Hide and seek [Bailee]

Heel stil slopen Bailee en ik naar de stapel met takken. De boomhut was bijna af, maar er ontbrak een dak. Het licht groene zeil dat over het brandhout lag, zat nog niet vast in de grond, maar lag er los op. "Drie takken en het zeil.'' fluisterde ik net hard genoeg dat ze me zou begrijpen. Ze knikte als teken dat ze het had begrepen. We hadden wel vaker hout gejat, maar nog nooit in de Uitgraving. Bailee seinde dat de kust veilig was, dus we tijgerden naar de nu nog relatief kleine stapel hout toe. Op het moment dat we het zeil wilde pakken hoorden we voetstappen. Ik duwde Bailee's schouder naar beneden, zodat we niet te zien waren achter de stapel. De in wit gekleede vredebewaker paradeerde een paar keer heen en weer, en liep toen weer weg. Samen pakte we het zeil en vouwden het snel op. Ik pakte twee stukken hout van de stapel en dook er toen weer achter, voor het geval er nog een vredebewaker langs zou komen. Ook Bailee pakte een stuk hout en dook weer naar beneden. "Neem het zeil.'' siste ik, voor het geval ze het zou vergeten. We begonnen weer terug te tijgeren, maar ik merkte al gauw dat dat een hele opgave was met 2 blokken hout, en een krakend zeil. Weer hoorden we voetstappen, maar dit keer was er niet zo'n gemakkelijke verstop plek. Met angstige ogen keek ik achter me, waar Bailee geschrokken en paniekerig de omgeving onderzocht. Er was niks te zien, geen vredebewakers, maar ook geen verstopplek.

Een koude rilling liep over mijn bezweette rug. Ik zocht de ogen van Abigail. Het enige wat we nu nog konden doen was opstaan en rennen. Het zeil kraakte, waar ik me echt aan irriteerde. Nu moest hij even stil zijn! Mijn grote ogen bleven Abi maar aankijken en ik wist echt niet wat we moesten doen. Ik hoorde de voetstappen dichterbij en dichterbij komen. In paniek stond ik op en rende zo snel als ik maar kon het hek van de Uitgraving uit. Ik wist niet wat Abigail aan het doen was, maar ik hoopte alleen maar dat ze bij me was gebleven. Toen ik eindelijk het hek door was geglipt, zag ik in mijn ooghoek nog een witte schaduw staan. Ik wist niet of hij me gezien had of niet, ik bleef alleen maar rennen. Ik voelde weer paniek in me opkomen en ik hoopte dat de voetstappen van Abi waren en niet van de vredebewaker. Ik rende tussen de bomen door, die zelfs na de Uitgraving nog doorgroeiden, en verstopte me trillend achter een van de bomen, waar ik me tot een bal oprolde in een kuil en moeite moest doen niet te hard te hijgen of te gaan huilen. Ik gilde toen ik een hand op mijn schouder voelde. Het geluid schalde door het bos totdat de andere hand van de persoon mijn mond snoerde. Ik stopte met gillen toen ik zag dat de handen niet wit waren, zoals die van de Vredebewakers altijd waren. Ik draaide me om, terwijl ik over mijn hele lichaam trilde. Gelukkig stond Abigail achter mij. Opgelucht liet ik me weer in de kuil zakken en nam haar mee. We wachtte ineengedoken. Het bleef stil. Ik stak voorzichtig mijn hoofd achter de boom vandaan om te zien of er iemand naar ons op zoek was gegaan. Meteen trok ik mijn hoofd geschrokken terug. "Een Vredebewaker!" Mijn stem was bijna niet te horen. Met grote ogen keek ik naar haar. "Laten we de spullen hier achterlaten en wegrennen." Bedacht ik snel, zo angstig als ik volgens mij nog nooit was geweest.

Bailee rende langs me heen naar de poort. Ze was altijd al een stuk sneller geweest dan ik, maar vandaag was ze nog nooit zo snel geweest. Ik keek achterom en zag dat de vredebewaker op ons af kwam. Ik nam de benen, achter Bailee aan. Ze bleef maar rennen en rennen. Ik kon haar niet bijhouden. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik keek weer achter me, waar twee vredebewakers onze kant op wezen. Ze begonnen te rennen. Ik was Bailee kwijt dus ik vluchtte het bos in. Achter een boom bleef ik staan. Mijn ademhaling stokte toen ik de vredebewakers naast me hoorde praten. ''Ze zijn weg, ze zijn klein en slim. Maar geloof me, de volgende keer dat ik ze zie, schiet ik een kogel door hun kleine kinderkoppen. Zoek jij nog even door? Ik ga het terrein controleren.'' Ik moest moeite doen om niet te gaan huilen van angst. Rustig blijven rustig blijven. Niet gaan huilen nu, hou je groot! Praatte ik mezelf moed in. Ik hoorde de voetstappen vervagen. Ze gingen weg. Ik rende tussen de bomen in de richting waar Bailee naartoe was gerend. Ik zag haar al vanaf een afstand in een kuil naast een boom zitten. In elkaar gedoken, haar adem inhoudend. Ik pakte haar schouder en voor ik kon zeggen dat we hier heel snel weg moesten slaakte ze een harde kreet. Ik duwde mijn hand voor haar mond en toen ze zag dat ik het was trok ze me de kuil in. "Een Vredebewaker!" Zei ze in paniek. "Laten we de spullen hier achterlaten en wegrennen." Ze keek me met grote ogen aan. Dat leek me geen goed idee. ''Nee, dat kunnen we niet doen. Dan weten ze wat we hebben gejat en dan komen ze ons halen. We kunnen hier nooit meer terugkomen! Dan schieten ze ons dood, ik hoorde het die vredebewaker zelf zeggen! Pak je spullen, we moeten zo snel mogelijk naar de hut, daar vinden ze ons nooit!!'' Zei ik zo vastberaden mogelijk. Ik stond op en hielp Bailee uit de kuil. We begonnen te rennen, zo hard als we konden, we hadden nog nooit zo snel gerend. Het was van levensbelang, we moesten maken dat we hier wegkwamen. Dit begon als een leuk spelletje maar nu was het gevaarlijk!

"Nee, dat kunnen we niet doen. Dan weten ze wat we hebben gejat en dan komen ze ons halen. We kunnen hier nooit meer terugkomen! Dan schieten ze ons dood, ik hoorde het die vredebewaker zelf zeggen! Pak je spullen, we moeten zo snel mogelijk naar de hut, daar vinden ze ons nooit!" Abigail antwoordde zo vastberaden mogelijk, maar dat maakte het allemaal niet minder angstaanjagend. Toch knikte ik, alsof het niet uit mezelf ging. Ze wilden ons doodschieten... Alle kleur in mijn gezicht verdween en mijn ogen werden nog groten dan ze al waren. Ze stond op en hielp me uit de kuil. Daar was ik erg dankbaar voor, want op eigen kracht had ik het nooit kunnen doen. Abigail begon te rennen, zo snel als ze maar kon. Alsof mijn benen niet meer bij mij hoorden, begonnen ze achter haar aan te rennen. We renden zo snel. Ik wist dat Abigail het langer vol zou houden, maar ik was kleiner en zou me beter kunnen verstoppen als de Vredebewakers ons achterna kwamen. Er rolde een koude rilling over mijn rug bij die gedachte. Ik wist dat het niet slim was achterom te kijken, dus het enige waar ik naar keek waren Abigail's voeten. Hoe haar hak steeds heel snel van de grond af kwam en weer naar beneden. Ik probeerde haar na te doen, maar na een tijdje begonnen mijn voeten zo erg pijn te doen dat ik niet meer kon. Ik kon geen adem meer halen. "Abi..." hijgde ik. "Stoppen... Nu..." Ik probeerde niet normaal te gaan praten, maar fluisteren was moeilijk als je buiten adem was. Ik wist dat Abigail me nooit zou laten vallen. We waren al vriendinnen sinds we drie waren. We pasten goed bij elkaar, omdat zij eigenschappen had die ik niet had en ik die zij niet had. We leerden elkaar alles. Zij leerde mij meer durven. Ik leerde haar voorzichtig zijn. Zij leerde mij niet te twijfelen. Ik leerde haar na te denken over beslissingen. Ik glimlachte toen ze stopte. Ik rende met het laatste restje kracht wat ik in me hand naar een bosje en kroop erin weg. Ik kroop zo dicht mogelijk tegen Abi aan terwijl ik probeerde niet te hijgen. "Als ze ons gevolgd zijn, hebben we een groot probleem." Ik keek haar angstig en trillen aan. Ik wist dat ik op het punt stond te gaan huilen. Maar ik mocht niet. Ik. Moest. Stil. Zijn. Ik zei tussen een ademhaling door, met angstige stem; "We zijn nog niet eens op de helft naar de hut."