shocking moments

Ik liep met mijn handen vol de winkel uit. De tassen knalde tegen mijn knien bij elke stap die ik zette. De mensen op het plein keken me arrogant aan, omdat ik meer had dan zij. Ik was meestal wel iemand die altijd om de andere, armere mensen gaf, maar vandaag had ik daar geen tijd voor. Ik moest gauw naar huis om te koken en te eten, want vanavond was de presentatie van het nieuwe besturingsplan van District 4. Mijn oom was burgemeester van District 4 en daarom stond mijn vader hoger dan de andere mensen. Dat had ik nooit begrepen, maar van mijn vader moest ik het maar gewoon accepteren. Niet dat ik dat al had kunnen doen, die mensen hier op het plein zouden er alles voor doen om hun eigen gezin een gevulde buik te geven, en ik kon me elke avond volproppen omdat mijn vader toevallig de broer van de burgemeester was. Vroeger lag ik er nachten over wakker, op een dag stal ik zelfs wat geld, zodat ik snoep kon kopen voor de kinderen op het plein. Mijn vader was natuurlijk hartstikke boos, maar zelfs nu had ik er nog steeds geen spijt van. De lach op hun gezicht toen van de zoetigheid aten, ik had nog nooit zo'n blije kinderen gezien. Maar na al die jaren was die liefdadigheid alweer overspoeld met jaloezie en een gevoel van ongelijkheid. Daar was ik de dupe van, terwijl ik het liefst alle mensen in het district genoeg eten gaf om elke dag 10 uur achterelkaar te eten. Maar dat kon niet, dus bleef ik de jaloerse blikken zo veel mogelijk te vergeten. Ik liep in gedachten de hoek om, ik was bijna thuis. Hier had ik altijd het idee dat er ooit iets speciaals zou gaan gebeuren, maar ik kon nooit plaatsen wat. Weer kwam dat gevoel in me naar boven. Ik vond het wel een prettig gevoel, op het feit na dat ik na al die jaren nog steeds niet had kunnen ontfutselen wat hier nou voor bijzonders zou gaan gebeuren. Ook dit keer was de hoek omslaan weer een teleurstelling. Niks bijzonders, helemaal niks.
Thuis gooide ik het vlees dat ik bij de slager had gehaald meteen in de pan. ''Mam! Ik ben thuis!'' Riep ik. Ik liep door de woonkamer, naar de trap. ''Mam?'' Ik hoorde nog steeds niks. Verbaasd liep ik naar boven. Mam reageerde altijd als ik riep, en ze was zeker thuis. Ik klopte op de gesloten deur die naar haar slaapkamer leidde. Geen gehoor. ''Mam, ik doe de deur open als je nu niet reageert.'' Weer geen reactie. Dit was niks voor mijn moeder, dus ik duwde de klinkt naar beneden en opende de deur heel erg langzaam. Eerst deed ik de deur net ver genoeg open om mijn hoofd de kamer in te steken, maar ik toen dat niet echt een succes was, opende ik hem helemaal. Toen was er een moment van shock. Ik kon niks doen, alleen maar stilstaan. Mijn moeder lag op de grond, met een plas bloed om zich heen. Het volgende moment zat ik naast haar, ik zag niet meer in filmpjes maar in foto's. Het moment dat volgde had ik de ambulance aan de telefoon. Toen was er een moment lang helemaal geen afbeelding, tot ik naast mijn moeder liep, die in een ziekenhuisbed de gangen werd doorgereden. Ik was nog nooit zo erg geschrokken, ik wist ook absoluut niet wat ik hiervan moest denken. Hoe was dit gekomen? Wie had dit gedaan? Ik werd door de zuster meegenomen naar de wachtruimte. ''Je mag hier blijven wachten, tot we meer weten over je moeder. Maar je mag ook naar huis gaan, dan bellen we je als we meer weten.'' Ik wilde niet naar huis. Dan verwachtte mijn vader van me dat ik ging schoonmaken, zoals hij deed als hem iets dwarszat. Ik duwde het vreselijke gevoel in mijn buik weg en probeerde tot rust te komen. Voor mijn gemak nam ik een paar slokjes water, maar ik dronk mijn glas niet helemaal leeg.  Na eindeloos wachten besloot ik door de gangen te gaan lopen. Maar dit was van korte duur. Na drie keer de bocht om te zijn gegaan, botste ik bijna tegen haar aan. Ze was beeldschoon, maar zo te zien erg van slag. Ze keek me met grote bange ogen aan, en ze gaf me het gevoel dat ik nog niet van haar af zou zijn. Maar eigenlijk leek me dat op dit moment niet eens zo erg.

'S-sorry,' stamelde ik. Ik sloeg mijn ogen even neer en keek toen weer op. Ik keek recht in de ogen van een jongen. Hij was iets groter dan ik, met bruine ogen die recht in de mijne keken. Verwoed zocht ik in mijn gedachten naar een naam die bij dit gezicht paste, want ik kende hem ergens van, maar tervergeefs Wat er wel bij me opkwam, was snoep. Eerst begreep ik die gedachte niet, maar er begon wat te dagen. Mijn gedachten brachten me terug naar al zeven jaar geleden, toen ik net negen jaar was. Het miezerde, niet hard, maar wel hard genoeg dat je het voelde. Ik stond op het plein, ik wist niet meer waarom, maar er kwam een jongen aanlopen. Terwijl ik mijn dunne zomerjasje van een paar jaar geleden nog om mijn tengere lijf klemde, liep hij daar met zijn winterjas, shawl en handschoenen. Jaloers keken ik en nog wat andere kinderen hem na. Zelfverzekerd liep hij de snoepwinkel binnen. Het was een prachtige winkel, vol met het lekkerste snoep dat je je kunt bedenken. Iedereen had wel eens dat snoep geproefd en had automatisch meer gewild. Nog jaloerser keken we hem na. We waren verbaasd dat hij dat geld had om daar naar binnen te gaan. een kwartier later kwam hij weer naar buiten, met een grote witte plastic zak. Ook al zo'n luxe, plastic zakken. De meeste mensen wikkelden hun etensresten in doeken en stopten het in de goedkope rugzakken die hun kinderen van de gemeente kregen als ze voor het eerst naar school gingen. Als ze die niet meer hadden, werd het ergens achter in een kastje gepropt. We verwachtten dat hij gelijk naar huis zou rennen om al het snoep in zijn eentje op te eten, maar tot onze grote verrukking kwam hij naar ons toe gerend. Hij bood ons het snoep aan en we dromden om hem heen. Hij had alle soorten snoep gekocht die er te koop waren. Eerst had ik me een beetje afzijdig gehouden, maar toen de zak met snoep bij mij aankwam, kon ik de verleiding niet weerstaan en graaide ik een hele hand drop uit de plastic zak en propte het in een keer in mijn mond. Ik sloot mijn ogen van genot toen ik de zoete smaak op mijn tong proefde. Ik glimlachte even om de gedachten en keek hem weer aan. 'Heb ik je pijn gedaan?' Snel keek ik even achterom naar de wachtkamer, waar er een paar mensen ons ongeïnteresseerd aan. 'Sorry.' herhaal ik en ik kijk hem weer aan. Ik hoor het geluid van openslaande deuren achter me en ik draai me om. Er wordt een ziekenhuisbed naar binnen geduwd. Er ligt een heel erg bleke vrouw op. Haar zwarte haar ligt als een waaier over het kussen heen verspreid. Er rennen een heleboel verplegers mee. Deze vrouw moest belangrijk zijn. Met grote ogen kijk ik daar naartoe en vouw mijn armen om mezelf heen. Het doet me denken aan zojuist, toen mijn broertje ook op zo'n bed naar binnen werd gereden. Hunter was door het ijs gezakt en ernstig onderkoeld geraakt. Ik kon hem in het begin niet onder het ijs vandaan krijgen, en uiteindelijk raakte hij buiten westen. Ik heb samen met mijn ouders hem naar het ziekenhuis gebracht. Ik wachtte nog op verdere informatie van hem. Zodra het hoofd van de vrouw een stukje opzij rolt, zie ik de bebloede kussensloop.

'S-sorry,' Stamelde het meisje. Ze keek even weg, maar daarna ving ik haar blik weer op. Ze had verbazingwekkende ogen, die me een beetje aan die van Bambi lieten denken. Ze kwam me bekend voor, ik had haar heel wat jaren geleden getrakteerd op snoep. Ik had nog nooit een mooiere glimlach gezien dan die van een verhongerd kind dat snoep kreeg. 'Heb ik je pijn gedaan?' Vroeg ze, niet al te hard. 'Sorry.' Ze wilde aanstalte maken om een weer weg te lopen maar achter haar werd een deur open gegooid. Er werd een bed door de deur gereden en een massa aan verplegers versperde mijn zicht. Ik besloot er niet te veel aandacht aan te besteden, tot ik de ogen van het meisje nog groter zag worden. Haar gezicht trok wit van het beeld. Ik keek in de richting van het bed. Daar zag ik haar. Haar hoofdkussen helemaal volgelopen met het rode bloed dat uit de wond in haar nek. Toen het bed uit mijn zicht verdwenen was, drong het pas tot me door. De wereld begon te draaien, en er trokken zwarte vlekken voor mijn zicht. Ik greep het meisje haar schouder. ''Dat was mijn moeder.'' Zei ik in een grote schock. Met mijn andere hand greep ik de muur en zakte op de grond. Ik trok het meisje mee. Mijn zicht kreeg ik weer terug, maar mijn kleur bleef weg. Het meisje keek me aan, maar zei niks. Ze had haar armen nog steeds om zichzelf heen geslagen. Het beeld van mijn moeder leek wel vast gelaserd aan mijn netvlies. ''Sorry, het was niet mijn bedoeling om je mee naar beneden te sleuren. Gaat het? Heb ik je pijn gedaan?'' Ik sloeg mijn ogen neer. Ik hoopte dat ik haar geen pijn had gedaan, als er iets was dat ik vreselijk vond, was het wel mensen pijn doen. Fysiek, maar ook mentaal vond ik vreselijk. Het meisje leek te rillen, dus ik dacht dat ze het misschien wel koud had. Ik draaide de sjaal van mijn nek af en legde hem om haar schouders. ''Heb je het koud? Dat begrijp ik wel hoor, van dit weer wordt je niet heel erg vrolijk. En wat brengt jou hier in het ziekenhuis.'' Voor ik mijn mond kon snoeren was het al weg, dat was wel een gevoelig onderwerp. Misschien had ik dat beter niet kunnen vragen. De hoop die ik had op een nieuwe vriend was plotseling weg gewaaid. Maar toch bleef ik zitten. Hoe graag ik ook weg wilde, het leek wel alsof er iets in mijn lichaam zat dat er voor zorgde dat ik wilde blijven. Ik kreeg een heel raar gevoel in mijn buik. Mijn hart begon te kloppen, misschien was het maar goed dat ik al in het ziekenhuis was. Ik wist niet meer of ik nog wel zo gezond was als dat ik gisteren nog dacht.

Ik keek hem aan en probeerde te glimlachen. 'Het gaat prima.' wist ik uit te stoten. Mijn ogen schieten even naar de deur waar de vrouw achter is verdwenen.'Wat erg voor je." Er klinken verontrustende geluiden achter de deur.  Ik scheur mijn blik los van de deur en kijk hem aan. 'Heb je het koud?' vraagt hij, en ik verbaas me over de vriendelijkheid in zijn stem. Vriendelijkheid was zeldzaam, vooral in het ziekenhuis. 'Dat begrijp ik wel hoor, van dit weer wordt je niet heel erg vrolijk.' Een glimlach kroop over mijn gezicht. Hij had gelijk, het weer was werkelijk deprimerend. 'En wat brengt jou hier in het ziekenhuis?' Die vraag, die  acht woorden, vegen mijn glimlach van mijn gezicht en ik keer met een klap terug in de werkelijkheid. Even bijt ik op mijn lip en wendt mijn blik af. 'Mijn broertje is door het ijs gevallen.' fluister ik terwijl ik hem weer aankijk. 'Hij zat vast onder het ijs. Toen we hem er onderuit vandaan haalden, ademde hij niet meer. Zo snel als we konden zijn we hier naartoe gegaan. Dat was zeven uur geleden. We mogen nog steeds niet bij hem. Maar het gaat al beter met hem.' Ik glimlach wrang.Ik voelde me schuldig, ik was namelijk degene die op hem moest passen. Voor de zoveelste keer ga ik de gebeurtenissen nog eens af in mijn gedachten. We zouden kijken of het ijs al dik genoeg was, en daarna zouden we we weer terug gaan naar huis, als het dan weer rustig was. Ik stapte als eerste op het ijs, daarna mijn zusje, en daarna Hunter. In eerste instantie leek het ijs echt dicht genoeg. De eerste passen waren wankel, maar daarna renden we over het ijs heen. Nog steeds probeer ik me te herinneren of we misschien te hard stampten, maar ik kan me dat niet meer voor geest halen. Het enige wat ik me nog herinner is een hels gekraak en een enorme plons. Ik rende naar hem toe, maar op het ijs gleed ik de hele tijd uit. Zodra ik bij hem was, duurde het nog even om hem onder het ijs vandaan te krijgen. Ik krijg het beeld van zijn blauwe lippen en asgrauwe huid maar niet uit mijn hoofd. Ik ben gelijk naar het ziekenhuis toegerend, terwijl mijn zusje achter ons aan hobbelde. Hij werd gelijk geholpen, al ben ik nog steeds bang dat ik te laat ben. 'Hij leeft nog. Daar gaat het om.' Ik zuchtte en keek hem aan. Mijn nieuwsgierigheid kreeg de overheid en ik vroeg: 'Mag ik vragen wat er is gebeurt met je moeder? Het zag er nogal ernstig uit..' In mijn gedachten zag ik de vrouw weer voorbij rijden op het ziekenhuis bed. Het beeld gaf me rillingen, en hoe erg ik ook mijn best deed om het verschrikkelijke beeld uit mijn hoofd te krijgen, het stond gebrand op mijn netvlies. 'Ik ben Allison trouwens.' zeg ik er vlug achteraan. 'Allison Smith"

"Mijn broertje is door het ijs gevallen." Fluisterde ze, alsof ze bang was dat iemand haar zou horen. 'Hij zat vast onder het ijs. Toen we hem er onderuit vandaan haalden, ademde hij niet meer. Zo snel als we konden zijn we hier naartoe gegaan. Dat was zeven uur geleden. We mogen nog steeds niet bij hem. Maar het gaat al beter met hem.' Ik kon me niet voorstellen hoe dat was, vastzitten onder het ijs. Ik kon me ook niet voorstellen hoe het was om mijn broertje onder het ijs vast te zien zitten. Het leek mee vreselijke situatie. Ik zou er waarschijnlijk een trauma aan overhouden, maar het meisje leek het snel verwerkt te hebben. Dat kon ook een masker zijn, daar wist ik alles vanaf. Mijn mening over het verwerken veranderde al snel toen ze voor zich uit staarde en haar ogen vochtig werden. Waarschijnlijk merkte ze het zelf niet eens, want zo snel als ze was weggezakt in haar gedachten was ze ook weer terug. 'Hij leeft nog. Daar gaat het om.' Vertelde ze. Ik knikte begrijpelijk. Net op het moment dat ik erop wilde reageren begon het meisje te praten: 'Mag ik vragen wat er is gebeurt met je moeder? Het zag er nogal ernstig uit..' Een schok ging door mijn lichaam en ik keek even weg van haar. 'Ik ben Allison trouwens. Allison Smith" Zei ze. Ik glimlachte. "Ik ben Tyler, ik zou je het graag vertellen maar ik weet ook niet wat er is gebeurt. Ik kwam thuis en daar lag ze op de grond." Weer kwamen de beelden op mijn netvlies, en er was geen mogelijkheid dat ik ze er voor eeuwig af zou kunnen schrappen. Ik werd wakker geschud door een stem bij de deur waarin mijn moeder was verdwenen. "Ik ben op zoek naar Tyler.'' Ik keek de vrouw verwachtingsvol aan, met grote ogen wachtte ik op wat ze te zeggen had. ''Het spijt me, we waren te laat. Je moeder heeft te veel bloed verloren, we konden haar niet redden.'' Ik kreeg een ongelooflijke steek in mijn hart. Betekende dit...? Het einde? Lieten ze mijn moeder zomaar leegbloeden? Was ze... Was mijn moeder er niet meer? "Is ze... Is ze dood?'' De tranen begonnen te stromen, maar ik probeerde me groot te houden. ''Ja meneer. Het spijt me, ik denk dat je beter naar huis kunt gaan. We kunnen niks meer voor haar doen, en voor u ook niet." Ik kon haar alleen maar aanstaren, dus dat was wat ik deed. Met hele grote ogen staarde ik de vrouw aan. ''Maar dat kan niet, er moet toch een manier zijn? Jullie kunnen haar toch niet zomaar dood laten gaan?'' Ik keek naar Allison die met even grote ogen naar de zuster keek als dat ik had gedaan. ''Meneer, het spijt me, het is echt voorbij. We bellen u als u kunt komen kijken, we zullen eerst moeten ontdekken wat de doodsoorzaak is. U kunt echt beter naar huis gaan, heeft u daar nog familie?'' Allison keek me met geschrokken ogen aan. Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en liet de tranen stromen. Het kon me niks meer schelen, groot houden kon ik niet. De enige waarvan ik hield was dood. Ik liet mezelf onderuit zakken, en mijn verdriet leidde zijn eigen weg.

Tyler vertelde dat hij niet wist hoe het was gebeurt, en ik knikte. Het leek me vreselijk om niet te weten wat er was gebeurt. Net zo iets was als je je iets probeerde te herinneren en het net buiten de rand van je herinneringen lag. Die onwetendheid was vreselijk. Net op het moment dat ik ademhaalde om te vertellen dat ik het het vreselijk voor hem vond, toen er een vrouw in de deuropening verscheen. Het was een jonge vrouw, ik schatte haar in de twintig. Haar haren werden bij elkaar gehouden door een simpele paardenstaart en keek zoekend de kamer hal door. 'Ik ben op zoek naar Tyler.' Tyler keek op ik keek van hem naar haar. Ik zag de ernst in haar ogen, de frons tussen haar wenkbrauwen en ik wist gelijk dat het fout was. Waarom zou ze hem anders op komen zoeken, zo kort nadat zijn moeder achter de deuren was verdwenen? De vrouw bevestigde mijn vermoeden. ''Het spijt me, we waren te laat. Je moeder heeft te veel bloed verloren, we konden haar niet redden.'' Ik keek weer naar Tyler. Zijn ogen werden groot en hij trok wit weg. "Is ze... Is ze dood?" De pijn in zijn stem was bijna tastbaar. Het raakte me hevig, al kende ik zijn moeder niet. Ik wilde iets doen, het verdriet al minder maken, maar op dit moment wist ik niet meer hoe ik mijn mond dicht moest doen, laat staan hem troosten. Mijn ogen schoten weer van de vrouw naar Tyler, wiens tranen nu over zijn wangen stroomden. Ik kon het hem moeilijk kwalijk nemen. De vrouw bleef neutraal, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. ''Ja meneer. Het spijt me, ik denk dat je beter naar huis kunt gaan. We kunnen niks meer voor haar doen, en voor u ook niet." Hij mocht toch zeker nog wel een laatste keer afscheid nemen? Met grote ogen keek ik de vrouw aan. ''Maar dat kan niet, er moet toch een manier zijn? Jullie kunnen haar toch niet zomaar dood laten gaan?'' Eindelijk vertoonde de vrouw een beetje emotie in haar gezicht van staal. Medelijdend keek ze hem aan. ''Meneer, het spijt me, het is echt voorbij. We bellen u als u kunt komen kijken, we zullen eerst moeten ontdekken wat de doodsoorzaak is. U kunt echt beter naar huis gaan, heeft u daar nog familie?'' vroeg ze en ze keek hem aan. Tyler liet zijn gezicht in zijn handen vallen en huilde. Onhandig sloeg ik mijn arm om hem heen en ik drukte hem een beetje tegen me aan. Ik knikte tegen de vrouw en glimlachte wrang. Ze glimlachte terug en liep een andere kamer in. Ik weet niet hoelang we daar zaten, maar na een eeuwigheid fluisterde ik tegen Tyler: "Kom, Tyler, je moet naar huis." Ik haalde mijn hand even door zijn haar en herhaalde wat ik daarnet zei. 'Kom op, Tyler, je moet naar huis." De hal was uitgestorven en hoewel ik fluisterde, galmden de woorden door de hal. Uit verschillende kamers klonken verontrustende piepjes en ik moest toegeven dat ik de zenuwen van deze plek kreeg. Ik dacht aan Hunter. Zou hij ook op zo'n kamer liggen? Met al die piepjes, en infusen in zijn arm, onder de deken en met zijn blauwe lippen, wanhopig snakkend naar adem? Ik kreeg rillingen van het beeld. Hij lag hier door mij, door mijn eigen stomme schuld. Ik kijk naar Tyler en weet het schuldgevoel uit te bannen. Voorlopig. Ik druk Tyler wat dichter tegen me aan. Ik wil aan hem vragen of het met hem gaat, maar dat is nutteloos. Natuurlijk gaat het niet. Hij voelt zich waarschijnlijk vreselijk. Niet waarschijnlijk, het ís gewoon zo. 'Tyler? Kom, je moet naar huis.' fluister ik weer. Mijn ogen zoeken naar een klok in de hal. Ik hoor een getik, maar ik weet niet of dat in de gang is of in de wachtkamer. Als de klok in de wachtkamer hangt, moet ik me volledig omdraaien en Tyler loslaten, en iets in me zegt dat ik dat beter nu niet kan doen. Tiktak, tiktak, tiktak, de klokt tikt maar door. Tiktak. Ik haal diep adem en ik vertel mezelf dat ik nu niet te veel moet opdringen bij Tyler. Ik wilde dat Hunter hier was, hij was altijd zo goed in mensen opvrolijken. Maar op dit moment lag hij hier ergens in dit gebouw, door mij. 'Kom op, Tyler' fluister ik weer en ik wrijf over zijn schouder. 'Je moet nu naar huis. Je gaat je hier echt niet beter voelen.'

Allison sloeg haar arm om me heen. Ik was blij dat er iemand voor me was, iemand die me kon troosten, die me vast hield. Ik hoorde de zuster weglopen, de tranen verminderde, en mijn hoofd werd rustiger. Ik bleef huilen, maar niet uit verdriet, het was uit het gevoel dat het er gewoon een keer van moest komen. We bleven stil zitten, we zeiden niks en hoorde de mensen weggaan. Na een hele lange tijd, toen mijn gesnik onhoorbaar was geworden, begon Allison te fluisteren. Het was niet veel, maar genoeg om me gerust te stellen. "Kom, Tyler, je moet naar huis." Zei ze zachtjes. Ze herhaalde het, en de woorden bleven hangen in de lege ziekenhuisgang. Ik dacht aan mijn moeder. De laatste keer dat ik haar had gezien was vanochtend. Bij het ontbijt discusieerden we over welke cornlakes gezonder zouden zijn. Toen ik vertrok had ze nog stiekem een kus op mijn voorhoofd gedrukt. 'Kom op, Tyler' Verbrak Allison mijn gedachten. 'Je moet nu naar huis. Je gaat je hier echt niet beter voelen.' Ik tilde mijn hoofd op en droogde mijn gezicht met de mouw van mijn trui. Ze had gelijk, hier werd het niet beter. Maar thuis werd het waarschijnlijk nog erger. Ik keek Allison aan. ''Je hebt gelijk, hier wordt het niet beter. Maar ik laat je hier niet alleen wachten tot je eindelijk bij je broertje mag kijken. Ik blijf, voor jou.'' Ik stond op en bood mijn hand aan om haar te helpen met opstaan. Ze nam hem glimlachend aan. Toen ze stond kreeg ik er spijt van dat ik haar hand weer losliet, maar ik vond het ook weer zo raar om hem toch weer te pakken. Ik liep voor haar uit naar de bankjes. Telkens liep dezelfde zuster langs, zoekend naar iemand. De klok tikte maar door, en in stilte ging de tijd voorbij. Voor ik het wist was het al half zeven. Ik had nog niks gegeten en Allison ook niet. Ik voelde in mijn broekzak het geld dat nog over was. ''Heb je honger? Ik haal wel wat te eten en drinken voor ons. Wil je mee?'' Allison glimlachte weer, die overigens echt prachtig was. Ze schudde haar hoofd en keek weer naar beneden. Ik begreep en boodschap en stond op. ''Het komt wel goed met je broertje, ze doen wat ze kunnen, hij redt het wel denk ik.'' Toen liep ik de gang in. Ik keek nog een keer achterom, maar het beeld was hetzelfde als een paar seconden geleden. In de automaat haalde ik twee bekers thee, en ik had nog net genoeg geld over voor wat aardappelschotel. Ik hoopte dat Allison het lekker zou vinden, want meer kon ik niet betalen. Met het dienblad in mijn handen liep ik door de lege gangen, er lag een dodende sfeer. Toen ik in de wachtkamer kwam zat Allison met haar gezicht in haar handen verborgen. Ik zette het dienblad op de stoel naast me en sloeg een arm om Allison heen. "Wat is er aan de hand?'' Ik trok Allison naar me toe en troostte haar zoals zij bij mij had gedaan. Na een tijdje haalde ze haar handen voor haar gezicht weg. Ik keek recht in haar betraande ogen. Ik kon het wel vragen, maar ik wist al meteen wat er aan de hand was. Het was haar broertje. Er was iets gebeurt. Het leek me niet het goede moment om te vragen wat er met hem was, dus ik trok Allison weer naar me toe. Ik gaf haar de schouder die ze nodig had, zoals ze bij had gedaan. Toen ze weer wat rustiger was, liet ik haar los. Ik draaide me om en gaf haar de beker thee, die ze met haar hele hand omklemde. Ze kon niet praten, alleen maar in haar kijken. Ze hoefde niet te praten. Ik wist al dat het mis was.

Twintig procent. Zo groot was de kans dat Hunter ooit nog wakker zou worden. Met grote ogen keek ik naar de zusters aan de tafel naast me. De zusters hielden een pauze en praatten uitgebreid over hun patiënten. Terwijl ze weer naar de deur liepen, had de een zuster een opmerking gemaakt. 'Ik behandel nu dat ene jongetje dat door het ijs is gevallen. Hij heeft nu twintig procent kans om wakker te worden.' Een schok was door mijn lichaam gegaan en ik sloeg mijn handen voor mijn ogen terwijl de zusters luid pratend de ruimte uitliepen.Een zwaar gevoel daalde op me neer. Dit was mijn schuld, en ik haatte mezelf erom. Even was het stil, en toen hoorde ik voetstappen. Bijna zeker wist ik dat de voetstappen die van Tyler waren. Ik hoorde een dienblad op de stoel kletteren en voelde zijn arm om me heen. Het was een fijn gebaar, maar ondanks dat knapte er iets in me. De tranen begonnen te stromen. Mijn schouders schokten en heel zachtjes snikte ik. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Tyler, maar aan de toon van zijn stem wist ik al dat hij dat wist. Ik haalde mijn handen weg en veegde mijn tranen weg. Met betraande ogen keek ik hem aan. 'Hij heeft twintig procent kans om wakker te worden.' Halverwege de zin schoot mijn stem een octaaf omhoog en ik begroef mijn gezicht in zijn shirt. Hij sloeg zijn armen weer om me heen, wat me iets kalmeerde. 'Het is allemaal mijn schuld.' snikte ik. 'Ik had nooit moeten omdraaien. Ik had hem nooit op het ijs moeten laten lopen. Het is allemaal mijn schuld. Door mij wordt hij nooit meer wakker.' Mijn schouders schokten, en ik probeerde rustig adem te halen. Toen het me lukte om te stoppen met huilen keek ik weer op in Tylers ogen. Ze waren donkerblauw, beetje bruin. Ik hield zijn blik even vast, scheurde toen mijn blik los van zijn prachtige ogen en keek naar de stoel. Met een ruw gebaar veegde ik mijn tranen weg en krabde even aan mijn wang. Toen ik weer op keek zag ik de natte vlek die ik had achtergelaten op zijn schouder. 'Sorry.' snufte ik terwijl ik er naar wees. Voorzichtig glimlachte ik. Het zware gevoel was iets lichter. Ik wilde me niet voorstellen hoe Tyler zich nu voelde. Zijn moeder was net overleden, en hij zat hier mij te troosten. Al moest ik toegeven dat hij een fijn gezelschap was om je verhaal even bij te luchten, zou het toch andersom moeten zijn? 'Sorry.' herhaalde ik, al wist ik niet precies waarvoor. Ik staarde naar mijn schoot. 'Het is allemaal mijn schuld,' fluisterde ik terwijl de tranen weer opwelden. 'Alles. Ik wilde Taylor van het ijs afhalen en toen rende Hunter het ijs op. Ik zei dat het wel kon, maar ik wist het niet zeker.' Ongeduldig veegde ik een traan van mijn wang af. 'Ik had het zeker moeten weten. Als ik het zeker had geweten, was dit niet gebeurt. Ik moest voor hem zorgen.' Ik schudde mijn hoofd. Even was het stil. 'Vorig jaar kon het wel, rond deze tijd. Hij was altijd heel opgewonden.' Verleden tijd. Waarom praatte ik in de verleden tijd? Hij was nog niet dood. Nog niet. "Hij is altijd heel opgewonden. Altijd begint hij een paar weken van te voren al opgewonden te praten over het ijs en over het schaatsen.' Mijn stem brak, maar ik praatte stug door, zonder een reden om het aan Tyler te vertellen. Hij was een fijn gezelschap. 'Hij rent dan door het huis en vraagt dan steeds aan me: "Ali, Ali, wanneer gaan we schaatsen?" En elk jaar moet ik hem uitleggen dat het eerst moet gaan vriezen voordat we kunnen schaatsen.' Mijn oog viel op het bord aardappelsalade en ik besef dat Tyler er ook nog bij is. Met een beter gevoel en een glimlach vraag ik aan Tyler: 'Heb je honger?' Het zag er lekker uit, maar ik voelde me te rot om te eten. Ik hoefde alleen maar aan Hunter te denken, en ik had het gevoel dat ik de komende vijf jaar niet meer hoefde te eten.