Hongerspelen
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexIndex  PortalPortal  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  Panem  

 

 Who is she?

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Madeline

Madeline


Aantal berichten : 22
Mockingjays : 40419
Registratiedatum : 27-05-13
Woonplaats : Wellington

Panem ID
Naam: Madeline Elizabeth Corbs
District: 2
Partner: Geen

Who is she? Empty
BerichtOnderwerp: Who is she?   Who is she? Emptydo jul 11, 2013 2:30 am

Mijn moeder kwam de kamer binnen lopen met een net gestreken jurkje, "trek deze aan lieverd, we vertrekken zo." Ik keek haar verbaast aan. "Waarheen?" ik zag in haar ogen dat ze gek van me werd, "Dat had ik je gisteren ook al verteld, luister je weleens als ik iets tegen je zeg? We gaan naar de opening van het nieuwe museum in de stad. En daarvoor zijn wij uitgenodigd, als jij nou zorgt dat je je netjes aankleed dan gaan we over een half uur." Ik kreeg de kans niet meer om iets te zeggen want ze sloeg de deur al dicht. Ik bekeek de gele jurk, het kwam tot boven mijn knieën en had amper mouwen. Ik trok hem voorzichtig aan deze jurk gaf mijn moeder mij nooit, alleen op hele bijzondere gelegenheden. Als ik deze jurk zou slopen zou ze me vermoorden! Ik pakte mijn kam uit het hout gestuukte kastje die stond op mijn bureau. Ik kamde de klitten uit mijn haar en zocht naar mijn witte hakjes. Volgens mij was dit wel net genoeg. Ik liep naar beneden waar mijn moeder en vader me al op aan het wachten waren, de rest bleef thuis, maar daar wist ik zelf de reden niet van. Pap wees de bruine auto aan de overkant van de weg aan. "Stap maar in." De reis duurde zo een 20 minuten, ik wist niet waar het was, wie er kwamen of wat ik kon verwachten. Op een ge geven moment stopte hij en ik stapte uit. Het zag er prachtig uit. Het was een groot glimmend wit gebouw, glaze deuren en een zijde touw dat je naar binnen leidde. Voor je naar binnen ging werd er een foto van iedereen gemaakt. Ik poseerde voor de camera en kreeg daarna de foto te zien. Wat stond die jurk me toch goed! Ik stopte hem vervolgens in mijn portomonee. Ik keek achterom, mijn ouders waren aan het praten met 2 mensen die daar stonden, dus ik besloot om vast naar binnen te gaan. Het gesprek bij mijn ouders boeide me niet. Binnen zag ik mooie dingen, sieraden, schilderijen en zelfs hele kroonluchters, Ik liep langs veel tafels tot mijn oog op een ring viel met een klein paars diamantje erin. Ik wilde het aanraken, zo een ring was perfect! Toen ik mijn hand uitstrekte om de ring te pakken werd ik onderbroken door een meisje, "Wat doe je?"

//Hailey
Terug naar boven Ga naar beneden
Hailey

Hailey


Aantal berichten : 4
Mockingjays : 39326
Registratiedatum : 10-07-13

Panem ID
Naam: Hailey Louisiana Springfield
District: 2
Partner: Ik heb wel een vriendje maar ik moet het hem nog wel even vertellen en vragen of hij er mee akkoord gaat.

Who is she? Empty
BerichtOnderwerp: Re: Who is she?   Who is she? Emptydo jul 11, 2013 9:29 am

Ik zat op mijn plekje, te genieten van het uitzicht over het bos en de vallei die er naast lag. Ik keek op het oude horloge dat mijn vader vanochtend, voordat ik vertrok, om mijn pols had gebonden. Het was een vreselijk lelijk ding, en het was een wonder dat hij het nog deed. Shit! Ik was al bijna te laat. Ik nam een sprintje naar huis, en stormde als een of andere hooligan naar binnen. Mijn moeder draaide zich om. Ze zag er prachtig uit. De beeldschone, nieuwe jurk die ze aan had stond haar echt beeldig! Ze keek me boos aan. ''Eindelijk, daar ben je! Ik had je toch duidelijk gezegd dat je om half 1 thuis moest zijn? Het is nu precies 3 over half 1, en je moet nog van alles doen! We moeten over 57 minuten bij het museum zijn, voor de opening! Hier trek dit aan en schiet alsjeblieft op! Ga je wassen zodat ik je haren kan opsteken!'' Ik schrok van mijn moeders reactie. Ik vond het een beetje overdreven om te zeiken over 3 minuutjes. Ik liep naar boven met de jurk die mijn moeder me in mijn handen had geduwd. Ik stapte in het bad, dat mijn moeder al voor mij had laten vollopen. Ik waste mijn haren met de peperdure shampoo die mijn moeder speciaal voor deze dag had gekocht. Mijn benen schoor ik, dat mocht ik alleen maar voor speciale gelegenheden, dit vond ik wel speciaal genoeg. Ik snapte überhaupt niet waarom ze een museum hadden neer gezet, midden in een district, de meeste mensen konden het zich niet permitteren om een dagje naar een museum te gaan. Ze mochten blij zijn als ze een keer een glas limonade konden drinken. Toen ik mezelf had geschoren en gewassen, liep ik naar mijn kamer, waar mijn moeder al op me stond te wachten met een borstel in haar hand. Ze kamde mijn haren uit, en dat deed aardig pijn. Toen ze dan eindelijk klaar was, zadelde ze me nog op met allerlei spelde in mijn hoofd. ''Ik dacht dat het misschien wel mooi zou zijn als we wat krullen maken, dat staat je vast goed.'' Zei ze. Ik had er niet veel tegenin te brengen, en liet haar gewoon haar ding doen. Toen ik al mijn haren in de krul had, gaf mijn moeder mij een andere jurk. ''Ik heb toch al een jurk gekregen, waarom geef je me deze? Die andere is toch nog goed?'' Mijn moeder glimlachte. ''Die jurk heb je ook al aangehad naar de boete, deze heb ik nieuw voor je gekocht. Ik denk dat hij je prachtig staat.'' Ik vouwde het propje open en er verscheen een prachtige roze jurk. Net een bal jurk, maar deze kwam tot boven mijn knieën. ''Maar was die dan niet hartstikke duur? Dit kan ik toch niet aannemen? Waar heb ik dit aan te danken?'' vroeg ik verrast. Ik hield de jurk voor me en keek in de spiegel. Hij zou me inderdaad prachtig staan. ''Gewoon, je vader en ik willen laten weten dat we wel trots op je zijn, ook al ben je nog niet zo hoog als je zus. Trek nou maar aan, anders ga ik nog twijfelen.'' Ik wist niet hoe snel ik mijn japon uit moest doen. Ik stapte in de jurk en mijn moeder ritste hem dicht. Ik had nooit gedacht dat ze trots op me zouden zijn, ik was niet het perfecte voorbeeld. Ik keek naar mezelf. De jurk stond me echt beeldschoon. Ik draaide me om en gaf mijn moeder een knuffel. ''Hij is prachtig, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, dank je wel, dat klinkt zo laag.'' Mijn moeder schoot in de lach. Ik merkte dat ze vandaag echt vrolijk was, normaal was ze niet zo blij. ''Het is al goed. Ik heb nog een kleine toevoeging. Je zus heeft ze opgestuurd voor jou. Ze wist al dat je deze jurk zou dragen dus heeft ze deze schoenen naar ons toe gestuurd.'' Ik was sprakeloos. Ik werd vandaag voor het eerst verwend door mijn ouders. Vroeger gebeurde dat alleen bij mijn zus, ik kreeg haar afdankertjes. Mijn moeder zette de zwarte doos voor me op de grond. ''Doe je ogen dicht, dan is het nog meer een verrassing.'' Ik sloot mijn ogen, tilde mijn voet op, en mijn moeder schoof de schoen aan mijn voet. Ik voelde al meteen dat de schoenen een hoge hak hadden en een lint. Mijn moeder schoof nu ook de andere schoen aan mijn voet. Ze begon te friemelen met de lintjes. Opeens stond ze achter me. ''Open je ogen maar.'' Zei ze zachtjes. Voorzichtig deed ik mijn ogen open. Ik moest eerst nog even wennen aan het felle licht voordat ik kon zien wat voor prachtige schoenen ik aan had. Het ware roze high heels met een plateau onder de zool. Ze waren vastgebonden rond de enkel met een lint van hetzelfde suède. Dat ze uit het Capitool kwamen, was overduidelijk, maar dat meende niet dat ik er niet blij mee mocht zijn. De meeste, wat armere, mensen in het district zouden de schoenen verafschuwen, alleen al omdat ze uit het Capitool kwamen, maar de mensen uit het rijkere deel niet. Ik kon mijn ogen nog steeds niet geloven dat ik deze juweeltjes aan had. Mijn moeder vroeg:'' Zijn ze niet prachtig? Ze staan je echt beeldig! Wat vind je ervan?'' Ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden. Daar kreeg ik ook niet de kans voor, want mijn moeder liep al weer naar de badkamer om iets te pakken. Ik draaide een rondje en nog een, en nog een, en ik kon niet stoppen met naar mezelf kijken. Ik vroeg me af of ik dit wel was. Dit konden mijn ouders zich toch helemaal niet permitteren? Of hadden ze het van hun spaargeld gekocht? Ik wist het niet, en dacht er verder ook niet meer over na, want mijn moeder kwam alweer terug met haar handen vol met make-up. ''We gaan natuurlijk wel voor de hoofdprijs.'' Giegelde ze. Ze vond het volgens mij heerlijk, om mij zo op te tutten. Ze gaf me blosjes, mascara en een prachtig matchende lipstick. Ik keek op de reusachtige klok die aan mij muur hing. Het was tijd om te gaan, anders kwamen we te laat. Mijn moeder had een hekel aan te laat komen, ze was altijd bang dat ze daar een slechte reputatie mee zou opbouwen. Ze gaf me een goedkeurend knikje en ik liep naar beneden. Ik moest even wennen aan de schoenen, maar het was niet voor het eerst dat ik op hakken liep. Mijn vader stond me al op te wachten onder aan de trap. Hij glimlachte en kreeg tranen in zijn ogen. ''Ik had nooit gedacht dat ik je zo mooi zou zien. Ik heb nog een klein cadeautje voor je. Mijn kleine meid wordt groot, en ik ben zo trots op haar.'' Zei hij tegen mij. ''Nog een cadeau? Jullie moeten echt stoppen nu, dat ik make-up op mag is al een cadeau! Nu is het wel genoeg.'' Mijn vader moest lachen. ''Ik ben blij dat je dat zegt, maar dit is niet zo spectaculair als je eerdere cadeau's. Hij is van mijn moeder geweest. Ik wilde wachten tot je zou afstuderen, maar mijn gezondheid gaat achteruit, dus ik vind dit wel een mooie gelegenheid.'' Ik zuchtte en gaf hem een goedkeurend knikje. Hij opende een doosje en gebaarde dat ik met om moet draaien. Hij legde een ketting in mijn net en deed hem op slot. Ik liep naar de woonkamer, daar hing een klein spiegeltje. In de spiegel zag ik een meisje van mijn leeftijd, met bruine krullende haren, prachtig opgemaakt. En als een kers op de taart een prachtige zilveren ketting met een roze steen eraan. Ik glimlachte lief. ''Dit is heel erg lief van jullie, maar dit is van je moeder geweest. Ik kan dit niet aannemen, ook al vind ik hem prachtig.'' Zei ik tegen mijn ouders. Mijn moeder verdedigde mijn vader. ''Het is goed meisje, je zus kreeg ook een ketting, je verdient het. En als je het echt teveel vind, doe je hem na vandaag toch weer af?'' Ik liet weer een diepe zucht gaan. ''Nou vooruit dan maar. Maar jullie mogen me never nooit meer zo verwennen want de volgende keer loop ik gewoon weg.'' We moesten allemaal lachen en samen liepen we naar buiten. Daar stond een bruine auto, met chauffeur, op ons te wachten. Ik zat niet vaak in de auto, dat konden we niet betalen. Maar nu betaalde de staat, dus vond ik het prima. Ik bleef me er toch steeds over verbazen, hoe snel het ging als je in een auto zat. Ik wist wel ongeveer hoe het museum eruit zag, ik was wel eens langs gelopen. Maar ik had geen idee wat ze tentoonstelde. Toen we bij het grote witte gebouw waren, stopte de auto en stapte ik uit. Er lag een rode loper en een fotograaf stond al op me te wachten. Ik deed een simpele pose en kreeg de foto in mijn hand gedrukt. Ik deed hem in mijn tasje, zodat ik hem niet zou verliezen. Ik liep alvast naar binnen, aangezien mijn ouders met de fotograaf in gesprek waren geraakt. Er liep een ober langs, die me een cocktail aanbood. Dat aanbod sloeg ik niet af, ik had nog nooit een sterk alcoholisch drankje gedronken. Ik kwam in een hal, het was er al aardig druk. Er hingen allerlei vage schilderijen aan de muren, ik had nooit iets begrepen van kunst. ''Je ziet er prachtig uit!'' Riep iemand naar me. Ik werd geknuffeld en pas na de knuffel zag ik dat het mijn zus was. ''Wat doe jij hier!? Jij was toch in het Capitool? Hoe ben je hier gekomen? Ik snap er helemaal niks van!'' Zei ik. Ik had zoveel vragen over haar onverwachtte bezoek aan ons district. De begon te lachen. ''Ik moest hier op vergadering komen met de burgemeester, en toen heb ik van de president toestemming gekregen om jullie en dit museum te bezoeken. Waar zijn pap en mam?'' Ik vond het super leuk om mijn zus te zien. Ook zij zag er prachtig uit. ''Bedankt voor de schoenen! Ik ben er zo blij mee! Ik ben vandaag zwaar verwend door pap en mam. Ze zijn volgens mij een oninteressant gesprek aan het voeren met de fotograaf.'' Ze moest lachen om mijn spontane antwoord op haar vraag. ''Die schoenen staan je super! Kijk jij maar even rond, ik ga naar pap en mam toe. Ik zie je straks nog wel.'' En ze liep weg. Ik keek om me heen. Er waren zoveel mensen, daar hield ik niet van. Ik zag een ingang naar een kleinere ruimte. Ik liep erheen terwijl ik onderweg ernaartoe werd nagekeken door allemaal opgetutte mensen. In de ruimte stond in meisje in een gele jurk, die haar heel goed stond. Op een korte pilaar met een blauw kussentje lag een prachtige ring met een paarse diamant. Het meisje pakte hem op. ''Wat doe je?'' Rolde zonder na te denken over mijn tong. Het meisje keek geschrokken op. ''Dat hoort in het museum, dat is niet om mee naar huis te nemen als souvenir ofzo. Wat wil je ermee doen?'' Het meisje wist niet wat ze moest zeggen, ze kon alleen maar naar me kijken, maar geen woord uitbrengen. Ik greep naar haar gesloten hand maar ze trok hem weg. ''Die ring ligt hier om bekeken te worden, niet om door de eerste de beste persoon gejat te worden, leg hem terug!'' Het meisje keek me fel aan en ik was blij dat we in een kleine ruimte waren. Mijn ouders zouden zich dood schamen als ze me zo zagen. Ik greep de hand van het meisje en pakte de ring. Hij viel op de grond en rinkelde even na. Het werd zwart voor mijn ogen. "Ik kan niks zien. Wat hebben we gedaan?" Zei ik, licht in paniek. ''Ik heb echt geen idee, het wordt al wat lichter.''  Zei het meisje. Toen we weer normaal konden zien, lag ik, samen met het meisje op de grond. ''Wat gebeurde daar nou? De ring viel op de grond en...'' Ik viel even stil. ''Shit! De ring!'' Ik begon als een gek om me heen te kijken, maar de ring was nergens te bekennen. Het meisje wees naar de pilaar. Ik stond op, klopte mij jurk schoon en keek op de pilaar. De ring lag daar doodnormaal te blinken. Ik keek naar het meisje en zag dat ze precies zo'n zelfde ring om had. ''Hoe kan die ring om jou vinger zitten terwijl hij gewoon op de pilaar ligt?''  Vroeg ik. Het meisje schrok van mijn vraag en blikte snel naar haar hand. ''Ik.. ik.. ik eh.. heb werkelijk geen idee waarom hij ook om jou vinger zit.'' Wat vroeg ze nou? Ik keek geschrokken naar mijn hand, en daar blinkte de diamant om mijn vinger. ''Hoe.. Hoe kan dat? Dit kan niet! Is dit een trucje? Ik vind dit namelijk geen leuk trucje.'' Zei ik tegen het meisje. Het meisje schudde haar hoofd. ''Ik heb hier echt niks mee te maken, ik vraag me even goed af hoe dit kan. Sorry, ik ben trouwens Madeline. Ik ben door dit hele gedoe helemaal vergeten mezelf voor te stellen.'' Ze had gelijk. We hadden al een heel gesprek gehad maar ze wist mijn naam nog niet eens. ''Je hebt gelijk, ik was een beetje gemeen, sorry daarvoor. Ik ben Hailey Louisiana Springfield. Niet dat je dat interessant vind maar ik vertel het je toch.'' Ze glimlachte, voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik iemand kon vertrouwen. Dat ik misschien eindelijk een vriend zou krijgen.
Terug naar boven Ga naar beneden
 
Who is she?
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Hongerspelen :: Panem :: District 2-
Ga naar: