar ik zou het daarmee nooit zeker weten. Was het feit dat hij me gekust had bewijs genoeg? Ik knipperde met mijn ogen toen hij me vroeg naar hoe dat gekomen was. Ik beet op mijn lip. Dit had ik willen voorkomen met het omhoog brengen van mijn T-Shirt. Misschien was het goed om erover te praten. Misschien moest er eens iets anders gebeuren dan wat er thuis continu gebeurde. Dat iedereen elkaar doodzweeg, kon vast niets goeds zijn. Ik was er echt niet beter op gevonden. Mijn wonden, zowel mentaal als fysiek, waren er niet sneller van gaan helen. Hij leek te beseffen dat ik twijfelde. "Ik bedoel, dat ziet er niet goed uit. Ik heb thuis nog wel wat crème dat helpt, ik bedoel... als je dat wilt tenminste..." Redde hij me. Ik haalde in de eerste instantie opgelucht adem. Maar toen keek ik bijtend op mijn lip achterom. Ik moest naar huis. Eigenlijk. Wat zou mijn familie doen als ik niet meer thuiskwam. Zouden ze er ook maar iets om geven? Zouden ze het zelfs merken? Misschien was dit het goede moment het uit te proberen. Ik knikte, grijpend naar zijn hand. Hoewel die beslissing waarschijnlijk de dapperste was die ik ooit had gemaakt, had ik toch zijn steun nodig. Ik dacht aan het troostende gevoel wat hij me bezorgd had, verscholen in onze kus. Ja, ik kon hem vertrouwen. Als hij me kon troosten, kon ik hem mijn verhaal vertellen. "Ik hoop niet dat je het erg vind je crème te verspillen aan mijn eigen stomme schuld." Ik schudde mijn hoofd, maar het verbaasde me dat ik zo makkelijk, zo veel gezegd had. Dit ging goed. Hoopte ik. Ik haalde eens diep adem en kneep lichtjes in zijn hand. "Je weet denk ik nog wel van de explosie, bij de oude diamanten Uitgraving?" Misschien was dat genoeg. Misschien snapte hij het en hoefde ik hem verder niets meer uit te leggen. Praten bezorgde me een ongemakkelijke tinteling over mijn hele lichaam, waar het prikte bij mijn brandwond. Ik zweeg en voelde het alleen maar. Ik wachtte tot de tinteling mijn lichaam verliet, en toen besefte ik meteen dat ik dat weer wilde voelen. Toen het weg was besefte ik pas hoeveel ik ervan hield. Ik slikte moeizaam. Net zoals met mijn broertje het geval was geweest. Ik schudde mezelf mentaal door elkaar om nog een zin te beginnen. "Het is mijn schuld. Ik heb die explosie veroorzaakt. Mijn... Het heeft mijn..." Ik stopte even om mijn keel te ontruimen van woorden en slikte. Ik moest het toch over mijn lippen kunnen krijgen? Ik haalde nog eens diep adem en concentreerde me op de kick die deze nieuwe dingen me gaven. De tintelingen. Mijn hartslag. Het gevoel dat mijn maag zich elk moment zou kunnen keren. Ik hield ervan. Ik had dit al in lange tijd niet meer gevoeld. Een kleine glimlach ontsnapte mijn verdriet. Ik kon het gewoon niet terugdringen. Ik besefte weer dat ik hand in hand met een wachtende Nathan liep, en probeerde het opnieuw. "Die explosie heeft het leven van mijn broertje gekost. Mijn... familie heeft het me nooit vergeven. Ze zwijgen steeds sinds het gebeurd is. Ik ben lucht voor ze. Minzamer dan lucht. Ik..." Ik stopte weer. Bang om toe te geven wat ik dacht. Bang voor zijn reactie op al zijn woorden. "Ik haat ze." Het was eruit. Het hardop voor mezelf toegeven maakte het veel makkelijker en luchtiger en een enorm zware last viel van mijn schouders af. Ik liet het achter, daar op de stoep en hoopte vurig dat ik het nooit meer tegen zou komen. Het was echt het meeste wat ik sinds maanden had gezegd. Misschien was het het meeste wat ik ooit had gezegd. Het maakte niet uit. Hij kreeg me aan het spreken. Genoeg reden om hem te vertrouwen. Ik verstrengelde mijn vingers met de zijne en keek naar hem op. "Zijn we er bijna?" Zei ik, in een poging luchtig te klinken. Ik glimlachte naar hem. Mijn bloem.

Onderwerp: Re: Not alone anymore di aug 13, 2013 3:13 am

Ik zag twijfel in haar ogen, dat maakte me bang, had ik een verkeerde stap gemaakt? maar tot mijn opluchting knikte ze. Toen ze mijn hand greep voelde ik sprankels, tinteling, een warme hand. Ik nam hem aan en liep richting mijn huis. ''Ik hoop niet dat je het erg vind je crème te verspillen aan mijn eigen stomme schuld'', ik begon te lachen, ik wilde antwoorden maar er kwam niets uit, ze was zo mooi, hoe haar haren in golven over haar schouders vallen, hoe haar groenen ogen zo mooi glimmen wanneer ze lacht, en haar lippen, haar rode lippen. Het maakte me gewoonweg stil. we waren even stil, genoot van de omgeving en haar naast mijn zij tot ik voelde dat ze in mijn hand kneep. Ik keek naar beneden waar het blonden meisje me met grote ogen aankeek. "Je weet denk ik nog wel van de explosie, bij de oude diamanten Uitgraving?" Die kon ik me nog herinneren ja, veel mensen hielpen in die mijn, oude mensen, volwassenen en kinderen. Ik had ook overwogen om daar te helpen om voor extra zakgeld te zorgen maar uiteindelijk leek het me toch een beter idee om een fatsoenlijke baan te vinden die zich niet bevind onder de grond, ik bedoel, ik hield veel meer van licht en open velden, niet van donker, vochtig en klein. Je kon het klaustofobie noemen ofzo iets. Ik stopte voor haar om haar een betere mogelijkheid te geven om het te vertellen. ik glimlachte vriendelijk naar haar. Tot ze weer begon met praten. "Het is mijn schuld. Ik heb die explosie veroorzaakt. Mijn... Het heeft mijn..." ze wilde de zin niet afmaken, ik zag dat ze moeite deed om niet in huilen uit te barsten, om niet op de grond te zakken. Maar ze hield zich sterk, slikte haar tranen in. en vervolgde haar zin. ''Mijn... familie heeft het me nooit vergeven. Ze zwijgen steeds sinds het gebeurd is. Ik ben lucht voor ze. Minzamer dan lucht. Ik...ik haat ze'' Toen keek ze even weg en glimlachte, een hele kleine glimlach, om me te laten weten dat ze weer oke was. ''Zijn we er bijna?'' ik knikte en we liepen nog even door. "Hier is het..." ik wees naar een groot wit huis met meerdere verdiepingen. Ik opende de deur voorzichtig terwijl ze me zwijgend achterna liep. Ik liep de woonkamer in en begon in een la te graaien, ik haalde zalf tegen brandwonden tevoorschijn en opende het potje. Ik graaide met mijn wijsvinger wat zalf uit het potje en keek naar haar. "Mag ik?" ze knikte voorzichtig. Ze schoof haar t-shirt net genoeg omhoog om de plek te zien. Toen mijn vinger de plek aanraakte zag ik tranen uit haar ogen komen, "Sorry, ik wil je geen pijn doen, ik zal mijn best doen om je geen pijn te doen." het deed mij ook pijn, om haar te zien huilen. Mijn vingers wreven zacht over de plek tot het er goed opzat. Ik keek naar haar op en kon nog maar één ding bedenken hoe ik de pijn weg kon halen. Voorzichtig gaf ik haar een knuffel, waarbij ik niet in de buurt kwam van haar plek. Ik liet haar los en keek haar even aan. "Alles komt goed, dat beloof ik"

Onderwerp: Re: Not alone anymore di aug 13, 2013 5:09 am

Tot mijn grote opluchting knikte hij. Ik had het de laatste tijd niet meer zo op lopen, maar dat kon ook liggen aan mijn wond. Een akelig gevoel bekroop me toen ik zag wat we naderde. Ik hoopte vurig dat ik het mis had en we gewoon voor we er waren een andere straat in zouden gaan, maar ik moest moeite doen niet naar adem te happen bij het zien van het grote ijzeren hek dat de Winnaars van de gewone burgers scheidde. De letters op het bord joegen me angst aan en het voelde helemaal niet goed toen we het hek binnenstapten. Ik kneep zo hard in zijn hand dat het me verbaasde dat hij geen kik gaf. Ik haalde opgelucht maar beklemd adem toen we het hek passeerde. Het voelde alsof ze ons hadden opgesloten. Vroeger leek het zorgeloos en vredig om in de Winnaarswijk te leven. Nu wist ik dat de sfeer die er hing alles behalve dat was -de restanten van de angst die altijd op de harten van de Winnaars zou drukken. Ze hadden gedood. Toch hing die gedachten onuitgesproken tussen de hekken in de lucht. De grote huizen intimideerde me, maakte me bang en lieten me me klein voelen. Ik keek Nathan angstig aan, maar het leek er niet op dat hij het had gezien. Had hij ook gedood? Hij leek het niet te voelen. Misschien leefde hij hier al zo lang dat hij het gewend was, dan zou een van zijn ouders een Winnaar moeten zijn. Die gedachten zorgde er ook niet voor dat ik me op mijn gemak ging voelen. Maar ik wenste alles, alles behalve dat hij een moordenaar zou zijn. Een speler van het Capitool. Ik huiverde. "Hier is het..." Zei hij, wijzend op een groot wit huis met wel vier verdiepingen. Mijn ogen werden groot. Ik dacht altijd dat ik in een groot huis woonden, nou ja, vergeleken met de huizen in District 12 of 13, maar dit... Bij deze aanblik viel die gedachten in het niet. Ik staarde verwonderd naar de ramen, waarvan er een paar een eeuwenoude techniek bevatten, die glas-in-lood werd genoemd. De afbeeldingen waren prachtig. Alles aan het huis was sierlijk en elegant, maar vooral kolossaal. Mijn mond viel pas echt open toen ik de voortuin zag. Dit was alleen nog maar de voortuin. Tientallen verschillende kleuren aan planten, bloesems en bomen, strekte zich voor me uit. Ik lachte en ontspande. Wanneer er bloemen waren, voelde ik me op mijn gemak. Bloemen maakte elke plaats of situatie, hoe luguber of duister ook mooier en gemakkelijker. Terwijl hij me voor ging naar de deur, liet ik mijn handen over de bloembedden gaan, waarbij ik er natuurlijk voor oppaste ook maar iets van de pure schoonheid kapot te maken. Ik vond het bijna jammer toen hij de deur voor me dichtdeed toen we binnen waren, omdat mijn oog eraan onttrokken werd. Ik slaakte een diepe zucht. Dat was geweldig. De schoonheid had me zo overweldigd dat de tranen me bijna in de ogen stonden. Het was bijna mooier dan het bloemenveld, waar de wilde bloemen ongestoord mooi konden zijn, wat ik dagelijks bezocht. Tot mijn teleurstelling liet hij mijn hand los en liep voor me uit, terwijl ik rondkeek. De hal was overweldigend. Ik wist niet waar ik moest kijken. Overal schitterde of fonkelde wel iets wat mijn aandacht trok, diamanten en andere edelstenen behingen bijna alle meubelen die alleen nog maar hier stonden. Aan de rechterkant stond een statige trap, bekleed met rode stof en schitterende stenen. De trapleuning fonkelde van goud en ik raakte het ademloos zo voorzichtig mogelijk aan. Er stonden bijzettafels met bloemen in vazen waarvan ik bang was dat ze zouden breken als ik er alleen nog maar naar keek, en die waren nog prachtiger dan de exemplaren in de tuin. Ik volgde Nathan naar de keuken, waar alles nog mooier en ruimer was. Het deed bijna pijn aan mijn ogen. Ademloos keek ik mijn ogen uit. Plotseling stond Nathan, die daarvoor in de cederhouten kasten en laatjes had gezocht, voor me met de zalf waarover hij had gesproken. Ik glimlachte naar hem. "Mag ik?" Als antwoord knikte ik en schoof mijn T-shirt een stukje omhoog. Ik keek zelf de andere kant op zodat ik het niet weer hoefde te zijn en onthulde toen de gehele brandwond. Ik kon er niets aan doen dat er toch tranen in mijn ogen opwelden. Tranen voor het meisje dat ik altijd was geweest, het meisje dat vandaag in mijn was gestorven en zich had opgeofferd voor het meisje wat mij niet was maar tegelijkertijd wel. De onbekende bekende. Tranen voor het feit dat de wond nog steeds op me drukte als een brandmerk voor de dingen die ik had aangericht. Tranen voor het feit dat hij me hielp. De wildvreemde jongen die me had gekust, naar me had geluisterd en me vervolgens ook nog eens zijn hulp aan had geboden. Zijn persoonlijkheid was te mooi om waar te zijn. Hij was te mooi om waar te zijn. Ik probeerde ze hevig binnen te houden, maar het lukte niet. Na een tijdje rolde de zoute druppels onophoudelijk over mijn wangen. Het prikte toen ze onderaan mijn gezicht opdroogde in mijn huid, die schraal was van de tranen van de afgelopen dagen. Maanden. Maar toch focuste ik me daar op, om de pijn die zijn aanraking met mijn wond bracht te maskeren. "Sorry, ik wil je geen pijn doen, ik zal mijn best doen om je geen pijn te doen." Ik schudde mijn hoofd en liet hem verder gaan. Ik beet mijn onderlip totdat ik de smaak van ijzer proefde en toen balde ik mijn handen tot vuisten, zo hard dat de normale rode kleur eruit wegtrok. Toen trok de aanhoudende pijn weg, en keek hij naar me op. Toen gaf hij me een knuffel, en de tranen doorweekten zijn schouders. Ik sloeg mijn armen om hem heen en begroef mijn gezicht in zijn shirt. Ik snikte zacht, maar de geur van zijn kleding kalmeerde me. Ik haalde diep adem, met horten en stoten, maar mijn wangen waren niet nat meer en ik wilde hem alleen maar voor altijd en eeuwig vast blijven houden. Hij liet me even los, waarbij ik bijna in paniek raakte, maar toen zei hij; "Alles komt goed, dat beloof ik." Mijn ogen liepen weer vol, maar deze keer wist ik mijn tranen in te houden. Ik trok mijn mauw over mijn hand heen en veegde er een aantal keer mee over mijn gezicht. Ik droeg mijn hele leven al geen make-up en dit was een van de redenen waarom niet. Ik glimlachte zwak en kuste hem, waardoor ik me plotseling zoveel en zoveel beter voelde dat ik zelfs zin had om de dingen te doen die mijn wond me niet toestond. Ik had zin dingen te doen die mijn familie me niet toestond. Ze hadden geen recht meer me dingen niet toe te staan en daar zou ik gebruik van maken ook. En deze situatie was daar het perfecte voorbeeld toe. Ik drukte mijn lippen weer op de zijne en leidde ons naar het aanrecht toe, waar ik me vervolgens aan optrok. Even moest ik hem loslaten om naar adem te happen en een kreet van pijn te onderdrukken, maar toen ik zat, sloeg ik mijn benen om hem heen en kuste hem weer, mijn handen in zijn haar en aan de randen van zijn shirt. Langzaam liet ik mijn hand onder zijn shirt glijden, waar ik mijn huid met de zijne liet versmelten. Ik vergat alles om me heen en focuste me alleen op hem. Heel even liet ik hem los en zei; "Bedankt... Gewoon... Bedankt." Ik had nog zo veel meer willen zeggen om hem te bedanken, maar ik hijgde en mijn lichaam hunkerde er alleen maar naar bij dat van hem te zijn en ik moest mijn lippen weer op die van hem drukken. Door onze kussen door hield ik hem even op armlengte afstand vast, zodat ik kon praten. "En jij? Waarom... Waarom woon je hier? Ik bedoel... En met wie..." Op dat moment werd ons moment verstoord door voetstappen. Geschrokken ging mijn blik naar de deurpost van de keuken, waar een lang, bruin meisje stond. Ze keek ons met opgetrokken wenkbrauwen aan en keek naar onze verstrengelde lichamen. En plotseling herkende ik haar. Zij, zij won de Spelen. Niet Nathan. Een enorm gevoel van opluchting trok door me heen. Maar dat maakte al gauw plaats voor een angstige paniek. Zij was een winnaar.

Onderwerp: Re: Not alone anymore do aug 15, 2013 6:53 am

Ze veegde met haar mouw de tranen weg van haar gezicht. Hoe was het toch mogelijk? Dat een meisje die staat op instorten, tranen in haar ogen, geen make-up en zo onzeker is, nog steeds het mooiste meisje is ter wereld. Hoe was het toch mogelijk dat ik me zo voelde, tegenover het mooiste meisje ter wereld. Terwijl ik me zelf altijd had gezworen om nooit meer zo iets te voelen, om nooit meer iemand binnen te laten. Want als je geen mensen meer binnen laat kun je ze ook niet verliezen. De beste manier om geen gebroken hart te krijgen is doen alsof je er geen hebt. En door haar, was dit onmogelijk. Het maakte het onmogelijk om 'geen' hart te hebben als zij je hart tekeer laat gaan.
Ze keek tenslotte weer naar me op. En ik zag als ik goed keek een glimlach, een hele kleine. Maar hey. Ze gaf me een tedere kus. En ik koesterde elke seconde waarbij mijn lippen haar rode zachte
lippen aanraakte. Ik sleurde haar nog steeds kussend mee naar de aanrecht. Ze sloeg haar benen om mijn heup. De kus werd dieper en we ademde samen zwaar. We braken de kus even om naar adem te happen. Maar 3 seconden later waren we alweer aan elkaar geplakt. Haar handen vastgegrepen in mijn haar, haar handen lieten voorzichtig los en haar vingers gleden langs mijn borst naar beneden tot haar handen zich een weg baande onder mijn shirt. Toen liet ze me los, tot mijn teleurstelling. "Bedankt, gewoon bedankt" ze gaf me nog een kus en keek me toen serieus aan. " En jij? Waarom... Waarom woon je hier? Ik bedoel... En met wie..." Voor ik kon antwoorden werden we gestoord door iemand die de kamer in kwam lopen. Mijn zus... Cleo... Ik liet Kathy los en rende naar Cleo. "Cleo, wat doe je thuis?" Ze keek naar Kathy met een vuile blik. "Wat doet dit meisje in ONS huis?" "Ehmm, Cleo, dit is Kathy, Kathy dit is mijn zus Cleo. Cleo, ik ga haar nu naar huis brengen, ik spreek jou zo oke?" Cleo knikte kortaf en verdween naar boven. Ik rende weer op naar Kathy en sloeg mijn armen beschermend om haar heen. "Sorry Kathy, Cleo heeft al tijden geen andere mensen meer gezien. Ze schrok denk ik een beetje. En tja, ze hangt weer eens de beschermende zus uit." Ik kuste haar voorhoofd en trok haar nog dichter naar me toe, zonder zwaar contact te maken met haar wond. Ik sloeg mijn arm om haar heen en lieep met haar mee naar buiten. Onderweg hadden we wat gepraat, en gelachen. Ze vroeg gelukkig niet verder over mijn zus. Ik had haar thuis afgezet en liep terug naar huis. Thuis aangekomen zag ik Cleo televisie kijken op de bank. Ik kwam naast haar zitten en we staarde een tijdje naar de televisie tot ik de stilte verbrak en haar strikt aankeek. "Waar ging dat over daarnet? Wil je mijn vriendin soms wegjagen?" Ik hoopte in ieder geval dat ik haar vriendje was. "Sorry dat ik mijn kleine broertje wil beschermen. Maar ik wil gewoon het beste voor je. Je verdient het beste van het beste." Ik glimlachte naar haar. "En geloof me Cleo, ze is de beste van de beste. Ik weet het zeker!" Toen keken we verder televisie. Ik kon niet wachten tot ik Kathy weer kon zien!

Onderwerp: Re: Not alone anymore za aug 17, 2013 1:07 am

"Cleo, wat doe je thuis?" Ik keek haar angstig aan en drukte de rug van mijn hand beschaamd tegen mijn lip, alsof dat het feit kon veranderen dat het meisje, Cleo, ons had zien kussen -en hoe. "Cleo, wat doe je thuis?" Ja, wat deed zij bij Nathan thuis, wat deed een winnaar bij hem thuis. Of, wat deed hij, bij een winnaar thuis? Ik liet mezelf van het aanrecht glijden en stelde me onopvallend achter Nathan op, maar bleef haar schuchter aankijken. Een huivering gleed langs mijn ruggengraat. Cleo... De eenentwintigste Hongerspelen. Het was te afschuwelijk om te zien hoe onoverwinbaar ze was. Hoe onschendbaar en dodelijk. De helft van de doodsoorzaak van de tributen, was Cleo Chester. Ik huiverde opnieuw. Ze keek me vuil aan en ik ademde scherp in. "Wat doet dit meisje in ONS huis?" Ik zei niets, ze had het immers niet tegen mij. Zoals ze het zei, klonk ze net op zijn vriendin. Een felle pijnscheut doorboorde mijn middel en ik verzwolg in de neiging niet naar adem te happen. Ik vernauwde mijn ogen, was ze zijn vriendin? Heette Nathan ook Chester? Dat kon betekenen dat ze... of getrouwd waren of familie waren. Ik speurde gespannen hun gezichten af. Tot mijn grote opluchting zag ik duidelijke gelijkenissen in hun gezichten en houdingen. Ik wilde bijna glimlachen, maar toen Nathan zei; "Eh, Cleo, dit is Kathy, Kathy dit is mijn zus Cleo. Cleo, ik ga haar nu naar huis brengen, ik spreek jou zo oké?" wist ik dat het geen tijd was voor glimlachen. Ik liet mijn schouders teleurgesteld zakken, maar voelde me een heel stuk minder gespannen toen Cleo kortaf knikte en toen zo snel mogelijk te keuken uitkwam. Nathan draaide zich naar me om en sloeg beschermend zijn armen om me heen. Ik deed mijn ogen dicht en heel even stonden we niet meer in de keuken van het huis waar een winnaar woonde. Ik sloeg ook mijn armen om hem heen."Sorry Kathy, Cleo heeft al tijden geen andere mensen meer gezien. Ze schrok denk ik een beetje. En tja, ze hangt weer eens de beschermende zus uit." Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en ik werd weer helemaal afgeleid over Cleo. Toen sloeg hij zijn armen over me heen en begeleidde me naar buiten. De bloemen lieten me me weer licht voelen en ik raakte ze zacht en liefkozend aan. "Vaarwel." Fluisterde ik tegen ze. We liepen zwijgend naar mijn huis. Ik had het gevoel dat ik weer kon ademen toen we de poort uit liepen. De lucht was niet langer oranje en rood, en de dageraad was verdwenen. Dat moest betekenen dat iedereen thuis allang uit de veren was. Moest ik wel teruggaan? Waarom zou ik niet gewoon voor altijd wegblijven? Ik haalde diep adem, zwaar op Nathan leunend. Het was niet ver naar mijn huis, wat me heel dubbel gevoel gaf. Aan de ene kant was ik blij dat ik niet meer hoefde te lopen, fysieke inspanning had zijn tol geëist en zelfs de zalf hield het branden van de wond bij elke stap die ik zette niet langer tegen. Anderzijds was ik bang, boos en teleurgesteld dat mijn huis in zicht was. Plotseling ging er een licht in me op. "Nathan, je kunt beter nu teruggaan. Mijn familie... Ze raken in alle staten als ze je zien. Begrijp je?" Ik kon goed liegen, daar was ik inmiddels op getraind. Dat deed ik thuis en op straat en tegen iedereen immers de hele tijd. Maar tegen hem liegen kostte me veel en veel meer kracht, hoewel het niet eens een volle leugen was. Ze verzweeg alleen een gedeelte. Het was echt zo dat Nathan beter niet mee kon gaan, omdat hij anders met dingen te maken kreeg waar hij nooit van zijn leven weer mee te maken wilde hebben. Ik kreeg weer tranen in mijn ogen. Ik trok hem mee naar een rustiger stuk van de straat en keek om me heen. Niemand zag ons. Toen drukte ik een vurige kus op zijn lippen en sloeg mijn armen om hem heen. "Ik zie je weer, zo snel mogelijk." Fluisterde ik tegen zijn bedekte borst. Mijn vingers verlangde er weer naar om dat gebied te verkennen, ik voelde ze tintelen en ik moest moeite doen ze stil te houden. Ik glimlachte en liet mijn tranen de vrije loop. "Je bent de beste persoon die iemand zich kan wensen." Zei ik zacht. Ik kuste hem nog eens teder. Ik liet zijn hand met moeite los toen ik van hem wegliep. Ik keek niet om. Dat maakte alles alleen nog maar meer pijnlijk dan het al voor ons was.
Ik ging niet naar huis. Misschien wel nooit meer. Ik liep en liep totdat mijn benen me niet meer konden houden en ik trillend op het zand zakte. Ik glimlachte toen ik eindelijk de kracht had overeind te komen en te zien waar ze me heen hadden gebracht. Het bloemenveld. Natuurlijk. Het lag afgelegen van de stad en niemand kwam er ooit. Ze zouden niet weten dat ik hier was. Ik bewoog me op mijn knieën voort naar de rivier, die hier niet wild was en vormde een kom met haar handen. Ik liet het koele water over haar gezicht glijden en goot het, met op elkaar geklemde tanden over haar wond heen. Het verzachtte meteen, maar was enkele seconden daarna weer uitgewerkt. Ik zuchtte. Ik had meer van die zalf moeten vragen. Een pijnlijke steek schoot door me heen toen ik aan hem dacht. Ik kon niet wachten hem weer te zien. Maar het zou moeilijk worden. Niemand wilde ons bij elkaar hebben. Nathan zou hier heen kunnen komen, maar dan moest hij mijn briefje wel ontdekken... Vlak voordat ik vertrok had ik zo onopvallend mogelijk een briefje in zijn borstzak gestoken. Mijn nummer stond erop. Ik hoopte vurig dat hij me zou bellen, want hier weggaan was nu geen optie meer. Als bekende me tegen zouden komen, was ik er geweest. Voorzichtig bracht ik mijn handen naar mijn lippen en waagde een slokje van het water. Ik zuchtte toen het mijn keel verzachtte. Toen liet ik me op mijn rug naast de rivier op het zachte mos vallen en glimlachte. Dit was net de Spelen, alleen dan duizend keer beter.
Tegen de tijd dat ik mijn schuilplaats, de hut die ik lang geleden ooit had gebouwd tussen de bomen, gerenoveerd en het gezelliger gemaakt, ik had een aantal van de bloemen over geplaatst en met moeite wat van de planten gegeten, waarvan ik natuurlijk wist dat ik ze eetbaar waren, ging mijn telefoon. Ik had juist met alle kracht die ik in me had een omgevallen boom van de hut afgehaald en zat hijgend op de grond. Ik veegde wat zweet van mijn voorhoofd en checkte toen hoopvol en snel het nummer. Ik haalde opgelucht adem. Geen van de mensen die op de lijst stonden als 'ik wil beslist niet met je praten.' Ik nam op. "Hallo, met... Kathy." Zei ik hijgend. Hoopvol wachtte ik af toen ik even niets hoorde. Hoop brandde zo vurig in mijn borst, dat het mijn hele lichaam verwarmde en ik fluisterde; "Nathan?" Ik wist dat het riskant was, maar ik moest het toch zeggen. "Ik zit... Ik ben bij het bloemenveld." De informatie was nauwelijks hoorbaar en mijn zicht werd wazig van de tranen. Ik wilde hem alleen maar bij me hebben. Ik wilde niet dat hij weg was. Plotseling begon de hut te kraken. Met angstige grote ogen keek ik toe hoe de planken een voor een doorbraken en toen hoe een boom het geheel verpletterde. Ik gilde. Ik rolde me op tot een bal en drukte me tegen de hoek van de hut. Ik was nog net op tijd ontweken om te zien hoe de boom de hut deed instorten en mijn mobiel verpletterde. En te voelen hoe mijn rechtervoet met een vreselijk gekraak onder de boom terecht kwam. Mijn gegil sijpelde door de ijzige zwarte nachtmerrie heen waar ik in belandde toen ik mijn bewustzijn verloor.