Leave the past behind is harder than i thought

Ik was eindelijk in slaap gevallen, maar had weer diezelfde nachtmerrie.

Ik liep voorop, met Victoria en Caroline achter me aan. We klommen in de grote trein, we wilden alleen even kijken hoe het er vanbinnen uitzag. Ik hielp mijn twee vriendinnen de trein in en we liepen een klein stukje de gang in, het stonk er ontzettend erg, maar we konden de geur niet plaatsen. We hoorden voetstappen en Victoria zei zachtjes en gehaast:'' We verstoppen ons achter de kisten!'' Er kwam een man in uniform langslopen. Het was een politie agent maar dan anders. Hij sloot de deur en liep verder naar de volgende wagon. Caroline begon meteen te rennen en trok aan de deur, Victoria en ik hielpen haar, maar het had geen effect. De trein kwam in beweging. We zaten vast. Het was een vreselijke reis, de wagon schommelde en het was ijskoud. Na heel wat uren stopte de trein. De deur ging open en we keken onze ogen uit. Het was prachtig hier! Caroline sprong uit de trein en begon te gillen maar Victoria snoerde haar de mond. '' Ze mogen niet weten dat we hier zijn, dat we in de trein zaten, ik denk dat ik dan straf krijg van mama.'' vertelde ze. Caroline knikte begrijpend, maar haar ogen waren bang. ''Wat doen jullie hier? Dit is geen speeltuin! Jullie mogen hier helemaal niet zijn, waar zijn jullie ouders?'' Het was dezelfde agent die de deur had gesloten. ''Ik breng jullie wel naar de speeltuin, waar jullie ouders zijn'' We konden moeilijk zeggen dat dat niet kon, want we waren hier nog nooit geweest. Victoria vroeg voorzichtig:'' Hoe heet deze stad ook al weer? Ik vergeet de naam telkens weer'' De man lachte heel lang en hard en het was bijna angst aan jagend. ''Dit, meiden, dit is het heerlijke Capitool, waar het luxe leven begint.'' ''Oja! Zo heette het!'' Speelde ik het spelletje mee met Victoria. Caroline keek niet begrijpend, maar hield haar mond dicht. Het was best ver lopen naar de speeltuin maar toen we er eindelijk waren wisten we wel waar we als eerste moesten zijn. Het was een speeltuin, eentje die ik nog nooit zo groot had gezien. We bedankten de agent beleefd en renden toen op de glijbaan af. We kregen er geen genoeg van, maar toen was de pret voorbij. Een jongeman liep langs en riep:'' Moeten jullie niet allang in bed liggen? Het is al 11 uur geweest! Waar zijn jullie papa en mama?'' We keken elkaar geschrokken aan. Caroline was de eerste die wat zei, en dat was misschien niet zo'n goed idee. ''Dat weten we niet, we zijn de weg kwijt, we wonen heel erg ver.'' Victoria keek Caroline heel boos aan. ''Dat mocht je niet zeggen!'' Maar de man kwam al naar de zandbak toe. ''Kom maar met mij mee, dan gaan we op het politiebureau vragen waar jullie wonen.'' We knikten en liepen achter de man aan. Ik dacht dat het deze keer weer zo lang zou duren maar we liepen de straat uit en waren er al. '' Ga daar maar eventjes zitten, dan zorg ik ervoor dat jullie worden geholpen'' zei de man vriendelijk. Hij liep weg en begon tegen een vrouw in het loket te praten. '' Kijk nou wat je hebt gedaan! Nu gaat de politie mama bellen en dan krijg ik straf! Ik vind je maar een stom kind Caroline, je mag nooit meer op mijn feestjes komen!'' riep Victoria. Caroline's lip begon te trillen. ''Sorry hoor! Maar ik heb honger, ik wil naar huis. Anders zouden we nooit thuis komen! Ik hoef niet op jou stomme feestjes te komen! Die zijn toch niet leuk!'' Nu begon ook Victoria te huilen. '' Mijn feestjes zijn niet stom! Je bent zelf stom! Je mag nooit meer met mijn poppen spelen!'' En toen rolde er een traan over mijn wang. ''Jullie zijn allebei stom! We zitten in het Capitool, waar we helemaal niet horen te zitten en jullie maken ruzie over jullie feestjes en poppen! Ik wil naar huis! Ik wil dat jullie sorry zeggen, ik wil niet dat jullie ruzie maken! De twee meiden bleven stil naar elkaar kijken. ''Zeg sorry tegen elkaar! Jullie moeten weer vrienden zijn.'' Caroline zei:'' Sorry dat ik je feestjes stom noemde, ze zijn heel leuk, en ik had niet moeten verklappen dat we ergens anders wonen.'' Victoria keek bedenkelijk. ''Nu moet jij sorry zeggen!'' zei ik tegen Victoria terwijl ik tegen haar elleboog stootte. Ze schudde haar hoofd. ''Nee, ik wil geen sorry zeggen, ik ben niet stout geweest!'' zei ze dwars. Caroline keek zwaar teleurgesteld en begon bijna weer heel hard te huilen. ''Je moet sorry zeggen! Jij bent ook gemeen geweest!'' zei ik zo overtuigend mogelijk. Na wat aarzelen zei ze dan toch eindelijk:'''Sorry, je mag wel nog met mijn poppen spelen en op mijn feestjes komen.'' Caroline kreeg een glimlach op haar gezicht. Ik duwde de twee naar elkaar toe en ze gaven elkaar een knuffel. ''Dames?'' zei een vriendelijke stem achter ons. We draaiden ons om en er stond een glimlachende politie agente voor ons. ''Komen jullie mee? Dan zorgen we ervoor dat jullie vanavond weer in jullie eigen bed kunnen slapen.'' We knikten braaf en liepen achter de vrouw aan. In een kamertje moesten we op stoelen gaan zitten, tegenover een andere vrouw. De deur werd gesloten en de vrouw begon te praten:'' Dus jullie zijn de weg kwijt?'' Ik knikte, maar zei niets. ''Nou, dan gaan we dat oplossen. Hoe heet jij?'' zei ze terwijl ze naar Caroline keek. Caroline keek eerst naar Victoria, maar vertelde toen toch maar haar naam. ''Ik heet Caroline Forbes, en hoe heet u?'' De vrouw glimlachte. '' Jullie zijn dus toch wel een beetje opgevoed. Ik ben agent Hathaway, ik ben een politie agent.'' Caroline knikte en stak haar hand uit. ''Hallo'' De vrouw schudde haar hand en knikte. Toen tikte ze op wat knopjes op een heel apart apparaat. '' Wat is dat voor ding?'' vroeg Victoria. De vrouw wist even niet of het serieus was maar zag aan ons dat we het meende. ''Op welke school zitten jullie?'' vroeg ze. '' We zitten niet op school. We moeten altijd met onze mama's in de tuin werken.'' Vertelde ik. '' We mogen pas over twee jaar naar school toe.'' De vrouw knikte, maar haar gezichtsuitdrukking vertelde dat ze het niet helemaal begreep. ''Komen jullie wel uit het Capitool?'' Nee, we kwamen niet uit het Capitool, maar dat konden we natuurlijk niet vertellen. We keken alle drie naar elkaar. Wat moesten we zeggen? De vrouw stond op. ''Ik ben zo terug.'' Vijf minuten later kwam ze terug, met nog iemand. "Ik hoorde dat jullie zijn verdwaald, maar jullie komen niet uit het Capitool. Hoe zijn jullie hier gekomen?'' vroeg hij serieus en direct. '' Ik vertel het hem maar gewoon, dan krijgen we maar straf van mama.'' zei ik. En toen vertelde ik het verhaal. Ik vertelde over de treinreis en de agent die geen agent was. Over de speeltuin en de man en over de ruzie. De man schreef wat dingetjes op een blaadje, maar zei niks. Toen ik klaar was vroeg ik:" we worden toch wel weer naar huis gebracht? Ik mis mama.'' De agent keek de vrouw aan. Zij gebaarde dat hij het moest vertellen. ''Vandaag zijn er heel veel treinen uit heel veel districten gekomen, en aangezien jullie niet weten in welk district jullie wonen, kunnen we niet weten waar jullie wonen, dus jullie kunnen voorlopig niet naar huis, nee. We brengen jullie naar een opvangcentrum en dan zullen er mensen komen kijken. Mensen die graag een kindje willen. En dat worden dan waarschijnlijk jullie nieuwe papa en mama." Caroline begon te huilen en het duurde niet lang voordat we alle drie huilend in de auto zaten. We kwamen aan in een groot gebouw, Er kwam een vrouw naar ons toe. ''Ik breng jullie naar jullie slaapzaal.'' We liepen achter haar aan en hielden elkaars hand vast. We konden niet stoppen met huilen en Caroline en Victoria bleven maar roepen om hun moeder. Toen we in de slaapzaal waren werd de vrouw boos. ''En nu kappen jullie met janken!'' Ze gaf me een harde klap in mijn gezicht. Ik gilde het uit van de pijn.

Ik schrok wakker. Vickey zat aan de rand van mijn bed. ''Gaat het wel? Je was aan het huilen en praten in je slaap.'' Ik knikte. ''Het gaat alweer, ga maar terug naar bed.'' zei ik terwijl ik mijn hoofd in mijn kussen legde. Ik staarde naar het plafond en viel uiteindelijk in slaap.

Tijdens het ontbijt hing er een onaangename spanning. Ik wist niet of dat kwam doordat het brood dat ik vanochtend vroeg had gebakken was aan gebrand of doordat we allemaal wisten dat we steeds weer opnieuw de dag droomde waar onze hel begon. Waarschijnlijk dat laatste. We moesten er eigenlijk over praten, maar niemand wilde terug gaan in het verleden. Ook ik niet. Was dat zo gek? We waren uit nieuwsgierigheid in een hel beland. Ik was geadopteerd, en ik had het er erg moeilijk mee gehad. Het was niet voor niks dat ik vroeg uit huis ging. Gelukkig hadden ze een of ander contract getekend, ze moesten, no matter what, altijd financiële steun verlenen. Daar had ik geluk mee. Victoria daarentegen, zij is gewoon het huis uitgegooid. En Rebekah, arme Rebekah. Ze werd in een huis voor 'beschadigde mensen' geplaatst. Ook lekker ondankbaar. Iedereens leven verliep perfect in het Capitool leek wel, behalve dat van ons. Rebekah werd vroegtijdig ontslagen uit het tehuis en is toen bij mij en Victoria gaan wonen. Leuk appartement, leuke studie, alles verliep dan nu eindelijk op rolletjes. Maar toch voelden we alle drie toch die leegte, iets dat we misten. Dat was niet zo moeilijk te raden. We hadden het nooit over de tijd die we hadden meegemaakt. Dat wilden we niet. We wilden verder leven. Ik weet nog dat ik een keer een gesprek afluisterde, mijn moeder had het tegen een vriendin. Ze had ruzie met haar man, en mama vertelde haar dat ze soms terug in het verleden moest duiken om verder te gaan. Waarschijnlijk was dat ook nu het geval. We moesten erover praten, of dat nou wilden of niet. Niemand kreeg een hap door zijn keel. ''Sorry dat ik het brood heb laten aanbakken, als ik terug kom van het werk bak ik een nieuwe.'' Geen reactie. Met tegenzin at ik mijn brood op en zette mijn bordje op het aanrecht. ''Zijn jullie klaar met eten?'' Vroeg ik. Mijn huisgenootjes knikte en ik begon met het afruimen van de tafel. ''Gaat het wel? Je ziet nogal bleek, misschien moet je vandaag thuis blijven.'' Hoorde ik Vickey tegen Rebekah fluisteren. Ik smeet het bord dat ik in mijn handen had op het aanrecht. ''Oké, Ik weet dat niemand wil praten over het verleden, ik vind dat zelf ook echt niet prettig, maar blijkbaar is het wel nodig! Zo kunnen we toch niet elke dag aan het ontbijt zitten? Elke nacht is er wel iemand die over het begin droomt. Ik wil verder leven! Maar ik kan dat niet als jullie in het verleden blijven hangen. Want dat doen jullie. Jullie denken dat jullie verder leven, maar in tegendeel. We blijven alleen maar in het verleden hangen doordat we er steeds over dromen! Als we dit niet uit ons zelf doen, moet er professionele hulp bij betrokken worden, en dat is alleen maar ongemakkelijker! Sorry, ik hield het even niet meer, maar dit kan niet langer zo blijven.'' Eindelijk, ik had gezegd wat ik al een lange tijd had willen zeggen. Ik pakte mijn tas en liep de gang in. ''Ik zie jullie vanavond!'' riep ik terwijl ik mijn jas van de kapstok gritste. Ik stapte naar buiten en trok de deur achter me dicht. Ik liep naar de lift en drukte op het knopje. Ik haatte liften. Eerst moest je op een knopje drukken, en dan moest je wachten op de lift. De deuren gleden dan heel langzaam open en het duurde altijd een eeuw tot ze zich weer sloten. Dan drukte je op het knopje om naar verdieping 0 te gaan. Als er iemand op de lift stond te wachten op een van de verdiepingen ertussen stopte de lift daar ook nog eens. De deuren gleden langzaam open, er stapte dan een of ander raar, Capitolistisch gekleed mens in de lift en drukte op de knop van een verdieping net boven 0. Daar stopte de lift dan weer, de deuren gleden heel langzaam open. Het rare mens stapte uit de lift, en dan moest je weer een eeuw wachten tot de deuren sloten. Dan was de lift eindelijk beneden. Voor de deuren van de lift stond een hele stoet mensen die allemaal dringend de lift in wilde, en met moeite kwam je er dan eindelijk uit. Dat was de reden waarom ik liften haatte. Ik iep het gebouw uit en kwam op een groot plein terecht. Ik had geluk met het appartement, het lag dicht bij mijn studie. Niet dat mijn studie zo interessant was, maar wel de moeite waard. De dag verliep snel. Toen ik klaar was met school liep ik naar mijn appartement. Ik moest weer wachten op de lift en natuurlijk maakte hij ook nog eens duizend tussen stoppen. Toen ik de woonkamer in liep zat Rebekah huilend op de bank. ''Wat is er?'' vroeg ik meteen bezorgt. ''Vickey, ik had ruzie met haar. Ze vertrok om haar gedachten leeg te maken, ze ligt in het ziekenhuis, de artsen weten niet wat er aan de hand is, maar het is ernstig. We moeten onmiddelijk komen.'' Dit was het moment dat ik de twee mensen die ik wél mocht, zou gaan verliezen.